Border lined

Hij maakte zijn eerste rondjes weer rustig door het kamp. Een bijkomend voordeel van zijn StarClan levens was dat hij iets gemakkelijker herstelde dan de normale kat die doorgemaakt had wat hij had doorstaan. Een gewone kat had dat namelijk niet overleeft. Zijn nieuwe leven zorgde ervoor dat hij weer nieuwe dingen had om in perspectief te zetten, maar dat was voor later. Voor nu was hij met grote tevredenheid aan het kijken naar de spelende kittens in het kamp. Zijn eigen kittens zat er er tussen. "Hoe is het met je kittens Wolfstar?" werd er toen gevraagd, hij was zo in het schouwspel opgegaan dat hij Daintywhiff niet gezien had. Hij deed zijn best zijn gezicht niet te laten vertrekken bij het zien van de poes, er zaten nog een hoop nare herinneringen gekoppeld aan haar. En hij wist nog steeds niet zeker hoeveel ze daadwerkelijk vergeten was. "Het gaat goed met ze, ze groeien hard." hij zuchtte kort. "Soms wou ik dat ze voor altijd klein konden blijven en ik ze in het kamp kon houden, dat ik ze altijd kan beschermen van de gevaren die er buiten het kamp zijn." hij wist zelf ook wel dat dat onbegonnen werk was. "Maar ze zullen goede warriors worden." zei hij toen. "Hoe is het met jouw nieuwe kroost dan? Beetje speels?" merkte hij zo casual mogelijk op.

Dainty vertelde dat ook haar kittens groot werden. Dat ze te hard groeiden. Het was altijd zo met kinderen. Alsof je twee keer knipperde en ze al warrior aan het worden waren. Daarna draaide het gesprek. De toon, de houding. Alles was ineens anders. Daintywhiff bood haar verontschuldigingen aan voor het verleden. Haar herinneringen waren terug gekomen, iets dat hij niet verwacht had. Wolfstars houding verstijfde iets. Dat betekende dat..

Hij trok een grote glimlach naar een groepje voorbij komende warriors, die waarschijnlijk er op uit gingen om te jagen of te patrouilleren. "Één misstap Daintywhiff. Dat is genoeg," sprak de kater op een serieuze toon terwijl hij zijn glimlach ophield voor de rest van de clan, zodat ze geen argwaan zouden hebben over de inhoud van het gesprek. "Ik ben niet vergeten wat je bij Shatteredice hebt gedaan, ze mag dan wel verbannen en een verrader zijn, maar ik weet waar je toe in staat bent." rondde hij het gesprek af. "Ik accepteer je verontschuldiging, maar ik vergeet niet. Laat zien dat je je leven gebeterd hebt en je mag blijven, maak een misstap en je ligt er uit." Hij had Stallion hard gevonden voor het verbannen van Shatteredice, maar nu hij in zijn schoenen stond snapte hij dat het handelen voor het geheel van de clan soms moeilijke beslissingen maken was. De glimlach trok van zijn gezicht en zijn blik ontmoette die van Daintywhiff. Hij was heel serieus over zijn zaken.

De poes reageerde geagiteerd op zijn opmerkingen, zoals hij verwacht had. Hij moest nu een duidelijk beleid neerzetten want anders had hij binnen de kortste keren een circus als clan. Daintywhiff vertelde dat ze niet anders verwacht had. Hij knikte. Daarna begon ze over dingen waar ze allemaal spijt van hadden. Een ander leven dat ze geleefd hij. Weer knikte hij. "Ik snap waar je vandaan komt," zei hij tegen haar. "Elke keer als ik terug gestuurd word uit StarClan lijkt het alsof ik weer een nieuw leven begin. Ik veroordeel je verder ook niet meer om je daden Daintywhiff, als ik dat had moeten doen dan.. ja." ze wist zelf ook wel wat voor straf daar op stond. "We maken allemaal fouten en ik vind dat we allemaal de kans moeten krijgen om die fouten recht te zetten. Dit is die kans." hij had zelf zo'n kans gehad toen StarClan hem leider maakte ondanks dat.. het ongeluk gebeurd was. "Ik wil je alleen op het hart drukken om na te denken over hoe je die kans gebruikt. Je hebt een leuk gezinnetje opgebouwd nu, een leuke mate, lieve kittens. Vergooi ze alsjeblieft niet voor zaken uit het verleden." drukte hij haar toen op het hart. Het was iets dat hij zelf had moeten horen, een hele tijd terug. Het was nu te laat. Maar voor Daintywhiff nog niet.

Ze bleef in raadsels praten en bijna dacht de kater dat ze het wist. Maar dat kon niet. De enige die wisten wat hij gedaan had waren.. Briarbell en Gorsepaw. Niemand anders wist wat er gebeurd was. Briarbell was al een tijdje stil geweest, sinds ze zijn keel doorgebeten had hadden ze niet meer gesproken. Hij zocht verder niet veel meer achter de woorden van Daintywhiff en toen ging ze ook snel verder met het gesprek. Dat ze binnenkort haar warrior taken weer op wou pakken als de kittens vast gingen eten. Hij knikte. "Dat snap ik wel, de nursery kan een saaie plek zijn als je graag bezig bent." zei hij toen tegen haar. "Als jullie het goed afwisselen vind ik het prima, ik zou me niet teveel aantrekken van wat andere moederkatten vinden. Iedereen doet dingen op zijn eigen manier." merkte hij toen kalm op. Zijn staat tikte rustig tegen de grond terwijl zijn ogen rond het kamp gingen. "Dus Shadefeather is wel een goede vader voor zijn kittens?" grijnsde hij toen. Hij probeerde zelf ook het beste te doen, maar dit was zijn eerste nestje en alles was nog nieuw en anders.