I've been searching for far and wide

Het was gelukt. Ze rook nauwelijks nog naar ShadowClan. Ze had de geur van zichzelf afgewassen nadat ze een plekje had gevonden waar ze kon verblijven. Een schuur die slechts een verre herinnering vormde naar haar warme nest in het kamp, maar het was beter zo. Geen ex meer die haar lastigviel. Geen vader meer die haar kon bedreigen. En het allerbelangrijkste: ze kon op zoek gaan naar Coldheart. Ze wist dat hij hier ergens in de buurt moest zijn en ze wilde hem vinden, wilde weten waarom hij ShadowClan had verlaten. Ze wist dat hij zich tijdens zijn apprentice tijd opeens koud was gaan gedragen en vroeg zich af of hij zich toen al niet thuis had gevoeld in zijn Clan. Ze voelde zich aan de ene kant door hem in de steek gelaten, maar aan de andere kant kon ze ergens ook wel begrip opbrengen voor zijn situatie omdat ze precies hetzelfde had gedaan. Maar ze miste hem. Ze miste het rustige, veilige gevoel dat ze bij hem had nog voordat hij haar de koude schouder had gegeven. En dus begon ze aan haar zoektocht. Eerst door het rogue territory, maar dat had ze na een paar dagen gestaakt en ze was naar Twoleg place gegaan. De kans leek haar klein dat hij een kittypet was geworden, dus dan resteerde er nog één andere optie. De kattin liep alert zijnde naar de grens waar ze wist dat BloodClan zich ophield en ze bleef voor de grens stil staan. En toen zag ze beweging. Haar blik bleef kort hangen op de kat en haar hart schoot in haar keel. Kon het zo makkelijk zijn? “Coldheart?” vroeg ze op een zachte toon. Kon het echt waar zijn?

Het was maar een viertal manen geleden, maar toch voelde het alsof hij al jaren van Shadowclan weg was gegaan. Het was gewoon zijn plek niet. En hij zou niet loyaal staan aan een domme clan die hem zijn naam hadden aangebracht met haat. Oh ja sure, de vorige leider was er nog en die bleek een verrader te zijn; maar hij had er nooit wat over gezegd. Omdat de tom niet gevoelig wilde overkomen. De grijsbruine kater was weggelopen van zijn clan midden in de nacht na wat heftige nachtmerries gehad te hebben. Hij was veel te impulsief bezig. Hij had iedereen in de steek gelaten en nu zat Loudpaw zonder een mentor. Maar daar dacht de tom niet meer aan, want dat was geschiedenis. Hij had zichzelf bewezen om in de Elite te zitten nu en dit was zijn thuis. Hier was iedereen koeltjes- dus hier paste hij wel tussen. Hier hoorde hij thuis. En om zichzelf op gemak te stellen bij zijn nieuwe ‘thuis’, ging hij zichzelf nog even wennen aan de twoleg place. Het was hier zo anders dan het dik bedekte woud. De grond was bedekt met koude stenen en om hem heen stonden er een aantal lantaarnpalen.

Langzaam stapte hij door. Het geluid dat bijna de donder weerkaatste klonk… van over het donderpad toen een monster erover heen reed met zijn felle koplampen. Hij was slim genoeg dat zowel honden en twolegmonsters gevaarlijk waren. Want hij had het zelf al bijna meegemaakt. Een hond had hem in de lucht rond gesmeten en op een patrol waren ze er allemaal bijna aangegaan door een monster die veel te snel ging. Ach ja, dat was geschiedenis. Toen zat de kater nog bij die rotclan. Het enigste wat hij kon leren uit geschiedenis is hoe hij kon overleven in het heden. Maar veel focussen kon hij niet, want een kattin riep zachtjes zijn naam uit. Zijn oude naam. Zijn ogen wierpen haar een koele blik toe terwijl hij zijn staart heen en weer schudde. Haar meteen herkennen kon hij niet- maar als zij zijn oude naam kende, dan moest het waarschijnlijk iemand van Shadowclan zijn. Van die stomme rotclan. "Wie ben jij", bromde hij, "En wat doet jou denken dat ik Coldheart heet- of ben?"

Amortentia voelde haar hart iets sneller kloppen toen zijn stem tegen haar sprak. Het was echt zijn stem. En de toon die hij gebruikte… het klonk precies zoals hij had gesproken toen ze beiden nog in ShadowClan zaten. Het klonk koeltjes en totaal niet zoals hij tegen haar had gesproken toen ze beiden nog kittens waren, maar het klonk zoals hem en dat was nu alles wat ze moest weten. Onbewust deed ze een paar stappen dichterbij, maar ze was verstandig genoeg om niet verder te gaan zodat ze niet over de grens van BloodClan zou stappen. Ze had wel haar vechttrainingen in ShadowClan gehad en wist hoe ze zich moest verdedigen, maar het leek haar beter om nu geen bloed onder iemands nagels uit te gaan halen. “Ik ben het,” zei ze op een zachte toon. “Silverfall.” Er heerste een korte stilte. “We waren als kittens en nog een tijdje als apprentice heel goed bevriend voordat…” Ze richtte haar blik even naar de grond. “Voordat je opeens zo anders werd,” vulde ze uiteindelijk zacht aan en ze richtte haar groene ogen weer naar hem op.

