After rain comes sunshine

De wereld om haar was vreemd, maar de poes zelf was soms nog vreemder. Alleen was ze niet zo gemeen als de wereld, het lot of hoe ze het noemde. Zij was meer een zonnestraal die opeens tussen de wolken doorscheen, terwijl je inmiddels doorweekt was. De bevlekte kat wou gewoon graag dat iedereen om haar heen gelukkig was, dus kwam ze er gezellig bij om te zien of het goed ging met haar vriendjes. En ze zag ze samen zitten, pratend met elkaar dus dat was vast een goed teken. Softpatch begreep niet één twee drie dat het praten ook negatief kon zijn, dat ze het hadden over alles wat er nu speelde. Ze snapte het als er kwaad geschreeuwd werd, dat was niet leuk. Dat deed pijn aan haar oren en zorgde ervoor dat ze zich verdrietig en verward voelde. Ook al was het niet tegen haar. Dus daarom wou ze liever blijdschap zien en dat zag ze ook, al was het er niet altijd. Softpatch keek positief rond, zoekend naar een vriend die alleen was of iets waar ze bij kon vallen. Hoogstwaarschijnlijk een gesprek verstorend zonder het door te hebben, daar was ze ook goed in. Haar ene gele en andere orange oog vielen op een gevlekte poes, net zoals haar. Squirrelnose, die had ze nog als kitten gezien. Kittens waren leuk. Squirrelnose was een beetje veel bezig met alles, ook de niet leuke dingen en Softpatch vond haar soms te serieus, maar ze was aardig. En daarom, zonder veel na te denken(al deed ze al weinig) liep ze op haar vriend af. Nou ja, ze noemde bijna iedereen vriend maar of de andere poes hetzelfde dacht stond ze niet bij stil. "Squirrelnose! Nog wat leuks gedaan?''vroeg ze meteen opgewonden en ready voor alle leuken dingen die Squirrelnose vast gedaan had.

-Squirrelnose first

Squirrelnose was in haar ogen een vriend, want ze zag anderen vlug als vriend. En daarnaast was Squirrelnose ook leuk en aardig tegen haar, haar enthousiasme voor de dag weerspiegelend. Ze vertelde over dat ze bij de lost territories geweest was, daar leefde ooit een vijfde clan had Softpatch van de verhalen gehoord. Zelf was ze er nog nooit geweest, buiten het territorium gaan vond ze een beetje spannend. ''Oeh, ik heb met wat kittens gespeeld enne..''ze moest even nadenken over wat ze nog meer gedaan had vandaag. ''Een stukje in een boom geklommen, maar niet heel hoog hoor''noemde ze verder op. Ze was geen goeie boomklimmer, vooral omdat ze het idee van vallen erg eng vond. Stiekem was ze wel jaloers op diegenen die het wel goed konden, want het leek haar wel erg gaaf.

Squirrelnose schreef:

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Aandachtig luistede ze naar de kattin haar interessante verhalen, haar ogen zeker naar voren schietende toen het onderwerp klimmen aanbod kwam. Zijzelf was een geweldige klimmer van nature. Hield ervan veel tijd te besteden in de hoogste bomen van het woud. Had sinds haar kitten tijd er aan gewerkt deze vaardigheden de meester te worden. "Ohh?? Ik klim graag!" mauwde ze dan ook vrolijk "Hoe hoger hoe beter"

xoxo

Het leek Softpatch heel mooi om in een boom te kunnen, maar ook heel eng. Want wat als ze haar evenwicht verloor? Ze wist niet veel, enkel zulke dingen kon ze nog wel snappen. Oké, als kat kon ze zichzelf nog opvangen op haar poten, alleen wist ze niet hoever dat kon. Bovendien was ze gewoon bang om vast te komen zitten, dus in bomen klimmen deed ze niet. Squirrelnose daarentegen wel, zij was er zelfs heel enthousiast over. Dat was heel leuk, Softpatch hield ervan om anderen blij over iets te zien. Het maakte haar ook vrolijker altijd. ''Geweldig, ik ben trots op je''vertelde ze de poes, net zoals haar mentor haar zou zeggen als ze iets goeds gedaan had. Ze leerde hoe je tegen anderen sprak van wat ze zelf hoorde, ook al was het niet altijd de juiste manier. Misschien klonk het wat raar voor Squirrelnose, maar dat snapte Softpatch zelf niet zo goed.