Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic]

Ze waggelde weer naar buiten, dat het dit keer niet zo slim was had ze niet door. Het was routine geworden, haar rondje door het kamp. Nou ja rondje, ze kwam vaak niet heel ver. Dan moest ze gaan zitten en draaide ze ook maar weer om terug naar de nursery, maar ze liet in ieder geval even haar gezicht zien. Of dat handig was, was een tweede. Iedereen kon zien hoe ver hun deputy afgegleden was. In zichzelf was gekeerd. Misschien maakte ze het daardoor alleen maar erger en dachten de katten van ThunderClan alleen maar dat het beter was zo. Met Stagtine en Smouldertongue. Al was het waarschijnlijk nooit goed, want als ze binnen bleef werd ze ook onzichtbaar. Dus waggelde ze elke dag naar buiten, totdat ze weer doodop was, waardoor ze genoodzaakt werd terug te gaan. Dit keer was ze nog niet heel ver buiten toen ze door haar poten zakte. Haar hele lijf verkrampte, het was niet alleen haar rug. Creperend van de pijn zakte ze op de grond. Ze begon te kronkelen en geluiden te maken. Met haar poten krapte ze door het zand, in een poging weer houvast te vinden. Weer grip te krijgen op de pijn, maar dit keer lukte dat niet. Opnieuw krampte haar buik en schoot de steek over haar ruggengraat. Deze verkrampingen waren heftiger dan de pijn die ze nu gewend was geraakt. Haar lijf nam het over en leidde haar eigen weg. De bevalling was begonnen… en ze lag doodleuk midden in het kamp…

[Open (a) ]

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] BK21THfe_o

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Smouldertongue luisterde naar het gezeu-uh, mening van een warrior die besloten had dat hij nu bij hem moest zijn daarvoor. Oké, misschien was dat dan ook wel zo maar was het bijna klaar? Toen hij de Warrior vertelde dat hij momenteel ook niet zoveel met het Sunning Rocks dilemma kon doen, maar het zou melden aan Stagstine die het dan vast zou doorgeven aan Thornstar als die weer terug kwam, was de andere tevreden. Min of meer. De roodwitte Warrior besloot om zichzelf een wasbeurt te geven om hier van bij te komen, toen hij Eveningglow de Nursey zag verlaten voor haar dagelijkse rondje. De poes was teruggetrokken en bemoeide zich nog maar met weinig, als je het dat nog kon noemen. Haar buik leek haar flink in de weg te zitten en hij was blij dat hij als kater dat niet mee hoefde te maken. Ergens het gevoel hebben dat Eveningglow niet op hem stond te wachten, of wie dan ook, richtte hij zijn blik weer op de rest van het kamp. Totdat ze in zijn ooghoek opeens in elkaar zakte en hij was meteen alert. Binnen een seconde stond hij op en snelde hij naar de poes toe die lag te creperen in pijn. Oké, dit was een bevalling toch? Of ging ze dood? Oké, wat het ook was, ze had medische kennis nodig en die had hij niet. "Euh, kan iemand Rousebelly halen?''vroeg hij hardop aan het kamp. Een beetje paniekerig keek hij weer naar Eveningglow, terwijl hij van de ene voorpoot naar de andere sprong. "Heb je iets nodig?''stelde hij de eerste vraag die in hem op kwam. Hij kon vragen of het ging, maar dat was duidelijk niet het geval.

To:Eveningglow|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Sadboi11

Ze hoorde de stem van Smouldertongue, die om de Medicine cat riep. Ze klemde haar kaken op elkaar, maar haar instinct vertelde haar dat dit het moment was. Dit waren geen steken meer, haar buik kramde echt samen. Ze had weeën, de kittens kwam eraan. Ze zou de pijn dit keer dus ook niet kunnen verbijten. Ze moest het ondergaan. Ze moest haar lichaam het werk laten doen, maar niet hier. StarClan nee, niet hier… dat zou ze pas akward vinden. Smouldertongue erbij ergens ook eigenlijk, maar goed. Hij was nu in de buurt en ze had hulp nodig. “Wil je me helpen? Ik moet weer naar de nursery.” Zei ze toen ze weer even adempauze kreeg, tussen twee weeën door. Het was rustig in haar buik, dus krabbelde ze overeind. In de hoop dat Smouldertongue haar zou ondersteunen en ze terug konden lopen naar de nursery, voordat de volgende wee zou beginnen. Want dan lag ze natuurlijk weer en ze wilde het graag gewoon in haar nest doen. Zonder alle ogen van de Clan op haar gericht.

