[OPEN] Anger Management

Onderwerp: [OPEN] Anger Management zo 4 apr 2021 - 16:17

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was wellicht geen kattin die snel gefrustreerd raakte maar het zien van alle gewonde katten, dag in en dag uit, was iets dat haar jonge hart toch wel zeer deed. Ze wilde zo graag haar Clan sterk, gezond en iets vrolijker zien. Echter voelde ze de macht langzaam uit haar poten sijpelen, zoals water. Het was niet vast te houden, niet te vangen. Ze wilde gewoon haar best doen, maar met de sneeuw op de grond kon ze ook weinig kruiden verzamelen en niet altijd de toestand voldoende verbeteren, naar haar gevoel. Het feit was dat ze probeerde planten mee te nemen die ondanks de koude nog leefden en waar haar Clangenoten baat bij hadden. Haar amberkleurige ogen stonden lichtelijk gefrustreerd terwijl ze haar nagels in een van de bomen zette, misschien, heel misschien zou wat fysieke activiteit helpen. Ze haalde diep adem voordat ze tegen de boom op sprong en erin probeerde te klauteren. Ze kwam met haar eerste poging niet verder dan halverwege de stam voordat ze zich weer naar beneden liet vallen. Nog een keer? Of? Wat was dat, haar oortjes schoten omhoog voordat de slanke kattin zich omdraaide.

❅

Everpaw verstijfde toen ze plots iets uit de bomen hoorde vallen. Uh.. Was dat een kat? Er volgde geen kreun van pijn, gelukkig, of misschien minder gelukkig want dan kon het ook bewust geweest zijn, een soort hinderlaag als het ware.. De jonge kattin zakte in een sluiphouding - dat kon ze het beste van alles wat haar tot nu toe al geleerd was in haar trainingen, stil zijn was een beetje haar talent - en zachtjes sloop ze vooruit tot ze door het struikgewas heen de oorzaak van het geluid zag. En gelukkig kon ze zich daarna wat ontspannen, want het was Remnantpaw, hun medicine cat. Wat die in de bomen deed, dat wist ze niet. Everpaw kwam recht uit haar sluiphouding, waarbij ze de struiken om haar heen deed ritselen en de grijze kattin deed omkijken. De kattin knikte even naar de jongere poes ter begroeting, haar uitdrukking neutraal en misschien zelfs een beetje zweverig, alsof ze met haar hoofd in een totaal andere wereld was.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had de struiken horen ritselen maar nog geen woord gehoord van haar Clangenoot. Het duurde niet lang voordat ze de witte kattin herkende als Everpaw, een kattin die sowieso niet echt vaak sprak. Haar amberkleurige ogen stonden vriendelijk terwijl ze naar de stille, ietwat zweverige kattin toe stapte en haar staart langzaam zwiepte. 'Everpaw,' groette ze haar zachtjes terwijl ze het knikje met een klein glimlachje accepteerde. Haar oortjes liet ze zakken. 'Kan jij klimmen?' Fysiek moest ze nu eenmaal duidelijk in beweging komen, ze was nu eenmaal niet altijd vrolijk, ook zij had zo haar frustraties en wilde even niet te lang nadenken, in haar hoofd zitten. Ze wilde haar spieren voelen. Haar amberkleurige ogen gleden weer naar de boom die haar eigenlijk niets had aangedaan. Ook al voelde het wel zo.

❅

De medicine cat apprentice begroette haar, en vroeg toen of ze kon klimmen. Everpaw richtte haar blik omhoog, naar de takken. Dat was net een andere wereld, eentje waar de grond onder je poten onvast was en waar je je kon voelen alsof je vloog. Oh, het uitzicht was geweldig, en wanneer je lang genoeg stilzat kon je ervoor zorgen dat de vogels en de eekhoorns je veilig genoeg vonden om langzaamaan in de buurt te komen en er was niets beter dan dat gevoel. De jonge kattin dacht soms dat die diertjes betere vrienden waren dan katten, want ze stelden geen rare vragen en ze vonden haar niet raar. Everpaw schrok toen plots op uit haar gedachten, alsof iemand haar een stootje gegeven had al was er fysiek niets gebeurd, en richtte haar diepblauwe ogen weer naar de grijze kattin. Als antwoord knikte ze zonder haar mond open te trekken. Ja, ze kon klimmen. Heel goed zelfs. Bijna alsof ze Skyclanbloed had - hoewel er geen druppel skyclan door haar aderen liep.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist dat Everpaw niet sprak, of niet veel. Ze had nog nooit diens stem gehoord maar dat maakte niets uit. Ze wilde op dit moment ook geen lange gesprekken voeren, er was wat haar betreft teveel tijd om na te denken. Ze wilde haar spieren voelen, wilde iets nieuws zien en vanuit een boom moest het uitzicht vast en zeker geweldig zijn. Haar amberkleurige blik gleed naar de oudere kattin terwijl ze haar vragend aan keek. Het knikje was antwoord genoeg om Remnantpaw warm te doen glimlachen zelfs al was het duidelijk dat ze de spanning uit haar spieren moest werken. 'Kan je het mij leren?' Ze wilde verder de boom in komen dan halverwege de stam. Ze wilde kunnen zien wat de Skyclanners hadden kunnen zien. Zelfs al leefde deze niet meer op hun oorspronkelijke territorium.

❅