achilles come down

<sub>De mist hing laag bij de grond die ochtend. De zon verscheen net aan de horizon en liet de bevroren druppels aan de grond glinsteren op de momenten dat de zonnestralen tussen de donkere, dikke wolken heen scheen. De kleine flame point was al vroeg aan de wandel en ze voelde de druppels van de dichte mist aan haar snorharen kleven. Het bos was stil, op het gefluit van een paar vogels en het stromen van het water niet zo ver van haar vandaan na. Door de kou van afgelopen nacht was de grond onder haar poten koud en hard geworden en de lucht die ze uitademde vormde wolkjes. Het was rustig, vredig in het bos, in tegenstelling tot alle stress en gevoelens die erbij kwamen kijken wanneer ze in het kamp was.

+ air</sub>

Ergens miste ze het om niet meer naast een warme vacht te slapen, maar aan de andere kant genoot ze er van dat Acornstar kort buiten spel was. Ze had een van de seniors gevraagd of ze even haar poten mocht strekken, nu Adderkit aan het spelen was met anderen. Met haar smekende blik had ze hem weten te overtuigen, en voor het eerst sinds Adderkit geboren was mocht ze het kamp uit. Nog voordat ze goed en wel vertrokken was strekte ze haar poten en begon met rennen. Zonder doel, zonder bestemming, alleen om te rennen. Oh, ze genoot van de wind, ze genoot zelfs van de mist die haar vacht nacht maakte. Vrij, heel eventjes vrij. En eventjes was het maar, want haar lichaam had veel te verduren gekregen, en was daar nog altijd niet helemaal van bij gekomen. Buiten adem, maar tevreden kwam ze tot stilstand bij het meertje, die slechts deels bevroren was. Dankbaar dronk ze van het koude water, toen ze haar gezelschap op merkte. "Oh, hoi, Newtpaw,"

_{De rand van het meertje was bevroren door de koude temperaturen, maar in het midden kabbelde het water nog ongestoord door. Met gesloten ogen ademde ze een keer diep in om haar longen te vullen met de koude maar frisse lucht en ademde ze het weer uit. De wolkjes danste weer door de lucht en met haar focus op de adem die ze uitblies had ze de queen niet gehoord. "Oh, hoi, Newtpaw," geschrokken keek ze in de richting waar de stem vandaan kwam en grinnikte ze even ongemakkelijk. "Goedemorgen Airwisp" al snel had haar geschrokken uitdrukking plaats gemaakt voor een kleine glimlach op haar snuit. "Hoe gaat het ermee?"}

Haar gele ogen bleven op de jonge poes haar oranje snoet hangen. Ook uit haar mond kwamen kleine wolkjes toen ze een begroeting miauwde. Airwisp keek ze na totdat ze in de lucht verdwenen. Hun medicine cat was moeilijk te peilen, vond ze. Lastiger dan haar wederhelft, iniedergeval. "Hey, zo intimideren ben ik niet, hoor," sprak ze bijna plagend met een kleine glimlach. Haar gele ogen hielden de poes in de gaten, de wateren testend. Ze had behoorlijk wat kwaad bloed gezet in Shadowclan, weinig katten spraken nog met haar - ze wist niet of dat ook voor de jonge medicine cat apprentice gold. De poes boog zich voorover en likte nog wat van het koude water op. "Prima," meer zou ze niet over zichzelf zeggen. "Adderkit is al bijna apprentice, hij wordt met de dag sterker," haar ogen glommen als ze over hem sprak, en ze keek Newtpaw aan. "Met jou?" wat een dom, voorgeschreven gesprek. Airwisp was niet van over koetjes en kalfjes praten, er waren belangrijkere dingen in de wereld. Maar langzaamaan begon de haat van anderen wat af te koelen, en ze wist dat als ze ooit nog hoopte niet meer uitgestoten te worden ze een voorbeeldige warrior moest lijken.

_{Hoewel ze op de hoogte was van al het gedoe wat met de poes voor haar neus te maken had maakte het haar vrij weinig uit. Zelf had ze ook dingen gedaan die misschien niet de beste optie geweest waren. "Weet je dat zeker?" Glimlachte ze naar de queen toen haar hart weer wat gekalmeerd was. Met het randje van het water dat bevroren was liet Newtpaw haar blik hier naar af glijden en tikte ze er wat tegen. "Wordt hij alweer bijna apprentice? Ze groeien zo hard Airwisp" zelf was ze wat closer met haar dochter Tidekit dan de andere twee uit het nest, maar ze genoot ervan om te horen hoe het met ze ging. Kittens hadden stiekem toch een zwakke plek in haar hart veroverd.}

Opnieuw beet ze op haar tong. Zich irriterend aan het medelijden van de poes. Iedereen vond haar of een walging van een moeder, of zielig. Ze was geen van beide, maar dat kon niemand weten. Dus glimlachte ze de ander vluchtig toe. "Hm-hm," bevestigde ze nogmaals. Even had ze er over nagedacht om bij de medicine cats langs te gaan voor haar klachten. Immers ging jagen moeizaam en ze was bang dat haar lichaam moeite had met zich herstellen van de ondervoeding en de geboorte. Maar uiteindelijk had ze daar vanaf gezien. Gelukkig konden ze spreken over haar zoontje. Dat was het enige waar ze werkelijk vrolijk over kon kwetteren. Het ontging haar echter niet dat de ander haar vraag omzeilde. "Vertel mij wat, ik zou hem voor altijd klein houden als ik kon," voor altijd tussen haar poten, warm en veilig. Ze zou er voor zorgen dat zijn buikje altijd gevuld was, en dat hij nooit zo koud zou worden als zijn échte broertje - die niet eens lang genoeg geleefd had om naar Starclan te gaan. "Maar hey, het is ook wel weer fijn het kamp uit te kunnen," er hing toch een scherp randje aan haar woorden, en ze vroeg zich af of de ander die op zou merken.