Some places are hard to reach

Aegir had een taak gekregen. En ergens voelde hij het persoonlijk, of misschien was hij gewoon de beste voor de taak. Riverclan, zijn oude clan, hij moest weten wat daar afspeelde. Was dit een misselijk spelletje van Orchis, of wist de commander dat hij nog lijntjes daar had liggen. Aegir had zijn kaken stevig op elkaar gehouden toen hij vroeg of hij even wat onderzoek wilde doen in zijn ouderlijk huis. Hij wist dat er wel wat speelde, dat er iets broeide in zijn oude clan, maar hij had zich voor de domme gehouden en ja geknikt. Wat er ook gebeurde, hij kon met informatie terugkomen, want hij wist al het een en ander. Misschien was het valsspelen, maar hij wilde ook niet Lilypools vertrouwen schaden. Hij had zijn oren naar achteren gericht en liep in een recht lijn naar zijn thuis, zoals hij al zo vaak had gedaan. Hij hoopte gewoon niet dat het een bekende zou zijn, iemand die niet meer zou weten wie hij was. Hij wilde niet dat zijn naam in het kamp zou vallen. Wat zou Lilypool wel niet van hem denken? Maar.. aan de andere kant. Misschien moest hij gewoon Shrimppaw hebben ofzo, zij zou het ook wel aan hem vertellen. Shrimppaw was oké, dacht hij. Starclan, waarom was het zo ingewikkeld? Waarom hoorde dit erbij? Was hij nog wel op het juiste pad?
De jonge kater was angstvallig dichtbij, vlakbij de grens tegen de tweebeenplaats. Hij rook de rivier, en hij rook al dat het anders was. Het was niet het frisse water, het was vervuild. Lilypool had het hem verteld, maar in het echt had hij het nog niet gezien. Ergens voelde hij medelijden voor alle katten daar, ze zouden misschien wel honger krijgen. Aegir kneedde met zijn klauwen in de aarde en sprong verder, patrouilleerde als een warrior langs de grens. Hij deed niet echt zijn best om zich verhuld te houden. Hij zuchtte en zijn ijsblauwe ogen zochten iemand, iets. En het duurde niet lang voordat hij een bekende grijze vacht zag.
Aegir voelde zich meteen weer vreemd vanbinnen. Zij haatte hem, hij wist het. Een frons kwam op zijn gezicht en hij drukte zijn oren in zijn nek toen ze zijn naam sprak. Even trok hij met zijn neus en voor hij het wist had zijn klauwen ontbloot. Een misselijk gevoel kwam in zijn maag omhoog, maar hij moest het doen. En ze zou hem uitkafferen, de eerste kans die ze zou krijgen. ‘Ik heb wat vragen.’ Hij begroette haar niet eens. Was ze bang voor hem? Dat zou wel makkelijk zijn. ‘En je kan beter antwoorden, dat maakt het makkelijker voor ons allebei.’

Hoe graag ze het ook zou willen, ze wist niet alles wat er gaande was in de Elite. Misschien waren het persoonlijke zaken of misschien dachten ze dat ze te jong was om het te kunnen begrijpen. Desondanks irriteerde het haar wel. Kennis was ook macht, maar het leek dat ze vooral gefocust waren om haar eerst fysiek klaar te stomen. Toch, toen ze Aegir ineens zonder reden het kamp uit zag glippen, had ze wel door dat er iets aan de poot was.

Ze wachtte voor een kort moment tot ze er achteraan ging al kon ze eigenlijk al wel raden waar het pad naartoe zou lijden. Meneer-ik-word-eerder-een-member had een grote zwakte; hij kon zijn oude leven niet achter zich laten. Zij had er geen moeite mee gehad, om dat oude leven achter zich te laten, als een slang die zijn oude huid van zich afsleet.  Hij mocht misschien eerder een member worden, maar hij was niet een poster-child voor de Elite, hoe graag hij het ook mocht willen. Hij zou altijd een poot in Riverclan hebben leek het zo. En het bleek dus weeral dat ze naar hun oude thuis gingen, al was het nooit echt haar thuis geweest. Ze had haar biologische ouders nooit gekend, ze had het nut in de regels niet gezien en ze hadden haar toch niet gemogen. Ze hadden haar ook niet gemoeten, want niemand was haar komen halen. Prima, want ze moest hun ook niet. Skadi trok alleen al haar neus op bij de geur van die stomme vissenvreters. Echter lag er een onderliggende, vaag bekende geur. Eentje die ze één keer eerder was tegengekomen nadat ze zich bij de Elite had gevoegd; Honorpaw. Ze had geen haar naar de kattin, niet zoals ze dat had naar de warrior code of naar haar ‘familie’. Ze zag die nietsnutten als niets meer dan een paar katten waar ze bloed mee deelde en haar alleen maar lastig bleven vallen. Misschien, na wat ze Hermitpaw had aangedaan, zouden ze haar eindelijk met rust laten.