Het werd opeens zo stil in zijn kop. De kattin kwam een paar stappen dichterbij, maar hij zette juist eentje achteruit. ‘Ik ben het’, sprak ze zachtjes. ‘Silverfall’. De grijsbruine tom trok met zijn oor en staakte het zwiepen met zijn staart. ‘ We waren als kittens en nog een tijdje als apprentice heel goed bevriend voordat… ’. Hij wist het al. Hij was erg gemeen geweest tegen haar, tegen iedereen van de clan. Daar had de tom zijn oude naam ook aan te danken, maar het was gewoon zijn natuur, een andere verklaring kon hij niet vinden. ‘Voordat je opeens zo anders werd’. Het was al een tijdje dat hij deze kattin niet meer had gezien. Hij was haar zelfs vergeten. De tom kon geen slechtere vriend zijn geweest voor haar. En het was nooit een echte verandering aan hem geweest. Zo moest hij zijn, hij was bestemd om zo te worden. Hij had het tegen nu al ingezien.

“Silverfall”. Hij sprak haar naam na een lange tijd weer uit. “Wat loop je hier te zoeken in de twoleg place”. Zijn toon was nog steeds koel, maar het brommen was al aan het vervagen. Een Shadowclanner... Of weder om welke clanner het dan ook mocht zijn, hadden hier niets te zoeken. Het was hier nog steeds een gevaarlijke plek. Twolegs, twoleg monsters, die verdomde lantaarnpalen, bloodclanners… Hij was er misschien eentje, maar hij zou nog niet zo snel in de aanval vliegen als de rest. De grijsbruine kater had er geen echte reden voor. Hij was nog niet al zijn empathie kwijt geraakt in maar een paar weken tijd. “Als je erop uitgestuurd was om me terug te halen, dan mag je die missie snel vergeten, want ik keer niet terug”

“Amortentia,” verbeterde ze hem op een zachte toon toen hij haar bij haar oude naam noemde. Ze wilde niet meer aan ShadowClan gelinkt worden. Ze wilde niet meer herinnerd worden aan wat er daar gebeurd was, aan hoe ze haar als vuil behandeld hadden. Haar vader die haar eerst tijdens haar training had bedreigd en zelfs een mep had gegeven en vervolgens Blacktail die bezitterig over haar had gedaan. Ze wilde dat ze het eerder had ingezien en dat ze hem nooit aan haar zijde had geaccepteerd als partner, maar het verleden was nu eenmaal iets wat ze ongedaan kon maken. “Ik… ik ben weggelopen van ShadowClan door omstandigheden,” zei ze op een zachte toon tegen je. “Zelfs al zou ik je weer terug willen zien in de Clan, dan zou dat toch niet meer lukken. Ik denk dat ik nu net zo min welkom ben in de Clan dan dat jij dat bent.” Ze richtte haar blik weer naar de grond en probeerde de redenen in haar kopje na te gaan waarom ze hem op was komen zoeken. “Ik weet niet precies waarom ik je op ben komen zoeken,” zei ze half naar waarheid. “Ik neem aan dat het komt omdat, ook al deed je onaardig tegen me, jij de enige kat was bij wie ik me op een gegeven moment nog een beetje op mijn gemak voelde.” Dat klonk te belachelijk voor woorden: ze hadden nauwelijks contact gehad na hun apprenticeschap, maar toch wist ze ergens wel dat ze de waarheid sprak. En waren er ook een paar dingen die waarschijnlijk onuitgesproken zouden blijven, wat misschien maar goed was ook.

En op een gegeven moment drong het door dat haar naam geen Silverfall meer was. “Amortentia…?”, hij was even verbaasd. Want als haar naam anders was, dan had ze de clan waarschijnlijk verlaten. Net zoals hij. “Ik ben Kígyó”, verbeterde de tom daarbij ook zijn eigen naam. ‘ Ik… ik ben weggelopen van ShadowClan door omstandigheden ’, legde de kattin uit. Hij was zelf ook weggelopen van Shadowclan door omstandigheden. Maar niet dezelfde zoals zij. ‘ Zelfs al zou ik je weer terug willen zien in de Clan, dan zou dat toch niet meer lukken. Ik denk dat ik nu net zo min welkom ben in de Clan dan dat jij dat bent ’. De grijsbruine kater had moeite met het te verwerken. En kon hij haar zelfs wel vertrouwen? Laatste keren dat hij iemand had vertrouwd liep het allemaal grandioos mis. ‘ Ik weet niet precies waarom ik je op ben komen zoeken ’, maar haar stem bleef zacht zoals vroeger. Zij zou hem toch niet verraden of wel? De grijsbruine tom moest even een twijfelachtige zucht onderdrukken bij de volgende woorden die ze sprak. ‘ Ik neem aan dat het komt omdat, ook al deed je onaardig tegen me, jij de enige kat was bij wie ik me op een gegeven moment nog een beetje op mijn gemak voelde ’. De kater schuifelde met zijn poten. “Dus nu ben je een rogue? Wat ben je van plan te doen met de rest van je leven? Heb je je clanleven achtergelaten om mij te gaan zoeken?”

