Like indecision to call you {Afscheid topic}

@[<3]

Dit zat er al een tijdje aan te komen; Haar vertrek. Ze had jaren gedacht dat ze precies was waar ze hoorde. In de Elite, eerst als member. En toen als leider. Iets waar ze zo lang naar toe had gewerkt. Het zou haar gelukkig maken. Maar nu ze dat werkelijk die titel op haar naam had. Voelde ze zich nog ellendiger dan ooit te voren. Ze kon het niet uitleggen, ze kon niet een reden aanwijzen als de bron. Het enige wat ze wist is dat het aan haar vrat, aan haar ziel. En dat het met de tijd alleen maar erger werd. Ze had er over met Kazan gesproken. En uiteindelijk hadden ze samen besloten om alles achter te laten. Om samen een nieuw leven te starten ergens ver weg. Waar de "Elite" niks meer was dan een raadsel. Lang had de rode kattin met de gedachtes van vluchten rond gelopen. Ze was aan het wachten; als een roofdier die zocht naar een opening. Zocht zij naar het juiste moment om haar plan in actie te brengen. Wie had ooit gedacht dat de mensen haar hierbij zouden helpen? Natuurlijk vond ze de verwoesting van het kamp verschrikkelijk maar het opende wel een deur voor de kattin. Brat haalde diep adem, en sloot even haar ogen. Een koude bries waaide door haar vacht heen, en deden haar lange lokken kort dansen. Het was diep in de nacht. De maan was aanwezig en de de sterren schitterde hoog in de hemel. Het was een prachtig gezicht. Ze had express gewacht voor dit tijdstip. Ze wilde vluchten onder de dekking van de nacht. zodat de kans dat ze opgemerkt zouden worden klein bleef. Voor haar vertrek had ze enkele katten verteld haar hier te ontmoetten. Voor de laatste keer. Ze was niet van plan om ooit nog terug te keren. Het deed haar kleine hartje wel pijn. Om haar kinderen hier achter te laten, onder Orchis nog wel. Wie weet wat de kater met haar kroost van plan zou zijn. Maar ze kon dat haar niet tegen laten houden. Haar kinderen waren sterk, en wat die misvormde misbaksel ook naar hun toe zou gooien. Ze zouden het overleven.

-Voor familie; als jou kat daar niet onder valt maar toch afschied van Brat wilt nemen laat me dat even weten!

"I can do no wrong... for I do not know what wrong is"

ulla codes

Like indecision to call you {Afscheid topic} VINAK3s

Vrolijk fluitend liep de jonge kater naar het ontmoetingspunt dat zijn moeder hem verteld had, zich niet bewust van de nood om stil of subtiel te zijn. Dat waren woorden die duidelijk niet in zijn woordenboek stonden - daar moest ze niet verbaasd over zijn. Hij liet zijn rode ogen glijden over de andere katten die hier waren, allemaal familie, en een glimlach gleed over zijn snuitje. Wat spannend! Zouden ze een geheime missie krijgen, misschien? In ieder geval was het een avontuur en hij had geen idee wat te verwachten. Nerveus wachtend tot de leider op zou komen dagen ijsbeerde hij heen en weer, enthousiasme in zijn pas. En toen was Brat er. Beef ging meteen op zijn moeder af in dat jeugdig enthousiasme dat veel katten verloren als ze ouder werden en hem steeds een beetje aan een kitten deed denken. Met nieuwsgierige blik keek hij haar aan, benieuwd wat ze zou zeggen, wat haar reden was voor deze geheime bijeenkomst.

Like indecision to call you {Afscheid topic} CBafX1

Fall They hit like bullets. When her petals

Het bloed op Aura's poot lag niet enkel daar. Gebrand was het op Cheriey's netvliezen, hoevaak ze ook knipperde, het beeld vervaagde niet als een vuiltje in je oog deed. Enkel maakte het haar oogjes waterig, vervaagde het het zicht op wat er wel toe deed. Aura leefde nog, leek er nog minder moeite mee te hebben als Cheriey er mee had, en waarom?

De zachtaardige poes zuchtte, ze was alweer 9 moons, ze vreesde wat ze moest gaan doen 2 later. Zeker na de rampzalige gebeurtenissen in het kamp. Het poesje had nog nooit eerder bloed op haar klauwen gehad. En nog nooit eerder had ze er zo van afgezien. Had enkel het idee al haar maag doen draaien en haar poten doen trillen.

Ze slikte, vond rust in de sterrenhemel boven haar, vond vertrouwen in het nooit veranderende beeld van de sterren. Mama had haar gevraagd voorzichtig het tijdelijke kamp te verlaten vannacht, gevraagd haar hier ergens te ontmoeten. Ze hoefde maar te vragen en ze antwoordde, ze antwoordde altijd. Het was grote rode poes die haar er altijd aan herinnerde dat ze hier thuis hoorde, dat ze geboren was om een halsband vol tanden om haar nek te dragen. Waarom zou ze anders haar geboorten plek hier gevonden hebben? Geluidloos schudde de young met haar kop, alles had een reden te gebeuren, alles moest gebeuren zoals ze deden. Kaa was gestorven omdat het zo moest gebeuren. En hoe erg het idee haar deed walgen, hoe erg de young one haar dromen gekweld had en heeft. Het moest zo gebeuren...toch?

