[EVENT] big ol' check up

De dagen waren lang en het werk veel, maar dat omarmde ze met liefde. Alles was beter dan vast zitten met opgekropte schuldgevoelens waar ze nog altijd mee kampte, of het trauma dat ze in haar korte uitje terug naar Windclan had meegekregen. De poes zuchtte en deed een nutteloze poging de slaap uit haar ogen te wrijven. Gisteren had ze, ietwat ongemakkelijk, zoveel mogelijk katten gevraagd om door te geven dat ze vandaag een check-up ging doen. Het liefst zou ze de hele clan zien en daar had ze in haar boodschap ook echt de nadruk opgelegd. Alleen, de poes had noch de macht, noch de tijd, noch de energie om koppige warriors te gaan forceren. Niet nu al.
Nog enigszins slaperig had ze de den klaar gemaakt en was gaan zitten, haar staart keurig over haar poten geslagen, maar haar oren schoten wat nerveus heen en weer. Zoveel katten in één keer maakten haar altijd wat on edge, maar ze was hier lang genoeg om te weten dat het noodzakelijk was. Of het nu groenhoest was of niet waar Acornstar last van had, ze wist dat het als een lopend vuurtje door het kamp kon verspreiden. De poes haalde diep adem en knikte voor zichzelf, de zaak was geopend.


[EVENT: Routnose vraagt de clan langs te komen voor een check up na het ongeval van Acornstar. Je kan dit topic binnen stappen en verlaten wanneer je wilt. Routnose zal zelf één a twee patiënten tegelijk behandelen.]

Eén van de queens loodste haar de nursery uit. Tidekit probeerde zwakjes tegen te stribbelen, maar had noch de energie noch de vechtlust om veel te doen. Haar onhandigheid was nog erger dan normaal - ze struikelde meermaals over haar eigen pootjes, tot de queen er genoeg van had en haar simpelweg optilde aan haar nekvel tot ze weer neergezet kon worden in de medicine cats den. De felle geur van kruiden omringde haar hier en deed haar denken aan Newtpaw, maar Newtpaw zag ze hier niet. Tidekit krulde zich op en rilde. Haar korte vacht was doorweekt van zweet en ze kuchte even zwakjes. Het poesje was nooit heel sterk geweest - al van bij haar geboorte was dat, al wist ze dat zelf natuurlijk niet. Ze had een tijd geleefd zonder zuurstof. Vandaag voelde het alsof ze dat opnieuw zou moeten doen. Haar ademhaling was oppervlakkig en hoewel ze warm aanvoelde, trilde ze als een rietje.

Er was niet veel in zijn leven dat hem angst inboezemde. Zijn moeder die hem in de steek liet niet, zijn vader die hij niet kende niet, het verlaten van het kamp met Clawkit om op avontuur uit te gaan en verdwaald raken niet en zo kon hij nog wel wat dingen opsommen. De schrik was hem nu wel echter om het hart geslagen toen hij Acornstar van de rots had zien donderen en niet veel later zelf ook ziek was geworden. Hij had geen behoefte aan eten, zijn keel voelde aan alsof er een hoop dennennaalden vast in zaten en ademhaling ging minder soepel dan normaal. Hij begon er zo veel last van te krijgen dat hij uiteindelijk in was gegaan op het verzoek van Routnose om bij haar langs te komen voor een check-up. Hij had er weinig zin in omdat hij niet graag door anderen geholpen wilde worden, maar het werd er niet beter op en Snakekit snapte ook wel dat hij hulp nodig had. De kitten liep dus wankelend naar de medicine cat’s den, waar hij bijna botste tegen Tidekit. Hij zag dat ze zich opgekruld had tot een balletje en dat ze rilde, een trekje dat hij langzaamaan van haar over begon te nemen. Hij voelde zich zo ellendig dat ook hij ging liggen, zijn niet bepaald heldere blik naar voren gericht. Hij had zelfs niet eens in de gaten dat er ook andere katten waren, zo verloren was hij.

Ze had het in eerste instantie geprobeerd te negeren, in die zin leek ze wel op haar vader helaas, maar toen ook Tidekit er last van leek te hebben had ze een andere queen gevraagd de kitten naar de medicine cat den te brengen, terwijl ze zelf volgde. Het was nog niet alsof ze er al veel last van had, maar de irritatie in haar keel zorgde er toch voor dat ze af en toe moest kuchen. En dan kwam er ook nog eens bij kijken dat ze minder energie leek te hebben dan normaal. Ze volgde Tidekit de medicine cat den in en toen ze zag hoe ze opgekruld lag met een andere kitten naast zich wikkelde ze zachtjes haar staart om de twee. Ze rilden allebei en ze vernauwde haar ogen daardoor iets. Dit was allemaal de schuld van haar stomme koppige vader. Kon hij nu nooit inzien wat zijn acties voor een gevolgen konden hebben? Ze liet haar blik kort rondgaan om te zien of ze zijn nest zou kunnen vinden, want waarschijnlijk lag hij hier ergens nog. Het hielp alleen niks met haar humeur vooral niet met elke rilling die ze van de kittens af voelde komen. Wanneer kwam een van de medicine cats om ze te helpen?

