[FINISHED] Don't go chasing waterfalls

Ebonypaw’s vacht voelde nog altijd warm terwijl de schaamte zich als een ziekte door haar lichaam verspreidde. Ze had alleen maar aardig willen zijn en willen helpen, maar dat was duidelijk in het verkeerde keelgat geschoten van de kat die ze had willen helpen. Het ging om een jonge apprentice die haar ceremonie nog maar net achter de rug had en Ebonypaw had haar een paar jachttechnieken willen zien die zij al geleerd had. Toen ze zag dat de apprentice het verkeerd deed, liet ze het nog een paar keer zien en corrigeerde ze waar nodig. De apprentice had voor de één of andere reden geïrriteerd naar haar uitgehaald en haar een betweter genoemd, waarna ze weg was gegaan. Ebonypaw probeerde het van zich af te zetten, maar ze had zich toch afgezonderd van het kamp zodat ze even alleen kon zijn met haar gedachten. Waarom vatte iedereen het zo verkeerd op als ze hun wilde helpen? Ze wilde alleen maar haar kennis laten zien aan anderen om hun te helpen, niet om arrogant over te komen. En oké, so what als ze er voldoening uit haalde als ze iets goed had? Dat betekende toch niet dat ze haar er om moesten pesten? Ebonypaw bereikte uiteindelijk de waterval, waar ze ging liggen en haar kopje op haar poten liet rusten terwijl ze haar groene ogen somber liet uit kijken over de klif die de waterval van haar rustplaats scheidde.

Met stevige pas struinde hij door het territorium. Zijn bijdrage aan prooi van vandaag was al geleverd en de trainingen stonden nog op een laag pitje, dus hij had genoeg tijd om aan zijn conditie te werken. De halve moon in de medicine cat den had hem zwak gemaakt. Bovendien had zijn poot beweging nu meer dan eens nodig. Toen hij bij de waterfall aankwam zag hij Ebonypaw, een apprentice die in korte tijd al een behoorlijk imago had opgebouwd. Ze bleek een ongelofelijk zeurderige betweter te zijn, iets wat hij door de verhalen wel geloofde. Hij besloot zelf maar eens een mening over haar te vormen. "Hé Ebbo." mauwde hij jolig. Toen hij haar sombere houding zag werd hij wat ongemakkelijk. "Alles uhh goed?" Hij wist dat hij spijt ging krijgen van die vraag. Het laatste waar hij nu behoefte aan had was een of ander zielig verhaal.

Het duurde niet al te lang eer dat ze gezelschap werd gehouden. Ebonypaw draaide haar kopje zodat ze naar Hermitpaw kon kijken. “Het is Ebonypaw,” verbeterde ze hem meteen, waarna ze kort met haar oortje trok toen hij aan haar vroeg hoe het met haar ging. Ze had geen zin om hem te vertellen dat ze het idee had dat ze buitengesloten werd door anderen. Ze kenden elkaar nog niet heel goed en het laatste wat Ebonypaw wilde, was dat iedereen dadelijk wist hoe ellendig ze zich soms kon voelen. “Het gaat prima,” loog ze dan ook, haar blik van hem afwendend en kijkend naar de waterval onder haar. Ze probeerde iets te bedenken waar ze hem over kon vertellen, een feitje dat hij misschien nog niet wist, maar ze nam aan dat hij meer ervaring dan haar had en dat hij het meeste met wat ze op kon komen wel wist. “Hoe gaat het met jou?” besloot ze dan maar om te vragen toen ze echt op niks leek te komen.

In plaats van gezellig te doen verbeterde ze hem. Pff, waarom zo formeel? Als apprentices konden ze elkaar toch wel bijnamen geven? Hij begon te begrijpen waarom anderen over haar roddelden. Gelukkig loog ze over dat het prima ging, want ze kenden elkaar bij lange na niet genoeg om een persoonlijk gesprek te hebben. Toen werd het even stil, een periode waarin ze allebei naar woorden zochten. De poes was eerder en ze kwam met de classic: een "hoe gaat het?" Dat was een vraag die hij makkelijk kon beantwoorden, want het kon zoveel betekenen. "Goed dat je het vraagt, Ebbo." begon hij een beetje uitdagend. Als ze geen lol wilde dan kon hij het altijd nog op haar forceren. "Ik kan weer gaan trainen, dus het gaat fenomenaal." Er lag humor in zijn stem. Normaal zou hij nooit zo'n woord gebruiken, maar mevrouwtje ging voor het nette taalgebruik.