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Er waren dingen waar Smouldertongue wist wat hij moest doen en dingen waar hij echt totaal geen idee had. Dit wat hier gebeurde hoorde zeker tot de laatste categorie. Toch leek de poes wel vertrouwen in hem te hebben, al was dat misschien omdat hij als enige bij haar stond voor nu. Hij hoopte dat iemand Rousebell waarschuwde in elk geval. Het leek even beter te gaan en Eveningglow nam die kans om hem te vragen of hij haar naar de Nursey kon helpen. Ze kwam voorzichtig overeind en Smouldertongue gaf haar even de ruimte. "Weet je zeker''-begon hij maar besloot toen dat het verstandig was om er niet op in te gaan-"Is goed''knikte hij en liet haar tegen hem aanleunen zodat ze zo snel mogelijk naar de Nursey konden gaan. Hij nam voorzichtig een stap en wachtte even af of het haar lukte

To:Evening|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Als hij verder had gepraat had ze hem een sneer gegeven. Ze wist zelf wel wat verstandig was en nee ze wilde geen wee meer opvangen hier midden in het kamp. Dit was toch wel iets meer privé, zeg maar. De hormonen en pijn maakte het er niet beter op, dus dan had ze hem sowieso uitgekafferd. Gelukkig bedacht Smouldertongue zich, voor zijn eigen bestwil(gheghe). Ze leunde tegen hem aan terug naar de nursery. Gelukkig redde ze het in één keer, voordat zich weer een wee aandiende. Met een zucht liet ze zich in haar nest vallen en verstijfde direct weer, omdat haar buik samen kramde en haar lijf een volgende wee moest trotseren. Ze siste van de pijn, maar er stond ook vastberadenheid in haar felgele ogen. Ze ging dit goed doen, dit keer zou ze de kittens het leven gunnen. Dat ging ze deze weeën niet af laten pakken. Zij kon dit, StarClan zou haar vast wel helpen. Ze hijgde even uit, voordat de volgende wee zou komen. Haar blik probeerde die van Smouldertongue te vangen en voor het eerst in haar leven gunde ze hem een klein droog grijnsje. “Dankjewel.” Miauwde ze kort. “Wil jij kijken waar Stagtine is?” Vroeg ze hem, voordat er weer een wee kwam. Ze deed haar ogen dicht en begon te sissen. Deze was nog heftiger dan de vorige. Een ander soort wee, eentje die de kittens naar buiten zou gaan duwen. Het ging niet lang meer duren.

Hijgend ging ze een beetje verliggen in de meest fijne houding om die ondingen op te vangen. Kom maar kittens, kom maar. Ze was er wel klaar mee. De volgende wee liet haar het uitschreeuwen, haar lichaam dwong de eerste kitten naar buiten. Ze voelde hoe haar zoon naar buiten gleed. Toen de wee wegebde keek ze achterom. Ze likte instinctief de nattigheid van zijn neusje, zodat hij goed adem zou kunnen halen. Het was een grote kitten, een echte beer. “Bearkit.” Fluisterde ze. Ze duwde hem zachtjes richting haar buik, maar toen kwam de volgende wee.

Ze kronkelde even, weer zo’n heftige wee. Haar ogen flonkerden, want elke wee zou haar dichterbij brengen. Dichterbij haar kittens en dat haar lijf weer van haar zou zijn, wat verlangde ze daarnaar. Vooral naar het laatste. Er floepte nog een kitten uit. Haar eerste dochter. Ook haar neusje likte ze goed schoon. Even keek ze naar haar, een donkerbruine kitten die glansde in het daglicht. “Beetlekit.” Miauwde ze licht hijgend. Als het torretje waar ze op leek. Het paste mooi bij elkaar, nog een dier. Ja, dat vond ze leuk. Auw, volgende…

Opnieuw schreeuwde ze het uit met een hard gesis van de pijn. Deze wee ging sneller, waardoor het niet lang duurde voordat de laatste kitten in het nest gleed. Nog een meisje, een mooie driegekleurde dochter. Ze likte haar neus schoon en duwde haar richting haar buik, waarbij ze de andere twee ook nog een behulpzaam setje de goede kant op gaf. Naar de melk die ze zo hard nodig hadden. Ze keek naar haar tweede dochter. “Birdkit.” Door haar kleurpatroon, die haar aan vogels deed denken. Nog een dier en beginnend met een B. Haar drie B’tjes. Afwachtend bleef ze liggen, maar er leek geen wee meer te komen.

Met een glimlach keek ze naar het drietal. Ze waren prachtig, allemaal op hun eigen manier. Ze wilde ze met alles wat ze in haar had beschermen, maar ze keek ook naar de doorgang van de nursery. Een verlangende blik in haar felgele ogen. Ze hoorde daar buiten te zijn. Nog eventjes wachten totdat ze weer op haar poten kon staan. Dan was ze weer vrij, toch? Haar blik ging weer naar haar kittens. Zou ze ooit nog wel vrij zijn.

