[Thawrage] Morning glory

Het was weer eens zo’n dag dat ze hem moesten hebben om tegen te klagen. Eerst over een apprentice die haar spartraining niet wilde doen, daarna over een apprentice die weigerde om voor de elders te zorgen en vervolgens over een apprentice die het lastig had met op konijnen te jagen. Dachten die dwazen nu werkelijk dat hij naar dat geleuter luisterde? Als ze het ergens niet mee eens waren, dan moesten ze Blazesong of Wolfstar hebben en niet hem. Zo lang StarClan hem geen negen levens had gegeven en Wolfstar hem niet tot zijn rechterpoot had benoemd, weigerde Thawrage om ook maar één seconde één enkele blijk van interesse te tonen in die nietsnutten. En dus wimpelde hij de zoveelste kat die naast hem wilde gaan zitten simpelweg af door op te staan en het kamp uit te lopen. Een koude blik was te vinden in zijn ogen terwijl hij zijn weg buiten zijn territorium zocht. Als die dwazen hem niet in het territorium zouden vinden, dan zouden ze vast een ander aanspreekpunt vinden die wel zijn best deed om medelijden te tonen. De grote kater liep in de richting van Fourtrees. Niet om te socializen met de katten buiten zijn Clan, maar eerder om wat rust te hebben. Dat ging echter alweer aan zijn neus voorbij toen hij de nieuwsgierige blik van een ThunderClanner opving dat alle Clanterritoria aan het scannen leek te zijn. Hij maakte zich opzettelijk breed zodat ze niet langs hem kon kijken en ving haar blik op met zijn gouden ogen. “Kun je het zien?” vroeg hij op een koude toon aan haar.

Thawrage deed zijn best om de neiging om zijn mondhoeken naar boven te laten krullen te onderdrukken toen ze hem er nadrukkelijk op wees dat ze prima had kunnen zien. Wat dus eigenlijk betekende dat hij haar zicht succesvol had ontnomen. Er waren niet veel dingen die hij tof vond om te doen, maar anderen dwarsbomen was wel één van zijn favoriete hobby’s. Vooral als ze van een andere Clan waren. Een blik van afgunst verscheen in zijn ogen toen ze haar woorden sprak. “Straalt iets van mij ook maar uit dat ik zin heb in een gezellig gesprekje?” vroeg hij op een koude toon aan haar, al was het meer een retorische vraag dan één waar hij antwoord op wilde hebben. “En dat daar,” hij knikte naar zijn territorium, “is mijn territorium en verboden voor boomklimmers. Je hebt daar niks te zoeken en je hoeft dus ook niet te zien hoe het er uit ziet.” Er verscheen een uitdagende blik in zijn ogen terwijl hij haar strak aankeek, wachtend op een respons die ongetwijfeld zou komen. Dat soort katten trof hij immers altijd.

“En ik heb geleerd om geen enkele dwaas het voordeel van de twijfel te geven,” beet hij haar terug toe. “Tot nu toe heeft me dat aardig geholpen en van wat ik nu al kan zien, ben jij daar geen uitzondering op.” Als ze met woorden wilde gooien, dan zou hij haar geheid verslaan. Hij was goed in het voeren van dit soort gesprekken en hij wist hoe hij een ander zich ellendig kon laten voelen. De meesten testten hem en dachten dat hij zo ver niet durfde te gaan of dan zou kampen met een schuldgevoel, maar daar had hij allemaal geen tijd voor. Als ze hem uitdaagden, dan konden ze ook de volle laag verwachten en als ze daar dan niet klaar voor waren, dan was dat een fout dat in hun kamp lag. Niet in het zijne. De ThunderClanner beet nog wat woorden terug en Thawrage’s snorharen trilden geamuseerd, al bleef zijn blik strak naar haar gericht en was daar geen greintje van amuse in te vinden. “En jij hebt geluk dat ik vandaag in een tamelijk goede bui ben en dat ik mijn klauwen niet door je lelijke, asymmetrische pels haal, vuile boomklimmer,” siste hij haar op een lage, gevaarlijke toon toe. Het had niet zozeer te maken met dat er zogenaamd dode katten in de hemel op deze plek neerkeken, maar eerder dat ze hem nog niet voldoende had uitgedaagd voor hem om uit te halen. Als hij dat eenmaal gedaan had, was hij er vrij zeker van dat ze wel spijt zou krijgen van wat ze zei.