While you're on your knees

Met lome passen kwam de jonge moor runner het kamp binne. Ze had een klein, mager muisje mee voor de prooistapel. Het stelde niet veel voor. Het stelde eigenlijk helemaal niks voor. Dit zou nog niet eens de maag van een apprentice kunnen vullen. Maar goed, dat was leafbare voor je. Een taaie periode van honger en pijn, waar kilte en ijs aan je hielen likte. Ze haatte het. Burnet wist dat ze zeker niet de enigste was, iedereen leek leafbare wel te haten, maar dat was ook logisch. Met een korte beweging van haar kop gooide ze het dode beest op de stapel, waarna ze kort even staarde naar de schampere verzameling van lijken. Hoelang zou het nog duren voordat er te weinig was? Hm...

-Featherkit

Het zou niet meer lang duren eer dat ze apprentice zou worden. Featherkit had altijd gedacht dat ze er met een lichte nervositeit en vooral met veel enthousiasme naar uit zou kijken, maar de waarheid was dat ze niet wist hoe ze zich erover moest voelen. Ze had reden om er niet heel blij over te zijn Ze had een gesprek gehad met Falconpaw en het kwam er eigenlijk op neer dat ze, doordat ze een beperking had, altijd maar door aanpassingen moest gaan. Heel haar leven zou gebaseerd zijn op die aanpassingen, anders zou het ondragelijk zijn. De kleine kitten kneep haar groene oogjes mismoedig dicht bij dat idee, al werden ze weer geopend toen ze iemand het kamp binnen hoorde komen. Ook al waren de pootstappen zacht, toch hoorde Featherkit ze alsof ze vlak naast haar liepen en klonk het plofje van de prooi die op de stapel landde harder dan welke kitten dan ook vanaf hier zou moeten horen. De witte kleur van de kattin deed zeer aan het ogen en Featherkit kneep haar ogen een beetje dicht terwijl ze haar blik afwendde. Ze had geen idee wat ze moest zeggen en dus knikte ze maar snel in de richting van de kat toen zij in Featherkit’s richting leek te kijken.

In haar ooghoek zag ze een jonge, grijze kat. Even wiebelde ze haar oortjes waarna ze haar blik op de ander richtte. De kitten wende haar blik af maar knikte toch wel even naar haar. Even bewoog haar rechteroortje wat waarna ze zich naar de poes draaide. "Is er iets?" vroeg Burnet kalm terwijl ze de ander kalm benaderde. Ze bleef echter trots overeind staan, haar volledige lichaam sterk houdende tegenover wie dan ook. Ze zou haarzelf niet zwak laten blijken tegenover een jong, kon haar niet schelen dat ze van haar eigen clan was. De rossige poes wilde respect afdwingen, niet in woorden, maar in acties en haar houding zou dat moeten reflecteren. Kort sloeg ze even met haar lange, pluizige staart, ze was ongeduldig en wilde wel nu meteen haar antwoord.

Featherkit voelde haar bloed koud worden toen de poes haar opeens naderde. Was ze te opvallend geweest? Had ze een geïrriteerde blik in de richting van haar Clanmate geworpen zonder dat ze dit wilde? De poes bereikte haar al snel en vroeg vervolgens of er iets was. Ze had een kalme, aangename stem om naar te luisteren en Featherkit voelde dat haar spieren iets meer ontspanden. Ze merkte echter wel op dat de poes niet zo kalm was als dat ze leek en ze onderdrukte een zachte zucht. Waarom kon ze net zoals elke andere kat niet gewoon normaal zijn en anderen niet zo erg aanvoelen? Haar lichaam nam nu de spanning over van die van de poes en houterig kwam ze wat overeind. “Nee,” zei ze op een zachte toon, terwijl ze haar oortjes in haar nek legde. “Het spijt me als ik je dat idee gegeven heb. Ik bedoelde het niet zo.” Haar toon was ietwat ongelukkig en Featherkit richtte haar blik op haar pootjes. Waarom kon ze niet gewoon normaal zijn?