Ebonypaw wierp Hermitpaw een nadrukkelijke blik toe toen dat hij weer een bijnaam voor haar gebruikte. Ze zag de uitdagende blik in zijn ogen en besloot dat het verstandiger was als ze er niet nog eens op in zou gaan. Hoe minder ze hem dat plezier zou gunnen, hoe sneller hij ermee op zou houden. Hij had haar in elk geval nog niet echt pesterig toegesproken en ze nam aan dat dat ook al wel wat waard was, al zou ze willen dat hij gewoon haar wensen zou respecteren en haar met haar naam aan zou spreken in plaats van een stomme bijnaam waar ze niks om gaf. “Dat is inderdaad beter dan niks,” sprak ze op een koele toon. “Heb je er nog veel last van?” Ze wist niet precies wat er met hem was gebeurd, maar ze had hem wel een tijd door het kamp zien strompelen en vermoedde dat hij dus last had van zijn poot. Ze kende hem echter niet op een intiem genoeg level om daar echt bezorgd over te zijn en dus wist ze dat dit gesprek vooral uit oppervlakkige vragen ging staan en dat ze, als hij echt irritant zou worden, waarschijnlijk gewoon weg zou gaan. Het kostte Ebonypaw soms wat meer tijd om vrienden te worden met anderen, maar uiteindelijk zou er ooit wel iemand in haar Clan te weten komen dat ze een zorgzame kant had.

Jammer genoeg reageerde ze niet meer op de bijnaam die hij haar gaf, al leek ze wel geïrriteerd. Pff, wat een stijve hark. Was ze serieus echt zo? Ze ging zelfs superkoeltjes in op dat hij weer kon trainen, alsof het haar niet interesseerde. "Uhh, soms een beetje." antwoordde hij van zijn stuk gebracht. Hij mocht gelukkig alweer in de apprentice den slapen, dus het ging goed genoeg. "Maar hey, zeg eens. Hoe gaat het met de échte Ebbo?" vroeg hij onbedoeld op pesterige toon, al had hij dat niet door, en klonk het voor haar waarschijnlijk gewoon pesterig. Pas na zijn impulsieve vraag besefte hij dat hij niet klaar was om dit gesprek te voeren. Maarja, wat had hij anders moeten doen? Hij moest toch iets?

Ebonypaw gaf een knikje, maar vroeg voor de rest niet verder. Nogmaals: Hermitpaw stond niet dichtbij haar genoeg voor haar om er meer interesse in te tonen dan nodig was. Ze had aan hem gevraagd hoe dat het ging, net zoals hij aan haar had gevraagd hoe dat het met haar ging. De beleefdheden waren uitgewisseld, dus dat was dat. Al leek dat niet helemaal zo te zijn: Hermitpaw vroeg opnieuw aan haar hoe het met haar ging, maar deze keer leek het duidelijk zo te zijn dat hij haar leugen van eerder had doorzien en dat hij gewoon een sensatieverhaal wilde horen. Ze hoorde het pesterige ondertoontje en irritatie vlamde in haar op, vermengd met schaamte en woede. “Ik denk dat je al wel verhalen over me gehoord zult hebben, dus ik denk niet dat ik daar verder over hoef toe te lichten,” zei ze op een koele toon tegen hem, al was de onderdrukte woede duidelijk te horen in haar stem. “Maar als het jou enkel gaat om een sensatieverhaal en als je iets wilt hebben om over te kunnen roddelen met de andere apprentices, dan mag je van mij nu oprotten. Ik heb hier geen zin in.” En ze keerde hem demonstratief de rug toe. Ze wist dat ze oprechte vriendschap aan anderen kon geven, maar ze wist ook dat ze dat enkel kon als ze er oprechte reacties voor terug kreeg in de plaats. En zo’n klein kind als Hermitpaw had ze op dit moment niet nodig aan haar zijde. Echt niet.

