Little princess castle

Na de laatste ceremonie had ze eindelijk haar intrek mogen nemen in de nursery, en ze was zo blij! Meestal was ze overdag nog steeds bezig met dezelfde bezigheden; het kamp schoon houden, de wanden fixen en terugkerende patrouilles helpen met hun kwaaltjes en verhaaltjes. Alleen sliep ze nu tussen zachtjes piepende kittens, en werd ze vaak door de queens vertrouw om een oogje in het zeil te houden. Een figuurlijk oogje, dan. Natuurlijk bleef ze nooit écht alleen met de kittens. Ondanks dat ze hen prima kon horen en ruiken, leken de meeste queens dat toch niet te willen. Dat was prima, ze had haar pootjes al vol met de kindjes van Crystalstar die de leader haar deels had toe vertrouwd. Zachtjes stapte ze op een van die kinderen af, zogenaamd sluipend. "Pas op Tearkit! Kietelaanval!" sprak ze plagend en probeerde de ander te vinden met haar oren en snorharen.

&Tearkit

Haar sluipen kwam enkel voort uit instinct, zeker niet uit expertise. Niet dat het haar nou echt iets deerde, ze kon nog altijd even vrolijk met iedereen spelen en mee doen. Al moest het soms een beetje op een andere manier. Het luide gejoel van de kitten deed pijn aan haar gevoelige oortjes. Oei, dat was dan wel weer erg hard. Oh, zo direct zou ze wel weer op haar kop krijgen van de andere queens - maar op het moment zelf was Faintlight te hard bezig met gniffelen. Dat was, totdat ze een goede tik op haar hoofd kreeg. Een zachte 'oef' ontsnapte haar. De kitten was nog te klein om echt veel kwaad te halen, maar slaan was ook wel weer ietwat overdreven. "Zachtjes Tearkit, je hoeft niet te slaan," sprak ze vriendelijk waarna ze plots haar kopje uitstak en deze heen en weeg bewoog, zodat haar snorharen hopelijk de neus van de ander zouden kietelen. "Die krijg je terug hoor!" giechelde ze

Even voelde ze zich heel schuldig bij het idee haar pijn te hebben gedaan. Faintlight was niks dan lief voor haar en bovendien blind. Ze was soms gewoon een beetje zielig.. Die empathie verdween snel toen de poes plots haar kop uitstak, waardoor haar snorharen aan Tear's neus kietelden. Met een kreetje sprong ze achteruit, een pootje over haar zachte neus halend om de kriebel te verdrijven. "Ik zeg het tegen mama hoor." Sputterde ze. Alsof haar moeder het niet hilarisch zou vinden.

De pijn ebde al heel snel weg, hoewel Tearkit een pittige tante was, was ze nog steeds wel gewoon een kind. Nu betwijfelde Faintlight dat ze zelf veel harder zou kunnen slaan, maar ze was zeker blij dat het meisje dat niet kon. Nog niet. De elder had geen twijfels erover dat ze nog groot zou kunnen worden. Het kreetje liet haar opnieuw lachen. "Oh, heus?" sprak ze bedachtzaam, alsof dit een zeer serieuze bedreiging was. "Hmm... Misschien moet ik Crystalstar dan ook maar kietelen!" ze stak haar tong uit en probeerde Tearkit vast te pakken in een knuffel.

Gelukkig, ze nam het in overweging. Maar goed ook, want je wilde geen bonje met de leader. Haar valse hoop vervloog toen Faintlight het helemaal niet serieus leek te nemen. Ze pakte haar zelfs vast in een knuffel. Normaal gezien vond ze dat heerlijk, maar nu was ze toch effe veel te trots. "Ik denk niet dat ze dat leuk vind." Ging ze tegen de ander in, hard wurmend om uit haar stevige greep te komen. Ook zij stak haar tong nu uit. "Die maakt je helemaal kapot." Wat was het toch zwaar om geliefd te zijn.