Lost time is never found again

De dagen werden steeds kouder. Iroh, opgegroeid zijnde in de wildernis en slechts een paar manen levend met de Twolegs, was hier echter al wel gewoon aan geraakt en ging gewoon naar buiten, maar hij merkte op dat er veel minder kittypets naar buiten gingen dan in het warmere seizoen. Hij sprong op het hek dat zijn nest scheidde van het woud en liet zijn blik naar opzij glijden. De kittypet waar hij bevriend mee was geraakt en waar hij soms een praatje mee deed, had duidelijk besloten om binnen te blijven en een tikkeltje beteuterd zijnde richtte Iroh zijn blik de andere kant op. Zijn buikje had hij net lekker vol gegeten met kattenbrokjes, al prefereerde hij nog steeds een sappige muis zo nu en dan. Hij was dat prooi echter schaars begon te worden en hij wilde de katten die wel in de wildernis leefden en die geen andere optie hadden dan prooi wel de opties laten behouden om goed te kunnen eten, voor zo ver dat dan ook ging in het koudere seizoen. Iroh sprong naar beneden en merkte dat de bladeren onder hem harder waren dan een week geleden. De kater trippelde rustig langs de rand van het woud af, waar hij zijn blik zo nu en dan naar opzij liet glijden en even wegdroomde, denkend aan zijn momenten als young one in BloodClan. Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest, maar er waren ook zeker goede momenten geweest, waar hij wél lol had gehad. Het had hem de kat gemaakt die hij vandaag was en daar was hij dankbaar voor. Iroh werd uit zijn gedachten gehaald toen een scherpe moerasgeur zijn neusgaten binnendrong en licht verwonderd zijnde keek hij op. Wat deed een ShadowClanner tijdens een periode zoals deze zo ver van zijn territorium af?

Langzaam bespeurde hij over het gebied heen, opzoek naar wat prooi. Het was in de laatste tijd zo schaars en hij had niet eens door dat hij buiten zijn territorium was gewandeld. Zijn groene ogen gleden over de harde, brokkelige bruine bladeren af waar hij snel over trippelde terwijl hij alert was voor wat dan ook. Er moest toch iets te vinden zijn vandaag? Deze keer was het niet erg als hij zijn poten vuil maakte, hij moest wat prooien vinden voor zijn clan gevoed te houden, voor zijn kinderen. Sneller trippelde de grijze tom voort, bijna struikelend over een kleine tak waarna hij de geur van een kittypet opving en zijn groene ogen eindelijk wat naar boven richtte om die daar op te merken. “Oh wattes”, merkte hij op terwijl hij verbaasd rond keek. “Ik ben niet meer op mijn territorium zie ik. Oepsie ehe”.

Een licht geamuseerde blik ontstond in Iroh’s ogen toen de kater voor hem zich bewust werd van zijn omgeving en opmerkte dat hij zich niet meer op zijn territorium bevond. “Zelfs de meest geoefende krijgers zullen merken dat alertheid een gegeven is dat hun snel kan ontgaan,” sprak hij op een wijze toon tegen de warrior. Waar hij eigenlijk mee wilde zeggen dat de ShadowClanner beter op had moeten letten, maar Iroh was vriendelijk en dus sprak hij dat soort dingen uit in raadsels. Hij sprong van zijn hek af en landde zwaar op zijn poten, waarbij hij een “oef”-geluidje niet kon onderdrukken. De grijze tom richtte zijn amberkleurige ogen op de kat voor hem en glimlachte vriendelijk voor hem. “Lukt het een beetje om prooi te vinden voor je Clan?” vroeg hij vervolgens op een licht bezorgde toon. Hij joeg expres niet rond dit deel van het woud omdat hij wist dat er katten waren die geen Twolegs hadden en die het harder nodig hadden dan hem, maar in de warmere seizoenen begaf hij zich meer dan eens buiten zijn nest om een lekkere sappige muis op te jagen en weer even terug te keren naar nostalgische herinneringen.

