When push comes to shove

Het zou hier voor haar waarschijnlijk nooit wennen worden. En nu het vorige kamp was aangevallen, was ze banger dan ooit. Ze had het gevoel alsof ze elk moment weer een aanval kon verwachten en snapte niet hoe sommige katten zich er over heen konden zetten alsof er niks gebeurd was. Ze had katten gewond zien raken die gewoon weer opstonden en voortgingen met hun leven alsof het niks was en ze wist niet of ze ooit die kracht zou vinden, zeker nu haar moeder steeds meer naar het Elite leven toegetrokken leek te worden en zijzelf alleen achter leek te blijven. Ze onderdrukte een zachte zucht terwijl haar onzekere blauwe oogjes om zich heen keken. Ze was nog steeds ontzettend bang voor heel dit nieuwe leven binnen de Elite en alles in haar schreeuwde om weer terug naar de Tribe te gaan. Ze wist dat het onmogelijk was omdat Orchis haar nooit uit zijn grip zou laten ontsnappen en dat maakte de zaak nog moedelozer. De kitten zuchtte dan ook mismoedig en richtte haar blik naar de grond, maar keek op toen ze pootstappen in haar richting hoorde. Haar blik werd meteen weer onzeker toen ze een andere kat ze naderen en onbewust kroop ze wat naar achteren. Ze was niet vergeten hoe maniakaal Orchis zich naar haar had gedragen en ze wilde dat liever niet opnieuw meemaken.

Hij had wel honderd rondjes langs het gebied gelopen, hopend op de stinkende geur van een clanner, maar hij had enkel een hoop sneeuw gevangen. Helaas, maar hij kon niet elke dag een winnaar zijn. Met zware passen slenterde hij voort en bijna liep hij een kitten om ver die net zo wit was als de sneeuw. Voorzichtig zette Ira zijn poot terug in de witte drab en boog hij voorover. Hmm, kittens hadden altijd iets zielig vond hij. Ze waren slap, zaten in een groep waar moord het favoriete topic van iedereen was en hadden niks te zeggen. Hij zelf ging nooit met kittens om, wat moest je er mee. Ook deze kleine keek bang en geschrokken. Hij zag meteen dat ze hier echt niet thuis hoorde. Even  keek hij haar aan, toen gromde hij snel en hard. Ira zou niet snel een kitten opzettelijk iets aan doen, maar plagen, pesten, dat kon wel. Ze moest het ooit leren als ze het wilde overleven hier. Haar huid was nu nog zacht en pluizig, daar moeste een harde laag over heen en hij had haar net een mini stukje gegeven. Of dat hoopte Ira.

Hun blikken ontmoetten elkaar en even was het stil. Harmony zag dat hij ongeveer de leeftijd van Orchis moest zijn, maar dat hij veel jonger was dan Hyzenthlay. Een jonge kater, maar had hij erg veel ambitie binnen de Elite? Hij leek in elk geval gevaarlijk genoeg en dat werd nogmaals bevestigd toen hij naar haar gromde. Harmony piepte geschrokken en wilde verder naar achteren kruipen, maar toen gleed ze uit door de sneeuw en viel ze vol op haar zij. Ze had waarschijnlijk iets geraakt, want ze voelde een scherpe pijn door haar zij gaan en niet veel later voelde ze hoe haar vacht begon te bloeden. Traantjes verschenen in haar oogjes en ze keek de grotere kater onbeholpen aan. “Doe me alsjeblieft geen pijn,” jammerde ze naar hem. “Ik heb u niks gedaan.” Ze wist dat het een zielige reden was en dat ze in de Elite altijd wel een reden vonden om anderen het leven zuur te maken, maar Harmony had geen strohalmen meer voor te grijpen en dus was dit zo’n beetje haar laatste hoop, hoe zielig dat dan ook overkwam.

