Nobody left behind or forgotten

De nieuwigheid van apprentice zijn ging er voor Dimpaw sinds een paar dagen een beetje af. Niet dat dit negatief was; het was enkel dat de dingen die eerst nog spannend geleken hadden, nu bekend voor haar waren. De grenzen bezoeken was niet meer iets wat haar nerveus maakte, het was iets waar ze naar uitkeek. Ze vond het heerlijk om een heel klein kijkje te krijgen in hoe het bij de andere clans was. Het mooiste vond ze al ze ongestoord kon kijken - vandaar dat ze hier nu was, zonder patrouille, onder het mom van haar jachttechnieken oefenen. Niet dat ze daar dan helemaal niet mee bezig was, hoor, zeker niet, daar vond ze haar taken veel te belangrijk voor. Maar ze bleef wel dichtbij de grens (goed oplettend dat ze deze niet per ongeluk over stak) en keek zo nu en dan is aandachtig naar het uitzicht voor haar. Als ze haar ogen wat samenkneep, dacht ze dat ze de rivier wist te zien. Hoe zou het zijn om te zwemmen?
- Amberpaw & Brackenpaw

De afgelopen maand had ze er behoorlijk dwars mee gezeten dat ze nog kitten was geweest, dat die stomme ceremonie nog zo ver weg was. Maar nu ze eenmaal de vrijheid had geproefd en en haar nieuwe achtervoegsel had, was dat verdriet snel vervlogen. De wereld was nog zoveel groter en mooier en interessanter dan ze had verwacht, zoveel meer dan alleen het pad dat Bracken en zei hadden gelopen toen. Eentje die ze nu min of meer ook volgden, het enige verschil was dat er nu niemand meer was die zou zeggen dat dat niet mocht. Amberpaw stootte haar broertje aan, pretlichtjes in haar ogen. "Wedden dat ik eerder bij de grens ben?" ze stak haar tong uit en zonder hem überhaupt de kans te geven om te reageren zette ze een sprintje in, lachend in de wind. Normaal gezien was ze wat meer behouden, hield ze zich keurig en braaf op de achtergrond - maar met haar broertje hoefde dat allemaal niet. Ze maakte hem graag het leven zuur, maar kon ook niet zonder hem. Daarom ook dat ze niets liever deed dan haar eerste dag als echte apprentice met hem spenderen, en hem in te maken in een race. Met haar tong naar buiten van concentratie naderde ze de grens, hopend dat ze hem inderdaad voor zou blijven en de gekleurde schaduw aan der overkant over het hoofd ziend.

Brackenpaw vond het wel grappig dat ze zo'n beetje dezelfde route namen als toen ze het kamp uit gingen als kittens. Alsof het een soort ritueel was die ze moesten doen, een soort nostalgie opwekken. Ondanks dat het hem een maand extra kitten gekost had en hij daar heel erg boos om was, had hij geen spijt. Het was het avontuur van zijn leven geweest en het had een hele interessante ontmoeting waar gemaakt. Bracken vond het ook fijn dat de soort van ruzie tussen hem en zijn zusje nu ook niet meer aanwezig was. Hij had dat best moeilijk gevonden, dus hij was blij dat ze nu samen - dit keer als vrije Apprentices - op pad waren. 'Wedden dat ik eerder bij de grens ben?' vroeg ze hem toen met pretlichtjes in haar oogjes. Nog voor hij kon reageren sprintte ze weg. Bracken lachte en volgde haar zo snel hij kon. Hij kon haar natuurlijk makkelijk inhalen, maar hij was een gentleman en gunde haar wat plezier. Dus bleef hij - geheel bewust natuurlijk, want hij kon echt wel harder - achter haar rennen. Oké, niet helemaal erachter, hij moest haar natuurlijk wel eventjes laten zweten. Hij haalde haar voor de helft in, maar zorgde er als de aardige gentleman broer ervoor dat zij voor bleef. Wat was hij toch een held.