Ze slikte voor de zoveelste keer, Shadefeather vertelde haar dat in de clans men elkaar niet zo maar de nek omdraaid, dat ze leefde naar een code. Ze had altijd gedacht dat haar thuis hetzelfde was, maar hoe ouder ze werd. Hoe slimmer ze werd. Hoe meer ze door kreeg dat Orchis gelijk had. Iedereen in Bloodclan is een moordenaar. Skadi bewees het keer op keer, bloedlust, het werd beloond. En blijkbaar, hoorde ze daarbij. Mama had altijd gelijk.

Haar nieuwsgierige ogen vielen nu op Brat terwijl ze voorzichtig de hoek om kwam. Ze kon het niet helpen op te merken hoe anders ze er stond, voelde een zeer onzekere sfeer in het steegje die haar kort deed trekken met haar linker oortje voor ze verder stapte. Ook Beef had het bericht begrepen, zijn domme glimlach deed hij haar iets meer op d'r gemak voelen terwijl ze naast hem ging zitten. "W-wat is er aan de poot?" vroeg ze nieuwsgierig, maar zeker gespannen. Haar blik ontmoette de cyaan blauwe ogen van d'r moeder. Er was iets. Iets vreemds.

We used to play in waterfalls

We were younger...

Aura voelde dat een bepaalde spanning zich in haar buik nestelde toen haar moeder had gezegd haar op een plek te ontmoeten, van het kamp weg. Het was dezelfde spanning die ze voelde als ze een rotte prooi had gegeten of last had van haar maag. Haar voorgevoel zei haar dat iets niet klopte en ze probeerde er niet naar te luisteren, maar toch werd het onrustige gevoel erger naarmate ze dichterbij de plek kwam waar haar moeder zich op zou houden. Beef en Cheriey waren er al, dat kon ze vanaf hier ruiken. Aura was nog steeds aan het hinken sinds het ongeval in het verwoeste kamp, maar ze liet expres niks merken omdat ze bang was dat Cheriey zich dan weer zorgen zou maken. En dus liep ze dan ook zo normaal mogelijk naar het kleine groepje toe en ging naast Cheriey zitten, wat meer naar rechts leunend zodat ze haar zusje kon ondersteunen toen deze stotterend vroeg wat er aan de poot was. Ze richtte haar blik, welke milder werd dan bij welke kat dan ook, op haar moeder en vond haar cyaanblauwe ogen. Het onrustige gevoel dat zich al in haar maag genesteld had, werd nog erger toen ze de blik van haar moeder ontmoette en een krop vormde zich in haar keel. Ze wist niet goed waarom, maar ze had zo’n voorgevoel dat wat haar moeder zou vertellen haar niet zou bevallen. Toch zei ze niks, deels omdat ze niet wilde verraden hoe onrustig ze zich voelde en deels omdat Cheriey de vraag al had gesteld. En dus hield ze haar kopje zo goed en fier mogelijk omhoog terwijl ze wachtte op wat er gezegd zou worden.

@[<3]

Haar kinderen kwamen al snel in beeld, duidelijk gespannen. Alsof ze wisten dat hun leven na dit gesprek nooit meer het zelfde zou zijn. Brat zwaaide kalm met haar staart en deed haar best om een oprechte glimlach op haar gelaat te tonen. Hopend dat het hun wat gerust zou stellen. "W-wat is er aan de poot?" Werd er gevraagd, door Cheriey. Het verbaasde de rode kattin ergens dat de ragdoll de eerste was om de ijzige stilte te verbreken. Dat was ze niet van haar gewend. Maar het was een goede vooruit gang. Er was een tijd voor zwijgen en een tijd voor vragen. En het was nu of nooit voor hun allemaal. Met een kalme blik gleed ze over haar kinderen heen, een voor een. Ze ontmoette hun blik en hield het voor een paar seconde vast. "I've called you all here today because..." Ze stopte even. Ze had dit moment in haar hoofd honderden keren geoefend. Allemaal zonder incident. Maar nu het dat werkelijk zo ver was, wist ze niet of ze dat nog een keer zou redden. Brat voelde haar oog waterig worden en haar maag in een knoop draaien. Ze zuchtte en haalde haar blik van haar kroost af en richtte het op de grond onder haar. Een grond die licht bedekt was met sneeuw. Het zou de laatste keer zijn dat ze de stenen straten met het witte spul zou zien. Waar ze al haar hele leven op gelopen had. Als kind met haar adoptie familie, als young-one met haar mentor- Brat schudde met haar hoofd. Hoe meer ze er over na zou denken hoe pijnlijker het afscheid zou zijn. "I'm leaving." Miauwde ze terwijl haar kop weer terug naar de drie jonge katten bracht. "I'm leaving, and I'm never coming back" Sprak ze nogmaals, duidelijker dit keer. Zodat er geen sprake kon zijn van een misverstand.

"I can do no wrong... for I do not know what wrong is"

ulla codes