Just get out of my way

Wandelen dichtbij de Clangrenzen was iets dat ze niet vaak deed. Ze had altijd respect gehad tegenover anderen hun grenzen zolang ze maar niet op hun gebied kwamen. Nou, een echt gebied hadden ze nu eigenlijk niet, maar stil daarover.  Het was niets belangrijks, voor nu. De kattin speelde namelijk rond de clangebieden omdat ze iedereens gebied wel eens wilde bekijken. Windclan had bijvoorbeeld amper van die bomen en als je keek vanaf dit punt zag je enkel lege velden. Het was dan ook zo leeg hier. Maar die leegte werd al verknald toen haar ijsblauwe ogen de groene ogen van een jonge apprentice ontmoetten. De rode poes bleef stil, zette een stapje naar achteren. Ze was buiten de grens, dus veel had ze niet gedaan toch?


+Featherpaw

Het was haar eerste keer alleen buiten het kamp. Hoewel Featherpaw niet van de prikkels hield buiten het kamp vond ze het nog vervelender om die te ontvangen als ze in het kamp was. Ze werd doodongelukkig van zichzelf en dan kwam er ook nog eens het feit bij kijken dat ze niet goed sliep. Ze hoorde elke ademhaling, elke zucht, elk mompelend woord en voelde elke zachte streling langs haar vacht als iemand te dichtbij haar kwam liggen. Ze kon zich niet herinneren dat ze hier als kitten zijnde zo veel last van had gehad en de drang om naar Falconpaw te gaan en hem te smeken om bij hem in de den te liggen, was groot. Maar dan dacht ze weer aan de kruidengeur die in zijn den hing en besefte ze zich dat ze op geen enkele plaats echt goed zou slapen. Het slaapgebrek begon zijn parten te spelen en ook nu liep Featherpaw wankelend op haar poten door haar territorium. Ze had geen zin om te gaan jagen omdat ze voor nu even de prikkels buiten wilde sluiten en dus liep ze naar de grens toe, al leek dat ook geen goed idee te zijn: de geuren van de andere Clans overvielen haar en tolden door haar kopje heen. Er was echter één geur die ze nog niet eerder had geroken en die een siddering door haar lijf liet gaan. Ze had genoeg over de groep gehoord om te weten dat dit één van hun moest zijn en ze richtte haar ogen dan ook naar de rode poes die voor haar stond. Haar nekharen kwamen overeind en behoedzaam deed Featherpaw een stapje naar achteren. “Ik wil niet met je vechten,” bracht ze hulpeloos uit. Buiten het feit dat ze nog geen vechttraining had gehad en dus haar territorium niet eens kon verdedigen als ze het zou willen, zou ze niet willen doormaken hoe het was om klauwen door haar pels te voelen. Als de geuren om haar heen haar al zo overweldigden, dan kostte het haar niet veel moeite om zich voor te stellen hoe pijnlijk één kras al zou zijn.

Buiten de grens daar wandelde ze, genietend van de stromende wind die op haar rode vacht aankwam. Ah, wat een heerlijk gevoel, die frisheid. Maar ze had al ondervonden dat er een ander bij was gekomen, eentje van de andere clan. 'Ik wil niet met je vechten'. De toon van de grijze poes was zo hulpeloos maar de rode kattin haalde enkel haar schouders op. "Er hoeft niet altijd een gevecht te zijn hoor", haar toon was erg droogjes terwijl ze dat zei, maar het was ook een feit. Ze was hier om te spelen langs de grenzen en als de katjes zelf geen vechters waren dan hoefden er ook geen gevechten te komen in haar ogen. En trouwens, ze hoefde geen nieuwe wonden op haar vacht vandaag, tenzij het echt moest. En dit leek haar niet zo'n geval, en dan echt en alleen volgens haar. De andere apprentice kon er altijd anders over denken. Wat boeide dat ook.

De poes tegenover haar zei op een vrij achteloze manier dat er niet altijd gevochten wilde worden. Featherpaw was er vrij zeker van dat als haar Clanmates wisten hoe opgelucht ze zich daar over voelde, dat ze haar met afgunst zouden bekijken. Featherpaw was niet bepaald een vechtersbaasje en vluchtte liever weg voor gevaar dan dat ze zich er aan wilde onder werpen. Ze had gehoord over katten die stierven om hun Clan te dienen en ze wist niet of ze ooit aan die voorwaarde zou kunnen voldoen, al wist ze wel dat dat Wolfstar’s verwachting zou zijn zodra ze haar warriornaam zou krijgen. Was het te laat om een aanvraag in te dienen om zich terug te trekken als een elder? Ze trok ongelukkig met haar oortjes. “Waarom loop je dan langs onze grens?” vroeg ze op een zachte toon aan de BloodClanners. “Als ik mijn Clan moet geloven, belooft BloodClan nooit goed nieuws.” Ze hoopte dat ze de BloodClanner nu niet boos zou maken met haar opmerking, maar om het nog eens extra op veilig te spelen, deed ze alsnog wat stappen naar achteren.