Sinners walking through the streets

Zwartwitte haren zwiepten mee met de wind. Twee groene ogen priemden voor zich uit. Ze trippelde over het asfalt van de tweebener en haar pootgetik galmde door de straat heen. Haar staart zwiepte heen en weer en ze trok wat met haar oren. Haar ogen schoten in een reflex toen ze vanuit haar ooghoeken een bezem zag die een tweebener vast had gemumd op haar. Haar ogen werden niet groter zoals een bang hertje deed als hij oog in oog met de koplampen stond. Nee, haar ogen werden kleiner en ze wist dat dit secondewerk moest zijn. Ze zakte door haar poten en zette zich af. Hollyleaf voelde hoe de kracht van de bezem onder haar poten doorzwiepte en ze voelde hoe de adrenaline door haar aderen stroomde. Ze landde op de houten zijde van de bezem en toen ze merkte in een mum van tijd dat ze er zonder balans opstond. Ze zette zich aan de zijde weer af en haar ogen kruisten al gauw die van de tweebener, letterlijk en figuurlijk. Ze haalde uit naar zijn gezicht en lelijke krassen hadden zich in zijn gezicht gekerfd. De tweebener liet zijn bezem vallen en een mengeling van een kreet van frustratie en pijn verliet zijn mond. Het geluid van haar nagels die op de grond kwamen galmde door de straten en de tweebener draaide zich om naar het geluid. Haar ogen schoten naar hem en ze zag hoe hij haar met blote handen probeerde te vangen. Een verveelde zucht verliet haar bek en voordat de tweebener er erg in had schoot ze een steegje in. Haar ogen keken nors voor zich uit en ze keek nog één keer achterom of de tweebeners haar hadden opgemerkt toen ze het steegje in ging. Nee dus. Hollyleaf keek weer voor zich en zag een grote zilveren container staan. Ze zakte weer door haar poten en zette zich van de grond af. Ze landde sierlijk op de zilveren container en ze rekte zich even uit. Daarna liet ze zich op haar achterwerk vallen en ze sloeg haar staart om zich heen. Ze rechtte haar rug en sloot haar ogen even. Ze was geboren als poesiepoes in één van deze huizen en werd altijd al gekweld door de familie. Die kleine mormels gaven haar poppenkleertjes aan die haar amper paste. Die grotere, spuuglelijke monster pakten haar op als ze sliep en lieten haar vallen waneer iets anders hun aandacht trok. En toen de familie één keer op vakantie ging zou iemand toch wel op Hollyleaf passen? Nee hoor, ze zou wel op zichzelf passen. Ze had dagen zonder voedsel of water uit het raam staan staren. Ze had gedacht dat als ze hier zou zitten de familie sneller terug zou komen. Maar nee, ze moest verplicht de straten op als Rogue. Ze wist amper wat het betekende en laat staan hoe ze wist hoe ze dat leventje moest leiden. Elke dag kwam ze met nieuwe wonden terug van kwaad tot erger. Ze vermagerde steeds sneller en na negentien dagen kon je haar botten wel tellen. Ze werd het zat en opgekropte woede stapelde zich op binnenin haar. Ze begon ruw terug te spelen naar elke kat die ze zag, poesiepoes of Rogue. Ze zag welke weg zich opende voor haar; voedsel in overvloed als je maar goed kon kijken. Ze begon aan het leventje te wennen en ze was de familie al gauw weer vergeten. Totdat ze aanplakbiljetten zag met haar kop erop. Ze werd gevangen door een tweebener en het voelde alsof ze in een gevangenis werd gegooid dat zogenaamd 'haar thuis' heette. Ze was het zat. Ze kon het een aantal dagen uithouden, maar toen weer die vervloekte poppenkleertjes kwamen haalde ze naar het gezicht uit van één van de kinderen. Eindelijk: vrijheid. Ze werd op straat gegooid wat voor haar al als tweede thuis was, maar dit keer een echt thuis. Hollyleaf opende haar ogen weer en ze voelde hoe ze met haar nagels halve maantjes had gekerfd in haar poten toen de herrineringen weer terugkwamen. Ze keek even weg en haar groene ogen keken neer op de straat. De familie was verhuisd naar dit incident en niemand kende haar ineens meer. Ze werd als Rogue gezien. Eindelijk. Ze dacht weer aan de Rogue's die haar voor poesiepoes uitmaakten. Dat waren de enige die haar gekend hadden. Een kort grijnsje speelde op haar lippen bij die gedachte. Tja, die hádden haar gekend. Een kort grijnsje speelde op haar lippen, maar die verdween al gauw toen ze weer het litteken voelde branden, vanbinnen. Ze zou altijd die opgekropte vulkaan aan emoties in zich houden. Hollyleaf keek even neer op het asfalt en ze voelde een steek van eenzaamheid. Ze wou geen vriendjes maken met niemand. Uit voorzorg eerder. Ze wist dat die vulkaan ooit zou uitbarsten en dan zou ze haar dierbaren verliezen. Ze spuugde even op de grond en keek weer over de straat heen. Ach wat, ze had niks te verliezen. Ze had geen dierbaren. Haar hart lag nu bij de BloodClan, maar haar ziel lag als een hoopje op de straat. Haar ogen knepen zich samen en ze stak haar zwartroze neusje in de lucht toen een mengeling van bloed en de geur van een straat had in haar neusgaten prikte. Ze draaide haar kop om naar een vreemde poes wiens ogen al een tijdje in haar rug zaten te prikken. Haar ogen keken kil naar de poes en ze snoof even. "Hoe lang sta je me al te bekijken?" Zei ze ijzig en haar stem klonk vol sarcasme. Het was niet echt als een vraag bedoeld, maar het gedrag van de poes vertrouwde ze niet. Ze wist niet wat deze Rogue van haar wou. Haar kans om haar te doden was al lang voorbij geweest. Zij wás hier geeneens geweest om haar te doden! Ze kon haar elk moment gedood hebben toen ze haar de rug had toegekeerd. Haar ogen kregen weer de normale grootte en ze hief haar kop even. Haar staart zwiepte heen en weer en ze keek de poes koudlatend aan. Ze hoopte dat ze niet kwam voor één of ander theekransje. Ze wou al zeker niet haar imago schenden als Rogue. Haar ogen vernauwden zich weer en haar ogen priemden naar de poes Ze probeerde haar spieren te ontspannen, maar ze zou elk van haar bewegingen volgen. Ze snoof de lucht in en ze wist nu zeker dat hun twee de enigsten waren. Ze wachtte stil en zwijgend op enige reactie van haar.