Coldheart had blijkbaar ook een nieuwe naam gekregen, wat Amortentia ergens ook wel had verwacht. Hij had een BloodClangeur om zich heen hangen, al ving ze nog steeds een vleugje op van de geur die hij in ShadowClan ook had gehad. Zijn eigen geur. Zijn eigen geur die hem onderscheidde van elke kat die ze vandaag, morgen of op andere dagen nog zou tegenkomen in het woud. Coldheart’s nieuwe naam was Kígyó en al wist Amortentia niet precies waar het voor stond, ze moest eerlijk zeggen dat het een stoere naam was. Eentje die bij hem paste. Hij stelde zijn vragen op de uitleg die ze had gegeven en ze richtte haar blik kort naar haar poten, al schoot deze kort omhoog toen hij zijn laatste vraag stelde. Ze kneep haar ogen kort samen en dacht na over wat ze ging zeggen. Een deel in haar had het gedaan omdat ze niet meer in angst wilde leven in haar Clan, maar een ander deel wilde inderdaad weer terug in contact komen met hem. “Niet alleen voor jou,” verbeterde ze hem uiteindelijk. “Er waren een hoop stoorfactoren in de Clan waar ik niet langer mee om kon gaan. Als je niet eens meer veilig in je eigen nest kunt liggen, dan weet je dat je daar niet op je plek bent.” Ze haalde diep adem. “Ik weet nog niet wat ik ga doen met de rest van mijn leven. Ik heb al een plek gevonden waar ik naar omstandigheden fatsoenlijk kan leven, maar ik heb nog geen katten ontmoet waar ik echt connecties mee op kan bouwen.” Ze haalde haar schouders op. “Ik neem aan dat ik dat maar voor mezelf moet gaan uitzoeken.” Ze richtte haar blik snel naar de grond zodat Kígyó niet zou zien hoe veel angst haar dat inboezemde. Ze was alles kwijt en als dit op niks uit zou draaien, dan had ze er niet eens heel veel mee gewonnen.

Hij was tevreden met zijn nieuwe naam. Een stel rogues hadden het aan hem gegeven nadat hij zei dat hij geen 'echte' naam had. Hij was gewoon hartstikke beu van zijn oude naam en hoeveel pijn hij ermee heeft gedragen. Elke dag voelde het alsof het zware lasten op zijn schouders waren, al die haat, kritiek, en zelfs het uitspreken van zijn naam deed hem zeer. Er waren zeker katten die vriendelijk tegen hem waren geweest, maar het was hem en zijn sterk beïnvloedde gedachten die ervoor zorgden dat hij het opnam als iets slechts. 'Niet alleen voor jou', verbeterde ze hem opeens. 'Er waren een hoop stoorfactoren in de Clan waar ik niet langer mee om kon gaan. Als je niet eens meer veilig in je eigen nest kunt liggen, dan weet je dat je daar niet op je plek bent.', net zoals hij dus. Hij kon geen slaap meer vatten vanwege de nachtmerries die hij kreeg. Anderen stapten de hele tijd op zijn staart alsof hij niemand was. Helemaal niemand. De kater staarde met zijn groene ogen naar haar toen ze diep adem haalde. 'Ik weet nog niet wat ik ga doen met de rest van mijn leven. Ik heb al een plek gevonden waar ik naar omstandigheden fatsoenlijk kan leven, maar ik heb nog geen katten ontmoet waar ik echt connecties mee op kan bouwen.'. Waarom de moeite ook om vrienden en connecties te hebben. Het zat hem dwars dat hij ooit geforceerd werd aardig en lief te zijn. En zelfs was Amortentia ergens een vriend, hij beschouwde haar niet als zo een. Gewoon als iemand die hij ooit heeft gekend, maar ook zij, in zijn ogen, was een nobody. Net zoals hij. 'Ik neem aan dat ik dat maar voor mezelf moet gaan uitzoeken.'