Het kleintje schrok zoals verwacht, maar ze viel ook nog eens om waardoor Ira een klein lachje liet ontglippen. Hij wilde zich al verder bewegen naar een ander gebied toen het mormeltje ook nog eens ging piepen. Verveeld keek hij naar haar om en merkte toen de rode kleur op, wat overigens niet te missen was in de witte sneeuw. De zwarte kater zuchtte en negeerde haar woorden terwijl hij zich naar haar toe bewoog, haar zachtjes in haar nekvel duwde tot ze omrolde. Uit de sneeuw stak een doorn, niet een hele grote maar wel eentje die flink kon prikken. Het kleintje jammerde nog wat door, maar ook dat negeerde Ira. Met een snelle haal van zijn tong maakte hij het wondje schoon en duwde hij haar met zijn poot rechtop. De tom sprak niet en wierp nog een blik op haar wondje. Het zag er niet heel ernstig uit. Hij mocht dan wel stil en groot zijn, zijn eigen members hielp hij, hoe klein en zwak ze ook waren, je wist nooit waar potentie in verstopt kon zitten.

Harmony was nu volop aan het huilen toen de member haar omver duwde. Haar kleine klauwtjes kwamen onbeholpen uit hun hulzen, maar iets in haar durfde niet tegen te stribbelen en dus deed ze dat ook niet. Misschien als ze heel stilletjes bleef liggen, dat hij haar wel met rust zou laten. Ze voelde een scherpe pijn door haar zij gaan, waarna de pijn opeens wegstierf naar een dof geklop en ze voelde hoe de kater haar wond begon te likken. Ze keek verbaasd naar beneden en kwam weer abrupt overeind toen ze door de kater weer naar opzij werd geduwd. Ze zorgde meteen weer voor wat afstand tussen hun en ze richtte haar blik naar beneden. Het wondje was wel nog aanwezig, maar het bloedde al bijna niet meer en het deed ook minder pijn. Ze zag de doorn liggen die in haar zij had geprikt en ze wiebelde wat onbeholpen met haar oortjes. “Waarom deed u dat?” vroeg ze toen uiteindelijk maar op een zachte toon. Hij had haar eerst bang gemaakt en daarna had hij haar geholpen. Ze snapte er niks van.

Ah, het mormel stopte eindelijk met huilen, goed. Ira rolde zijn ogen toen ze vroeg waarom hij dat had gedaan. Had ze dan nooit mee gekregen dat ze elkaar ook moesten helpen? Ach, het was ook niet haar schuld, als ergens een plek was waar andere vooral niet aan elkaar dachten, was dat Bloodclan wel. Toch had Ira vaak het idee dat heel veel katten deden alsof ze geen medelijden hadden, maar dat iedereen stiekem wel een beetje op elkaar lette. Alleen niemand was er toe gedwongen om ook de ander te helpen, dat was het hele Bloodclan ding. De tom keek naar het witte ding en zuchtte. Ze was ook zo jong, konden haar ouders haar niet iets bij brengen? "Je moet niet zo bang zijn, als je het bent, laat het dan maar niet zien." Sprak hij koel. Dat was ook het enige advies wat hij haar ging geven, het was zijn kit niet, de rest van de verantwoordelijkheid lag bij haar ouders, of wie dan ook. Desnoods haarzelf.

Er kwam niet echt een antwoord op haar vraag, maar dat had Harmony ook niet echt verwacht. Ze was te bang om het hem nog eens te vragen. Hij zag er groot en gevaarlijk uit en ze had gezien wat er gebeurde met katten die te veel verzet toonden. Ze wist niet wat als verzet werd gezien in haar geval, maar ze wilde nog steeds niet te veel aandacht naar zichzelf trekken. Het was niet omdat de kater haar nu hielp dat hij dat weer opnieuw zou doen. Harmony richtte haar blik naar de grote kater toen hij zijn antwoord gaf en ze bewoog met haar oortjes. “Dat kan ik niet,” zei ze op een ongelukkige toon. Had hij dan echt niet gezien dat ze niet zo kon zijn zoals de rest van de Elite, dat ze het zelfs niet kon proberen? Haar gezicht was een open boek. Iedereen had het altijd door als ze bang was en het enige wat kon helpen, was als ze weer terug naar de bergen werd gebracht. “Ik ben niet zo sterk zoals u of zoals de rest van de katten. En u heeft zelf gezien wat er gebeurt als ik te weinig angst zou tonen.” Haar gedachten gingen naar Aura en Certa en er ging een korte rilling door haar heen. Zou Orchis haar juist niet uitkiezen als ze opeens geen angst meer zou tonen?