All the little gifts you gave

Hij begon steeds ouder te worden. Naarmate hij ouder werd, begonnen er steeds meer karakteristieken van hem duidelijk te worden, als ook uiterlijke kenmerken. Hij was nu al groter dan de gemiddelde kitten in de nursery, zijn ogen gingen lichtblauw over naar blauwgrijs en zijn grijze pels was kort. Qua karakter was hij eigenlijk niet heel veel veranderd: hij was nog steeds tamelijk vrolijk, maar hij was niet meer zo snel geamuseerd als eerst. Hij kon beter nadenken over bepaalde dingen, zijn spraak was nu net zo goed als die van de oudere katten om hem heen en hij kon ook lopen zonder om te vallen. Hij was erg vriendelijk en hij raakte niet snel betrokken bij een argument, want hij liet de meeste geïrriteerde of boze reacties volledig langs hem heen gaan, alsof het hem niks deed. Hij kon verder kijken dan zijn neus lang was en als hij merkte dat iemand een slechte dag had, dan hield hij zich gewoon afzijdig en wachtte hij tot het overwaaide. En ja, hij kon heus wel assertief zijn, maar waarom die energie verspillen als je ook gewoon kon wachten tot het beter werd? Thornkit’s blik gleed door de nursery en bleef hangen op Tearkit. Er verscheen automatisch een glimlach om zijn lippen toen hij zag dat haar zeegroene ogen geopend waren en hij trippelde algauw op haar af. “Goedemorgen, prinses,” sprak hij op een warme toon tegen haar, waarna hij dichter naar haar toe boog en zijn wang kort tegen de hare drukte. “Jij wordt er ook alleen maar mooier op, hè?” Hij grijnsde naar haar. “Ik zal je missen als het binnen een korte periode tijd is voor je ceremonie.” En dat meende hij. Hij liep twee manen op haar achter, dus hij zou nog wel even moeten blijven zitten terwijl zij al apprentice werd. Maar daar was hij niet bitter over. Hij zou haar enkel heel hard missen en hoopte dat ze, tussen de drukke momenten door, misschien nog wel tijd genoeg had om hem te komen bezoeken.

Bijna was het zover. Over een moon zou ze apprentice worden. En dan kon ze trainen om net zo te zijn als haar moeder: een sterke leader die nergens voor wegduikt. Niet dat ze leader wilde worden, maar Crystalstar was een groot voorbeeld. In haar ooghoek zag ze Thornkit op haar afkomen en ze hees zichzelf omhoog. "Goedemorgen prins rechterpoot." Zei ze met een knipoog. Lieflijk drukte ze terug tegen zijn wang. Bij zijn compliment werden haar wangetjes warm. Hoe ouder ze werd, hoe liever ze hem begon te vinden. "Ik kom je elke dag opzoeken, echt echt waar." Stelde ze hem gerust. Hij moest weten dat ze hem niet zomaar liet vallen. De twee moons verschil werden echt niet het einde van hun vriendschap.

Thornkit kon het niet helpen dat hij zich telkens weer zo trots voelde ze hem aansprak met de titel die ze aan hem had gegeven toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Eerst was het om te laten zien dat ze hem mocht, maar hij was de titel serieus gaan nemen en hij had het als een taak gezien om haar te beschermen als dat zou moeten. Dat zou natuurlijk lastiger gaan als zij al het kamp uit mocht en hij was hier, maar zodra hij ook apprentice was, zou hij die tijd wel inhalen. In elk geval kon hij haar in het kamp wel beschermen, al betwijfelde hij of één van de apprentices of kittens echt zo dom was om haar uit te dagen met haar moeder die alles nauw in het oog hield. En hij natuurlijk. Haar woorden lieten hem breed glimlachen en hij gaf haar ook een knipoogje. “Daar houd ik je aan,” snorde hij. “Hoewel je dat natuurlijk ook niet élke dag hoeft te doen. Ik snap heus wel dat er ook andere dingen zijn die je wilt doen als je apprentice wordt.” Hij glimlachte warm naar. “Je training om te beginnen, maar ook nieuwe vriendjes in de apprentice’s den.” Hij kwam wat dichterbij en drukte zijn neusje kort tegen die van haar. “Zo lang je mij maar niet vergeet,” murmelde hij zachtjes en zijn ogen fonkelden terwijl hij zijn blauwgrijze ogen op haar zeegroene richtte. Pure vriendschap was er te vinden in zijn ogen en hij loog niet als hij zei dat hij haar alle geluk van de wereld gunde, zelfs als dat betekende dat hij haar moest delen met anderen.