Haar blik was gericht naar de grond. Alsof ze iets verborg, iets dat buiten zijn bereik viel. Maar hij wist wel hoe het voelde om alles kwijt te zijn in alleen maar een paar momenten. Toen hij Shadowclan verliet, voelde hij zich alsof hij niet meer terug kon. Naar alles dat hij had achtergelaten, naar alles waarvan hij wist dat hij het zou missen. Maar de grijsbruine tom wilde niet zwak overkomen. Hij moest vechten voor zichzelf. En hij vond dat die keuze ideaal was. De kater voelde zich zoveel beter in Bloodclan dan dat hij zich ooit had gevoeld in Shadowclan. Al sinds zijn geboorte wist hij, dat hij er toch niet thuishoorde. De kater wist nu niet wat hij moest antwoorden op de poes. Zijn vroegere zelf zou haar succes wensen, maar hij was geen Coldpaw meer. Hij was nu iemand anders. Coldpaw was maar zijn halfvervaagde schaduw die verborgen zat in het duister. De zon scheen nu op zijn nieuwe zelf. En daarom zei hij nu ook niets. Hij schonk haar enkel een koele blik toe die misschien zelfs was gevuld met haat.

Stilte vulde het gesprek en Amortentia keek naar een tijdje op, alleen maar om terug te schrikken toen ze zijn blik op haar gericht zag. Het deed haar ergens meer pijn dan dat ze wilde voelen toen ze zag dat er iets van haat school in zijn blik. Ongewild vulden haar ogen zich met tranen en vormde zich een stevige brok in haar keel. Zijn blik deed haar denken aan de blik waarmee haar ex haar had aangekeken vlak voordat ze de Clan verliet. “Kígyó…” De nieuwe naam proefde raar op haar tong, maar ergens ook wel passend. Het was een stoere naam, eentje die wel bij hem paste, maar eentje waar ze aan moest wennen. “Waarom haat je me?” vroeg ze op een zachte, breekbare toon aan hem. Ze keek van haar poten naar hem op en ze probeerde om haar emoties te bedwingen, om haar tranen in te houden. Ze wist niet waarom het haar zo hard raakte dat hij zo tegen haar deed, maar het raakte haar en ze kon er niet veel aan veranderen. Misschien moest ze hem de rug toekeren en weggaan, maar zelfs dat kon ze op dit moment even niet. Nee, ze kon alleen maar daar staan en zich hardop afvragen waarom hij een hekel aan haar had.

Haar ogen ontmoetten de zijne weer, waarna hij merkte dat haar ogen opeens begonnen te wateren. Ach, waarschijnlijk zat er iets in haar oog. Maar nee, Amortentia was amper iets veranderd van  de Silverpaw die hij had gekend. ‘Kígyó…’, haar stem klonk zo zacht als diegene die hij vroeger had gekend. En toch weer zo breekbaar, het was bijna een emotioneel moment. ‘Waarom haat je me?’, maar echter gaf hij daar niet veel om. De kater zweeg, knipperde wat met zijn ogen en staarde wat naar de grond die rechts van hem lag. Wat moest hij hierop antwoorden? De kater had in Shadowclan alleen maar haat gekend, en in Bloodclan had hij veel nieuwe dingen geleerd en gehad die hij terug in de vroegere clan nooit gehad zou hebben. Zijn hart was nu echt gemaakt van ijs, maar ijs was dan toch weer zo breekbaar. “Kijk, je hoort hier niet te zijn, Amortentia”, meldde hij koeltjes. “Het is beter dat je vertrekt. Het is niet veilig hier.”

Amortentia probeerde zichzelf te bedwingen toen ze zijn woorden hoorde. Hij had geen directe antwoord gegeven op haar vraag, wat haar ergens wel hoop deed hebben. Als hij haar écht zou haten, zou hij dan niet met een direct antwoord zijn gekomen? Het liet haar ergens hopen dat hij toch nog steeds om haar gaf, dat hij de vriendschap die ze eens hadden gehad niet helemaal was vergeten. Ze vroeg zich af of hij haar probeerde te beschermen door te zeggen dat ze beter weg kon gaan of dat hij gewoon wilde hebben dat ze vertrok, al vond ze dat laatste steeds moeilijker worden om te geloven. Zijn acties waren tegenstrijdig met zijn woorden en Amortentia wist dat het stom was, maar ze voelde toch een kleine flikkering van hoop toen ze in zijn ogen keek. “Oké,” zei ze na een korte stilte. Ze haalde diep adem en liet deze uiteindelijk zachtjes ontsnappen. “Als dat is wat je wilt, dan zal ik dat doen.” Ze draaide hem de rug toe, maar keek toch nog over haar schouder naar hem. “Ik ben het rogue territory als je me wilt zoeken. Ik ga nergens heen.” Ze wierp hem nog één zachte blik toe en begon toen van hem weg te lopen. En met elke stap voelde ze haar hart ietsje meer breken.