[Gesloten] Lost my heart

Onderwerp: [Gesloten] Lost my heart di 8 sep 2020 - 16:33

De scherpe beet van de rotsen die langs haar vacht gesneden hadden voelde ze nog goed terwijl ze zichzelf omhoog krabbelde. Haar voorpoot schreeuwde het uit terwijl ze omhoog kwam. De huilende wind overstemde al haar kreten die langs de wanden omhoog echoden. "Iemand? Help! Ik ben hier!" Het was niet hoog, maar hoog en steil genoeg om haar hier te houden, zeker met haar voorpoot in deze staat. Kou kroop langzaam in haar botten terwijl ze zichzelf op probeerde te heffen aan de steile wanden, nagels krasten over steen. Maar ze vond geen grip, geen plek om zichzelf omhoog te hijsen. En elke keer dat ze haar voorpoot bewoog, schreeuwde deze het uit. Bevend liet ze zichzelf weer zakken, haar goudkleurige oog rond van doodsangst. Haar hart bonste angstig in haar keel terwijl claustrofobie haar hart samen liet knijpen. Iemand zou komen toch? Iemand? Iemand zou haar vinden? Bevend liet ze zichzelf terug zakken, koud en alleen. Hoe kon Wren? Dat... dat was Wren toch? Het was Wren geweest...

Donkere wolken rolden door de lucht heen en de eerste regendruppels begonnen te vallen. Ze had geen beschutting van de dikke, koude druppels die op haar neervielen, de spleet in. Het lekte langs de wanden naar beneden, maakte ze alleen maar gladder. Haar pels was ooit goed bestendig tegen water, maar tegen deze aanval was het niet bestendig. Kou werd vrieskou terwijl ze doorweekt raakte, roepend totdat haar stem rauw was, totdat ze zelf ook niet meer geloofde dat er misschien iemand zou komen. Misschien was dat haar les, de les die haar totem haar wilde leren. Niemand kon je ooit redden. Ze was dwaas geweest het te geloven. Zelfs dit thuis zou haar niet redden. Er was geen thuis en vertrouwen zou je dood worden. Dit was wel weer gebleken. Snikkend zakte ze in elkaar. Zouden ze haar überhaupt hier vinden? Nu de regen haar sporen wegwaste van de stenen? Nu ze verwachtten dat haar totem haar op een tocht zou leiden? Ze zouden haar nog lang niet zoeken.. En wellicht ook nooit vinden.

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}

"Help! Iemand?" Haar stem klonk schor en werd zwakker, overslaand van paniek. Ze wist niet hoeveel tijd er verstreken was, maar ondertussen voelde het ontzettend lang. De lucht werd alleen maar donkerder en de regen stortte als een eindeloze, ijzige waterval naar beneden. Ondertussen stond het water al bij de hiel van haar achterpoten en likte het bijna aan haar buikvacht. Haar hart bonsde in haar keel. Was dit dan het moment dat ze echt de dood in de ogen ging staren? Het moment dat haar einde zou worden? Verraden door de katten die ze vertrouwd had om haar een laatste thuis te geven?

Ze liet haar kop hangen terwijl tranen langzaam langs haar wangen gleden, zich vermengend met de grote, dikke regendruppels die langs haar kop en snorharen naar beneden gleden. Als niemand haar zou vinden.. Zou ze ze nooit meer terugzien. Ze zou hier in eenzaamheid sterven, ze zou Day nooit meer zien, nooit meer zijn warme vacht voelen, zijn opbeurende, heldere ogen zien. Rillingen liepen over haar rug. Deze gedachte was genoeg om een luid gesnik uit haar keel te persen. Ze wilde niet alleen zijn, niet opnieuw. Ze wilde niet alles verliezen nu ze het net had gekregen. Het was niet eerlijk. Het was niet eerlijk... Het was niet eerlijk..

En met dat besef, begon het water langzaam aan haar buikvacht te likken.
_{"Alsjeblieft.. Iemand?..."}

_{Thanks Lo voor dit idee <3}

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}

Ze voelde haar poten niet meer door de kou die door haar lichaam trok. Het water ondertussen al voorbij haar buik. Ze was wat verder de kloof in gestrompeld waar de grond nog iets omhoog leek te klimmen, maar uiteindelijk werd de spleet te nauw om verder te drukken. De regen stroomde eindeloos langs haar klapperende kaken heen terwijl ze angstig omhoog staarde naar de lucht. De donkere wolken en rommelende donder beloofden niets dan meer regen.

Ze hadden gelijk gehad, ze hadden allemaal gelijk gehad.. Honeyspots.. Lostvoice.. Cinderfall.. Talon.. Ze was niks waard, waarom zou ze anders verdiend hebben om zo alleen en eenzaam te sterven? Niemand ging haar hier vinden. Het was enkel wachten tot het water de kloof zo ver gevuld had dat ze haar hoofd niet meer bovenwater kon houden. Ze zou met haar gebroken poot het zwemmen toch niet lang genoeg volhouden om boven te komen. Wat een wrede, koude, ironie. Een Riverclanner die verdronk. Misschien had ze het allemaal wel verdiend.

Adrenaline joeg haar hart aan, gevoed door de angst die zijn klauwen in haar hart had geslagen. Een aantal keer had ze hoopvol haar oren gespitst, in de hoop dat iemand haar gevonden had. Maar hoeveel ze ook schreeuwde om hulp, er kwam geen kop over de rand heen, ze hoorde geen stemmen. Ze had het waarschijnlijk zich enkel verbeeld. Ondertussen begon de hoop te verdwijnen alsof het meegespoeld werd door de regen. Een nieuwe ronde aan gesnik ontsnapte uit haar bek terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde. Ondertussen was ze zo moe, dat ze het liefste wou gaan liggen, maar dat kon niet. Dan zou ze meteen verdrinken. Ze was zo bang.. zo koud.. zo moe..

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}

Vanaf een hoge richel staren twee priemende ogen naar beneden, in hun zwarte kralen valt er een zeker triestheid en bezorgdheid te vinden. Een geluid ontsnapt aan de wasbeerhond die op zijn onmogelijke locatie de situatie in zich opneemt, om hierna afwachtend te kijken. Wat wil je dat ik doe mijn vriend?

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Haar oog werd rond toen ze een schaduw aan de rand van de kloof zag, omrand door de regen dat nog steeds als een eindeloos gordijn naar beneden viel. Een schaduw, twee oren. Was het.. Was Day hier om haar te helpen? Maar de zwarte kraalogen waren niet van Day. Haar hoop zakte langzaam in haar pootkussens toen ze zich besefte dat het geen kat was. Het was de wasbeerhond. Haar totem. Hij was hier.. Haar totem.

Haar oog werd weer wat ronder terwijl ze smekend omhoog keek naar het dier, haar engel, haar beschermer. Hij was daar. Maar kon het wat uitmaken? De bergen hadden haar niet verlaten.. Maar.. maar... Een wervelwind van emoties ging door haar kop heen. Hoop probeerde op te branden, maar ze doofde het meteen weer, uit angst dat het nog veel harder de grond in gedrukt werd. "Alsjeblieft Wasbeerhond.. help me.. alsjeblieft!.." Haar toon was smekend, haar stem schor van het schreeuwen. Tranen lekten weg uit haar nog goede oog, pure doodsangst.

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}