Ze bleef beschut, in de schaduwen en wachtte af hoe deze ontmoeting zou gaan. Honorpaw mocht niet bang voor haar zijn, puur omdat Skadi geen zin had gehad om haar te intimideren of pin te doen, maar ze had gehoord dat haar ontmoeting met die smerige haarbal anders was gegaan. Ze was wel nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren, maar er gebeurde niet echt heel veel. Honorpaw herkende hem, maar het waren zijn woorden die interessant waren. Iets wat nieuw was voor Skadi, want er was totaal niets interessants aan Aegir als je het aan haar vroeg. Maar hij kondigde aan dat hij wat vragen had en dat de grijze apprentice beter kon meewerken. Ze rolde haar ogen en stapte met haar gewoonlijke elegantie vanuit haar plekje in de schaduwen. “Wel, wel, Aegir, bang dat je haar pijn moet doen? Nog steeds wat heimwee naar je oude huis? Je kan wegrennen, de grens is maar een paar stappen hier vandaan. Echter is er dan het probleem dat ze je misschien niet terugwillen en je bij de Elite vogelvrij wordt verklaard,” Sprak ze, met een lichtelijk sadistische grijns op haar gelaat. Het boeide haar niet echt wat Honorpaw daarvan zou denken, wat kon zij om een Riverclanner geven, nee ze was hier gewoon om Aegir te stangen.

Honorpaw leek vurig. Ergens vond hij het dapper van haar, wetende dat hij makkelijk van haar kon winnen. Wetende dat hij het vorige keer had gedaan. Was ze dan nog niet bang voor hem? Aegir hief zijn kin wat meer de lucht in en zette een meer dreigende blik op zijn gezicht. Hij had geen zin om hier lang over te doen. Ze miauwde doodleuk dat sommige vragen geen antwoorden hadden, wat dat ook mocht betekenen. Hij rolde zijn ogen. ‘Het zijn simpele vragen, Honor,’ miauwde hij op een kleinerende toon, waarna hij een stap dichterbij zette. Hij wilde haar geen pijn doen, hij wou dat het niet zover hoefde te komen. Ze konden die ook simpelweg oplossen. Shit, hij had het Lilypool moeten vragen, die zou het hem zo hebben verteld, zoals ze hem over Sunningrocks had verteld. Dom, dom, dom. Maar goed, hij moest hier nu mee dealen. En om eerlijk te zijn, Honorpaw was een goed alternatief.
Maar iemand was er weer om de dag te verpesten. Toen hij geritsel hoorde keek hij om en zijn ogen rolde ver achterin zijn hoofd en een klagend geluid kwam uit zijn bek. Ze. Was. Zo. Hinderlijk. Hij zwiepte zijn kop weer richting Honorpaw en probeerde haar te negeren, misschien zou ze haar bek dan houden. Maar dat was natuurlijk een verschrikkelijk optimistische gedachte. Meteen klonk haar irritante stem door de lucht en probeerde ze hem belachelijk te maken. Hallo, we staan aan dezelfde kant hier, Skadi? Dat leek ze nou nooit te begrijpen. Ze waren samen elite, ze was niet in haar eentje. Ze gedroeg zichzelf als koningin, terwijl ze slechts een pion was. ‘Hou alsjeblieft je bek, Skadi. Dit is míjn taak,’ snauwde hij alleen tegen haar terug. Dit keer zou hij haar het genoegen geven om hem op de kast te jagen. Ze waren in vijandig territorium en dit moest tactisch gebeuren. Tact die Skadi niet had en zijn plan compleet had verneukt. Helemaal toen Honorpaw dacht dat ze er zomaar tussenuit kon glippen. Oh nee, dat ging niet gebeuren.
In een tijdperk van slechts seconden had Aegir zijn nagels uitgeslagen en wierp zichzelf vanuit een snelle sprong op Honorpaw. Na een korte worsteling had hij één klauw op haar nek gezet en de en één achterpoot op haar heup. Hij was groter dan zij was, sterker, en had veel meer vechttraining. Het was tijd dat ze op moest geven, én het was tijd dat Skadi inzag dat hij meer in zijn mars had. Zijn nagels prikten lichtjes op Honorpaws pels, maar hij sloeg nog geen bloed. ‘Jij, gaat helemaal nergens heen,’ miauwde hij op een diepere stem, één die hem niet eigen was. ‘Het hoefde niet zover te komen, maar je gaf me geen keus,’ sprak hij vervolgens, zijn staart zwiepte dreigend heen en weer. Aegir wierp zijn blik even van haar af en beet op zijn lip, waarna hij zuchtte en haar weer aankeek, zijn kop dichter naar de hare bracht. ‘Dus, ga je nu wel meewerken aan die vragen, hm? Dan hoef ik je geen pijn te doen.’