"Pfft, wat denk jij dan." Bracht ze uit. Alsof hij niet wist hoeveel ze om hem gaf. Apprentice zijn was vast niet zó zwaar dat ze haar vrienden niet meer kon zien. Ze had dan juist meer vrijheid. "En hey, over drie moons word jij ook apprentice." Ze drukte opbeurend kort haar kop tegen de zijne. Zo lang was dat niet. En dan hadden ze alle tijd om samen warrior te worden.

Hoewel Thornkit zijn zeldzame momenten had dat hij echt serieus was, werd dat ook redelijk snel weer afgezwakt door reacties van anderen. Zijn blauwgrijze ogen begonnen te fonkelen en hij giechelde toen ze haar woorden sprak, de serieuze blik in zijn ogen van eerder verdwijnend. “Natuurlijk, wat stom van me,” giechelde hij. Toen ze zei dat hij over drie manen ook apprentice zou worden, gaf hij een enthousiast knikje. “Denk je dat de apprentice’s den dat aan kan? Wij samen in één den?” Hij begon te lachen, maar toen begonnen zijn ogen te fonkelen. “Ik ben benieuwd wie ik als mentor krijg!” Hij kende nog niet veel warriors, dus hij wist niet waar er allemaal keuze uit was. “Heb jij iemand die je graag als mentor wilt hebben?” vroeg hij aan haar. Ze had misschien wel meer warriors leren kennen dan hemzelf, dus misschien ging haar voorkeur wel ergens naar uit. Al dacht hij dat als ze er één mocht kiezen, ze voor haar moeder zou gaan. Dat zou hijzelf ook gedaan hebben.

Giechelend bewoog ze van hem af bij het idee van zij samen in één den. Dat zou nog een chaotisch zijn. "Mijn moeder natuurlijk." Was direct het antwoord dat in haar opkwam. Al vanaf dag 1 was dat haar wens. De realiteit was dat dat waarschijnlijk nooit zou gebeuren, maar het voelde goed om te dromen. "En dan mag jij Stormflight hebben." De kater die haar zo goed had geholpen met zijn wijsheid. Als ze het goed had dan had hij nu een andere apprentice, maar die was al oud. Wie weet had ze wel gelijk.

Achteraf gezien had hij de vraag niet eens moeten stellen omdat hij het antwoord wel had kunnen weten. Een kleine grijns verspreidde zich om zijn lippen toen ze aangaf dat ze haar moeder het liefste als mentor wilde hebben. “Natuurlijk, wat stom van me om te vragen,” zei hij met een kleine grijns om zijn lippen. Hij wiebelde echter met zijn oortjes toen ze aangaf dat hij Stormflight wel mocht hebben. Hij had de kater wel eens gezien toen deze zich over Bitterkit ontfermde, maar hij wist niet dat Tearkit er een goede band mee had. “Hij is een interessante optie,” zei Thornkit met een knikje. “Maar ik denk dat ik het allerliefste ook gewoon mijn eigen mama zou hebben om me te trainen.” Hij glimlachte. “Al denk ik niet dat dat gaat gebeuren. Waarschijnlijk koppelen ze me aan zo’n oude chagrijnige warrior die na mijn training vast elder wordt,” grapte hij. En het zou hem niet eens kunnen schelen ook niet. Als het karakter niet oké was, maar de training wel, wat maakte het dan nog uit? Dat was beter dan een heel lieve kat hebben als mentor en dan geen goede training krijgen, toch?

Natuurlijk, hij wilde ook zijn mama. En hoe kon het ook niet. Zijn mama was hartstikke lief! Een brede glimlach en gegrinnik volgde bij zijn grapje. "En dan mag je z'n luizen kraken. Echt iets voor jou!" Hoewel ze haar hoofd serieus probeerde te houden dansten de lichtjes in haar ogen en zei haar toon ook heel wat anders.

Een grijns verspreidde zich om zijn lippen toen ze hem plaagde. “Ik geloof dat jij die taak eerder op je mag nemen dan dat ik dat doe, hoor. Gezien het feit dat jij over één maan al apprentice wordt,” zei hij op een plagerige toon tegen haar. “Of dacht je soms dat een prinses geen smerige taken zou doen?” Hij kwam wat dichter naar haar toe en botste expres zijn kleine lijfje tegen haar, zijn pootjes expres wat naar boven bewegend zodat hij haar nog een extra zachte duw kon geven. Nu dat ze nog niet weg was, konden ze misschien nog één klein speelgevechtje houden!