Une femme á la peau bleue

Fourtrees? Nou, die naam moesten ze maar gaan aanpassen. Amberpaw was niet meegeweest naar de gathering, logisch, gezien ze zeker nog niet oud genoeg was geweest. Maar met grote ogen had ze natuurlijk alle verhalen aangehoord, en nu mocht ze eindelijk een kijkje gaan nemen. Vuur. Ze had het nog nooit gezien, maar terwijl ze snuffelde aan de zwarte grond besloot ze dat het vies was. Het rook als gevaar, als iets dat er niet zou moeten zien... Zeker als het sterk genoeg was geweest om een hele boom weg te nemen. Amberpaw keek schuin naar het afgeblakerde stompje dat nog over was en overwoog om erop te springen, al durfde ze dat eigenlijk niet echt.

&Bluepaw

Het was een hele heftige nacht geweest. Iets wat Bluepaw niet had gedacht hoe haar eerste Gathering zou gaan. Ze had er een dubbel gevoel bij, maar het was natuurlijk helemaal niet leuk wat er gebeurd was. Niets was leuk meer en ze voelde de spanningen in de Clan. Bluepaw was best sensitief voor spanningen, iets waar ze zich langzaam maar zeker meer bewust van werd. Met een zucht liep ze Fourtrees op, had eerst even getwijfeld of ze het wel wilde. Het bracht nare herinneringen met zich mee, maar de jonge poes die bij de stomp van de eik stond wekte haar nieuwsgierigheid wel weer een beetje. Toch bleef ze weer staan toen ze de geur van RiverClan rook. Ze hadden niet bepaald een goede band met RiverClan nu. Bluepaw draaide echter niet om, maar bleef staan, wachtend.

Een lange tijd bleef haar blik nog op het stompje hangen, een beetje overweldigd door het idee dat dit ooit een boom was geweest. Een boom zo groot als de andere drie. Dat was een heel vreemd idee voor haar, omdat ze het nog nooit anders had gezien. Kennelijk was het wel een groot iets, dat had ze wel gemerkt. Alles in de clan voelde opeens wat anders, iedereen glimlachte minder. Ze vond het vervelend, maar wist niet zo goed wat eraan te doen. Amberpaw knipperde een paar keer en bemerkte toen pas dat ze niet meer alleen was. Wat geschrokken kwam ze overeind, waarna ze de ander wat overrompeld aankeek. Het was een apprentice uit Shadowclan, de clan waar haar clan kennelijk boos op was. Ze begreep niet zo goed waarom, alle shadowclanners die zij had ontmoet waren best aardig geweest. "O-oh! Hallo," sprak ze, wat verlegen tegenover de mooie apprentice. "Sorry, ik had je nog niet gezien!"

Het duurde heel even, gelukkig niet super lang, voor de RiverClanner haar opmerkte en omdraaide. Ze was duidelijk een beetje geschrokken. Bluepaw gaf haar een glimlach, maar was nog steeds een beetje op haar hoede. Ze mocht RiverClan niet aardig vinden. Hermitshell was in ieder geval stom geweest. Lekker doen alsof hij niet wist wat er met hun Clangenoot is gebeurd. Onzin. Maar de poes tegenover haar was jonger, en Bluepaw wilde ook niet voor iedereen een vooroordeel hebben. Dat had ze van haar papa geleerd. 'O-oh! Hallo,' begroette ze haar. 'Sorry, ik had je nog niet gezien!' Blue gaf een klein knikje en liet een zacht grinnikje gaan. 'Dat is oké,' miauwde ze, gevolgd door een zucht. Haar blauwe ogen gingen naar de boom, of nou ja, wat daar van over was. 'Zonde hè?' Het was best een traumatische ervaring geweest, de Gathering. Ze kreeg een onwillekeurige rilling en hoopte dat de ander het niet opgemerkt had.