Haar oren spitsten zich verrast toen ze pootstappen dichterbij hoorde komen. Een geconcentreerde uitdrukking kwam op haar gezicht toen ze de eigenaren van deze poten probeerde te zoeken, maar ze zag hen nog niet - immers stonden hier nog een zeker aantal bosjes die haar zicht belemmerden. Ze drukte zichzelf wat lager aan de grond, uit voorzorg. Immers hoopte ze niet dat een patrouille haar zo dichtbij de grens zou vinden. Zoals ze geleerd had van haar mentor Moonflow probeerde ze één te worden met de schaduwen die haar omringden, afkomstig van de struiken. Plots kwamen er twee apprentices haar blikveld in. Haar ogen vergrootten zich iets toen ze hen zag rennen. Onbewust kwam er een lichte glimlach op haar snuit - het deed haar denken aan hoe zij met Tide speelde. Degene achterop hield zichzelf in om de ander te laten winnen, net zoals zij dat deed bij haar zusje, die anders nooit van haar winnen kon. Ze kwam iets meer overeind van haar schuilplek, terwijl haar nieuwsgierige ogen de twee volgden, die nog steeds haar richting op bewogen.

Ha! Met gemak haalde ze hem in en ravotte al lachend voorbij. Oh, later zou hij vast weer zeggen dat hij haar had laten winnen, maar Amberpaw wist veel beter. Zij was gewoon slimmer en sneller en beter dan haar broer, en natuurlijk ook veel mooier. Crystalstar was gewoon blind dat ze dat niet had gezien, en hem als apprentice had gekozen. De driekleurige apprentice rende stug door, totdat ze niet ver waren van de plek waar hun beruchte avontuur had plaats gevonden. Ze begon haar pas in te houden toen het licht kort door de wolken heen brak en ze een weerspiegeling van bruin zag aan de overkant. Afgeleid kwam ze plots tot stilstand en keek bewonderd naar de overkant, haar ogen wat samen getrokken om beter te kunnen zien. Was dat...? "Psst, Bracken, volgensmij zit daar iemand..."

Hij voelde zich goed en tevreden, met hoe hij zich nu gedroeg als ware gentleman en aardige broer. Amberpaw zou het vast ontkennen, maar hij kon écht wel harder. Al snel waren ze bij een bekend punt aangekomen. In de verte zag hij de houten brug al verschijnen. Lichte spanning vormde in zijn buikje, maar het was een goede soort spanning. Een adrenaline spanning. Wat er toen gebeurt was was heel erg leuk geweest, maar het was ook stout geweest en had hen beiden duur komen te staan. Toch speet het hem niet dat ze hadden gedaan. Het was een avontuur van zijn leven geweest - tot nu toe nog dan. Plots stopte Amber met rennen, waardoor hij bijna tegen haar op botste. Hij kon haar gelukkig nog net ontwijken en keek haar verbaasd aan, wilde er al wat van zeggen toen ze begon te praten. 'Psst, Bracken, volgensmij zit daar iemand...' Bracken knipperde, keek naar de bosjes. Snel liep hij voor haar langs, hij zou haar wel beschermen, en vernauwde zijn ogen wat. Daar zag hij inderdaad een gekke vorm. 'Hey!' riep hij naar de overkant, zijn borst had hij wat naar voren. Hij was stoer en nergens bang voor. 'Wie ben jij en wat doe je daar?'

Oeps, doordat ze bewogen had stopten de twee opeens met rennen. Haar ogen vergrootten zich iets terwijl ze stilletjes bleef zitten op haar plek. De één zei wat tegen de ander, en plots werd ze geroepen. Dim keek nog is goed om zich heen, maar er leek geen patrouille te zijn, alleen de twee Riverclan apprentices. Vandaar dat ze wat naar voren stapte, zodat haar kop en voorpoten uit de struiken kwamen. "Dimpaw," zei ze alleen op de twee vragen van de tom. Immers was ze niet zo spraakzaam, en dan al helemaal niet bij katten uit een andere clan. Echter was er nieuwsgierigheid in haar houding te vinden. Zij wilde ook wel weten wie hun dan waren.