(kittens zijn vrij om te posten nu <3)

_{Opeens was alles koud.. Zo vrij als een vogeltje kwam ze ter wereld. Toen haar longetjes vrij raakten, deed ze een klaaglijke piep. Dit was niet de warme wereld die ze kende. Deze wereld was koud en ademhalen voelde maar wat vreemd. Het was niet prettig, ze wilde weer terug! Haar roze kaakjes spreidden zich nog een keer in een klaagzang. Dit was niet zoals ze verwacht of gehoopt had immers... Maar toen, een warm neusje, een geur die instinctief als goed aanvoelde. Dit was een geur waarop ze moest kunnen vertrouwen.. Een belangrijke geur. Voorzichtig leunde ze mee met de warme tong die over haar heen raspte. Haar klaagzang hield op, haar blik was tevredener, haar kaakjes gingen op elkaar. Ze was misschien ook wel een beetje moe, dit kleine meisje, zo fragiel als een jong vogeltje. Ze wist het nog niet, maar ze had nu een naam, ze zou bekend staan als Birdkit. Toen ze naar de tepel begeleid werd, verdween haar moeheid direct. Tevreden begon ze haar buikje eerst vol te drinkend, met zachte, roze voetjes instinctief knedend in haar moeders buik op gang te brengen. Pas nadat ze haar buikje vol had, deed ze een diepe zucht, een gaapje en dommelde ze eindelijk in slaap.}

Forest Pixel by CynicArcane (Deviantart)

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Daz7yw6-4937f2b8-520f-42e2-8563-4a08285e77ac

Potverdikkie, wat was het koud hier. Waarom moest ze ookalweer geboren worden, precies? Eveningglow had nog amper het vlies van haar afgelikt toen de kitten al klagelijk begon te piepen, zodat de gehele wereld zou weten dat kleine Beetlekit het er niet mee eens was. Niet dat haar geklaag iets opleverde, sterker nog, het kostte haar eigenlijk allemaal ook wel heel veel moeite. Wat onhandig begon ze zich richting de buik van haar moeder voort te bewegen. Gelukkig werd ze een klein handje geholpen, en met slechts een beetje moeite vond ze instinctief de bron van moedermelk. Gulzig hield ze zich vast, totdat haar kleine buikje zo rond mogelijk was. Dat er een zusje naast haar lag, en een broertje haar volgde, had ze helemaal niet door. Het poesje had haar buikje rond gegeten, en dat was eigenlijk wel weer genoeg voor vandaag. Tevreden viel ze in slaap.

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Ddoqklp-3eb36866-2a8a-4300-ab42-584ecd6660a3

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Beetle11

De hoeveelste keer was dit? Had Starclan er soms een hekel aan? De manier waarop zij hielp kittens ten aarde te brengen. Voor de zoveelste keer kwam ze met wat kruiden het kamp binnen om begroet te worden door een hele specifieke bloed geur. Kittens! Degene die aan de beurt was om te bevallen was Eveningglow, hun Deputy. Ahw man, had zij weer. Het duurde niet lang voor ze wist waar de grijze kattin zich bevond. Midden in het kamp. Zelf werd ze haast overhoop gelopen door een paar katten die haar kwamen 'halen'. De kruiden legde ze naast de ingang voor ze naar Eveningglow snelde. Drie kleine kittens. Dat was ook ongeveer de hoeveelheid die verwacht was. "Eveningglow, het spijt me dat ik er niet bij was. Heb je nog weeën?" vroeg ze haar Deputy. Haar ogen waren op de kittens gericht om te kunnen controleren of deze drie gezond waren.

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Rousea10

Rousebell ambulance door Femke

:.:.:

Geboren worden hoorde bij het proces der leven, maar dat betekende niet dat het verwelkomd werd. Niet door Bearkit althans. Hij had het wel prima gevonden in zijn moeders buik. Toen hij de nog vreemde sensatie van kou tegen zijn lichaampje voelde begon hij protesterend te wriemelen met zijn nog onontwikkelde lichaam. Nadat het vliesje van zijn neus was afgehaald liet hij een klagelijk gepiep horen dat eerst begon als een soort laag gebrom en langzaam aanzwol tot een kreet. De ruwe tong die hem schoonlikte bracht ook warmte en toen hij eenmaal aan zijn moeders buik lag en de warme melk tot zich kon nemen, was Bearkit tevreden.

Each time is true, but the truths are not the same[Geboortetopic] Bearos10