Leuk. Hij raakte verdwaald, en ontmoette dan een oude Kittypet die sprak in raadsels. De grijze kater kon het niet laten om even te zuchtten van irritatie in zichzelf. Toen sprong de kittypet van het hek af en maakte een oef-geluid. De tom zou wensen dat als hij zelf Elder werd, hij niet zo dik werd als deze kat hier. Even schudde hij die gedachte uit zijn kop, want met zijn verzorging en etenswijze zou dat toch nooit gebeuren, dat wist de kater wel heel zeker. ‘Lukt het een beetje om prooi te vinden voor je Clan?’, vroeg de oudere kat toen bezorgd. “Mhm, het gaat helemaal perfect”, zei de tom terwijl hij zijn kopje trots ophief. Het ging helemaal prima in zijn ogen. Ookal had de tom nog helemaal niets gevonden, maar dat liet hij er even buiten.

Iroh trok kort met zijn oortje toen de ShadowClanner aangaf dat het perfect ging. Als er iets tegen Leafbare niet perfect ging, dan was het wel de jacht. Dat hoefde je Iroh niet wijs te maken dat dat wel zo was. “De waarheid is soms pijnlijk, maar een leugen kan soms nog pijnlijker zijn,” sprak hij op een wijze toon tegen de ShadowClanner. “Het is bijna Leafbare, dus je kunt mij niet wijsmaken dat de jacht perfect verloopt, jonge kat.” Hij kneep nadenkend zijn ogen samen en keek over de schouder van de ShadowClanner in een bepaalde richting. “Ik neem aan dat je het eens kunt proberen bij het rogue territorium. Daar zijn verschillende schuren waar veel muizen zijn en die gewoon leeg staan.” Hij zwiepte met zijn staart en keek om zich heen. “Of je kunt het hier in de buurt eens proberen. De muizen zijn hier gemakkelijk om te vangen,” zei hij op een behulpzame toon, met zijn staart wijzend in de richting van de hekken en de bosgrond die zich daar bevond.

De oude kater wist blijkbaar meer dan hij zou moeten weten. Maar zijn voorstellen om bij Kittypet en twoleg- plekjes te gaan jagen, zoals in de schuren en noem maar op, leken hem geen goed plan. Hij was een echte Clankat en die joegen in clankat territorium, punt uit. “Nah, ik red het wel met alle prooi die er is op Shadowclan territorium”, stelde hij vast en liet zijn staart zachtjes over de grond wrijven. “Ik hoef geen kittypet muizen- ik wil niet zo dik worden als…”, dat kwam misschien een beetje verkeerd over. Hij was misschien perfect, maar een ander zo beledigen was nu niet bepaald hoe een perfecte kater zich moest gedragen. “Ik bedoel… Ik wil niet zo… Rond enzo zijn zoals… u”

Iroh’s snorharen trilden lichtelijk toen de ShadowClanner zijn voorstel afsloeg en er vervolgens ook nog eens een opmerking bij maakte. De opmerking had denigrerend kunnen klinken als Iroh zich er ook maar iets van had aangetrokken. Hij wist dat zijn levensstijl er eentje was die veel woudkatten niet aanstond en dat ze op hem neerkeken. Het was echter wat ze met die houding deden dat hem wel interesseerde. De kater voor hem leek beleefd genoeg te zijn om het op een fatsoenlijke manier te zeggen en gezien de Clan van waar de kat afkomstig was, viel dat Iroh wel goed mee. “Ga je al die muizen dan zelf opeten, jonge kat?” vroeg hij geamuseerd. “Want ik verzeker je dat als je het netjes in je Clan verdeelt, je niet zo rond zal worden als mij.” Hij gaf de ander een knipoog om te laten weten dat hij het niet verkeerd opvatte. Hij was op deze leeftijd liever rond en gezond en lag liever in een warm nest dan dat hij elke dag moest strijden om te overleven, daar was hij eerlijk in. Dat was ooit een levensstijl geweest waar hij zich naar had proberen aan te passen, maar dat was hem duidelijk niet goed afgegaan. Dit was beter zo.