- OOC: Powerplay toegestaan

Ach, Aegir kon weer eens nergens tegen hoor. Nee, hij vertelde haar haar bek dicht te houden en dat dit zijn taak was. Een flits van woede schoot door haar heen, maar ze was vele malen beter geworden in het beheersen van haar emoties. Wel, ze had eigenlijk niet zo veel emoties. Woede, logica en ambitie waren de drie factoren die haar personaliteit hadden gevormd. Toch, ze liet zich er niet zo makkelijk meer door onder slepen, ze zag geen wit meer en viel niet iedereen meer aan. Nee, nu had ze zelfs tijd om de woorden van Aegir op te vangen en er lichterlijk nieuwsgierig naar te zijn. Een taak, huh. Dan leken ze hem meer vertrouwen te schenken dan dat hij verdiende. Of misschien was dit meer een test van de Commander en Leider, verscholen in de leugen van een taak, om te zien of hij echt bij de Elite hoorde of niet. Skadi wist echter dat hij altijd een poot in Riverclan zou hebben, dus als het een test was, dan zou hij falen. Niet dat ze zich daar veel om bekommerde; hij kon verdwijnen voor haar part. Ze zou hem niet missen. “Wel een saaie taak dan, he. Niets vergleken met die van mij. Maarja, misschien is dit wel even gevaarlijk voor jou. Je bent nog steeds te vriendelijk met een hele hoop vissenvreters.” Een nonchalante toon klonk van haar af, maar het was duidelijk waar ze op doelde. Als hij niet gauw zijn oude leven achter zich zou laten, zou hij nog wel eens in de problemen kunnen komen bij de Elite. En de Elite stond nou niet bepaald bekend om hun goedgezinde, vergevende karakter.

Ergens tijdens hun korte interactie, dacht Honorpaw er tussen uit te piepen. Het zou Skadi niet veel hebben uitgemaakt als het haar gelukt was. Dan zou Aegir eens leren dat hij na moest denken en opletten in plaats van denken dat hij alles zomaar kon met die arrogante kop van hem. Echter was ze dom genoeg om haar vertrek aan te kondigen. Serieus, leerden ze die kinderen nou echt niets in die rotclans. Echter deed ze niets toen Aegir op de grijze kattin af was gesprongen en haar tegen de grond hield met een klauw op haar nek. Kijk, ze mocht het kind misschien niet totaal gehaat hebben, maar ze waren ook geen echte vrienden geweest. Ze hadden één keer een aanvaring met elkaar gehad sinds ze uit de clan was, en zelfs toen ze een kitten was geweest hadden ze elkaar nooit bijzonder veel ontmoet. Ze stond dus niet te popelen om een reddingsactie in te zetten puur om Aegir te stangen. Nee hij kon zijn gang gaan, eens zien of hij man genoeg was om haar ook echt pijn te doen. Hij had immers nog geen bloed getrokken. “Knap hoor,” sprak ze sarcastisch. Haar opmerking als enigste doen om hem te antagoniseren. Misschien, als hij geïrriteerd raakte, zou hij dan eens eindelijk zijn zwakke wortels in de clan achter zich laten en een proefje krijgen van hoe het was om echt deel uit te maken van de Elite. Om een ander pijn te doen en het leuk te vinden. Het boeide haar niet dat hij een paar stomme vragen moest stellen, dat kon hij ook altijd nog bij een ander nietsvermoedende apprentice doen, of zijn gehersenspoelde vriendin.