Ah, gelukkig. Ze was opgelucht om te zien dat men naar haar geluisterd had en er spoedig katten de medicine cat's den ik kwamen druppelen. Die blijdschap werd echter heel snel uitgewist toen ze een zieke kitten zag, meegedragen door een queen. Routnose begroette haar zachtjes en zag toe hoe ook een andere kitten en een queen erbij kwam liggen. Ze klemde haar kaken kort op elkaar omdat ze schrok van de ernst van de situatie. Kort onderzocht ze kittens, door hen kort hun bek te laten openen en de queen voor verdere klachten te vragen. "Ik hou ze graag beiden hier totdat ze beter zijn. Het poesje ziet er niet al te best uit, zijn ze beide aan het hoesten?"

[Snakekit en Tidekit mogen beide hun intrede in de nursery doen totdat ze volledig klachtvrij zijn]

Nu richtte ze zich op de queen, die ze vaag herkende als een dochter van Acornstar. Ze begroette haar met een knikje en wenkte de andere warrior ook om binnen te komen nu ze de kittens een warm en afgelegen nest had gegeven. Een van de apprentices had ze gevraagd een aantal kruiden te geven, al zou ze hen later verder onderzoeken. "Het, ehm, het spijt me, maar wat zijn jullie namen eigenlijk?" ze was ect haar best aan het doen om alle namen van de shadowclanners te onthouden, maar dat was lang zo makkelijk niet. "En wat zijn jullie klachten precies?"

Tidekit bood geen aandacht aan de andere katten die om haar heen de den indruppelden. Ze was moe en haar keel deed pijn en ze had warm en kou tegelijk en ze moest vreselijk hoesten. Het poesje kneep haar oogjes toe en deed heel hard haar best om te proberen hier gewoon niet te zijn. Ze wou ergens anders zijn, waar het lekker warm was, maar ook weer niet te warm. In haar fantasie hoorde ze het zachte geruis van een naburige rivier, in plaats van het geroezemoes in de medicine cat's den; in haar neus hing de geur van naalden en van vis, een rare combinatie die haar echter zeer bekend leek en die bijna als thuis voelde. Haar vermoeide lichaampje ontspande zich lichtjes en gewillig liet ze zich naar een nest in de medicine cat's den leiden.

Het ging allemaal een beetje langs hem heen. Snakekit had maar amper in de gaten dat Beechresin er inmiddels bij was gekomen en dat ze zowel Tidekit als hemzelf tegen haar aan had getrokken. Hij liet zijn blik langs de dikke vacht van Beechresin glijden en keek pas om toen Routnose hem inspecteerde. Het verlossende woord kwam dat hij in de medicine cat’s den moest blijven en wankelend stond Snakekit op, maar niet voordat hij een witte vlek vanuit zijn ooghoek opmerkte. Hij draaide zijn kopje en bewoog met zijn oortjes toen hij zag dat het Palekit was. “Palekit… weg…” zei hij schor tegen haar. Hij had het gevoel alsof hij hallucineerde toen ze iets zei. Het klonk zwakjes, maar haar bekje had zich geopend en Snakekit had durven zweren dat ze iets gezegd had. Maar nee, Palekit kon niet praten en hij was ziek. Hij moest aan het hallucineren zijn. “Palekit…” Hij haalde diep en raspend adem. “Weg… voordat je ook… ziek wordt.” De beelden, de geluiden en heel zijn omgeving werden steeds feller en Snakekit was gedwongen om zich bij Tidekit te voegen en te gaan liggen, maar zijn groene ogen verlieten Palekit niet en zijn lichaam voelde nog kouder aan dan het al was toen hij zei dat Palekit naar haar keeltje gebaarde. Nee hè. Was Palekit ook ziek? Maar dat kon ze niet aan! Ze was te zwak om dat te overleven!

Het was goed om te zien dat Routnose zich eerst ontfermde over de kittens, dat was belangrijker, vooral omdat ze er slechter aan toe leken dan haar. Waar ze eigenlijk alleen maar last van haar keel had en wat moest kuchen af en toe waren de kittens er slechter aan toe. Ze staarde dan ook misschien iets te hard terwijl Routnose de kittens onderzocht, maar ze kon het niet helpen. Dit was allemaal haar vaders schuld en dat zou niet veranderen. Ze keek de poes pas echt fatsoenlijk aan toen ze haar een vraag stelde. "Beechresin," Sprak ze rustig voor nu. "Ik heb eigenlijk alleen last van mijn keel en ben wat vermoeid." Het kuchen was een gevolg van de zere keel, dus dat was niet echt iets om noemenswaardig te noemen. "Maar ik wilde graag zeker weten of ik niet kittens aan kan steken in de nursery." Ook al lagen Tidekit en Palekit hier al, dus misschien was het beter als ze ook hier bleef. Maar dat zou Routnose moeten bepalen waarschijnlijk.