Zoals verwacht ging ze deze keer wel in op zijn vraag, iets wat hij eigenlijk helemaal niet zo bedoeld had. Dit was gewoon zo'n vraag die je grappig moest beantwoorden. Myrtlepaw had het begrepen. Ongemakkelijk luisterde hij naar haar monoloog over hoe er over haar werd geroddeld. Ze was duidelijk pissig. Haar vooroordelen over hem brachten irritatie omhoog, want het was heel duidelijk dat ze niks van hem wist. "Nou boe-hoe." bracht hij zeurderig uit, alsof dat was hoe ze praatte. "Je bent niet de enige waar over wordt gepraat." Er werd zoveel slechts over hem verteld. Wat dacht ze, dat hij gewoon voor de lol het kamp halfdood in was gekropen? Velen hadden hun oordeel daar over getrokken en in maar weinig verhalen was hij de held. En het erge was dat de waarheid niet veel beter was. Zijn bloedeigen zusje was naar Bloodclan vertrokken en had hem vervolgens bijna vermoord. "Het verschil is dat je in plaats van schijt hebben aan wat iedereen zegt, zielig doet. Heb je weleens bedacht dat daarom niemand je mag?" Zijn stem klonk hard, duidelijk. Hij wilde tot haar doordringen. Waar dit precies vandaan kwam wist hij niet, maar het voelde goed om zijn frustraties een keer te uiten.

Ebonypaw richtte haar blik op Hermitpaw en het enige wat verraadde dat ze verbaasd was over de woorden die hij sprak, was dat ze met haar oortje trok. Ze had niet gedacht dat er over hem werd gepraat. But then again: ze was nu ook niet bepaald iemand die bij anderen ging zitten om de laatste roddels door te nemen. Ze ging dikwijls langs de elders om daar wat kennis op te doen over vroeger of zonderde zich af zodat ze de informatie die ze die dag had gekregen kon verwerken, maar ze ging nooit zitten roddelen over anderen. De woorden die hij daarna sprak, staken haar en een gekwetste blik verscheen in haar ogen. Ze nam echter diep adem en probeerde haar blik weer koeltjes te houden. “Ik zonder mezelf gewoon af. Als anderen daar een probleem mee hebben, dan is dat hun probleem en niet het mijne,” probeerde ze op een neutrale toon te zeggen, maar haar stem trilde en ze merkte dat ze weinig controle had over haar emoties op dit moment. Haar brein kwam met een strategisch plan aanzetten en meteen schoot ze in actie. “Waarom wordt er dan over jou gepraat?” vroeg ze aan hem. Ze wilde niet te lang in haar gekwetste emoties blijven hangen en Hermitpaw ook niet de voldoening geven om haar daarmee te treiteren.

Wat was ze toch lastig. Begreep ze nou echt niet dat haar reputatie misschien haar eigen schuld was? Hij wilde hier iets van zeggen, maar toen hij zijn mond opentrok vroeg ze hem al waarom er over hem werd gepraat. Zijn staart schoot verrast een stukje omhoog, wat ze ongetwijfeld had gezien. Na even zijn ogen gesloten te hebben herstelde hij zich weer en schraapte hij zijn keel. Even overwoog hij aan haar te vertellen hoe het echt zat, maar de impuls verdween al snel. "Wat probeer je precies?" vroeg hij in de plaats van, zijn ogen kort sterk in de hare, waarna hij weer wegkeek. Ze ging hem niet op de kast kunnen jagen.

Ebonypaw richtte haar blik koeltjes op Hermitpaw, al veranderde de blik kort in haar ogen toen dat van hem dat ook deed. Ze zag hoe zijn houding kort veranderde, al herstelde hij dat snel. Ze zag hoe breekbaar hij er op dat moment uit zag en ze kon niet helpen dat ze toch wel iets van medelijden voor hem voelde. Hoe hij zich opstelde en hoe hij zich voelde, waren vast en zeker twee totaal verschillende dingen, net zoals bij haar het geval was. Ze knipperde kort met haar ogen toen hij aan haar vroeg wat ze precies probeerde en ze haalde haar schouders op. “Ik probeer je te begrijpen,” was haar uiteindelijke antwoord na een korte stilte. “Geloof het of niet, maar ik kan zien dat je een façade ophoudt en als je echt niet graag hebt dat anderen daar doorheen kunnen kijken, dan moet je misschien wat beter je best doen om je muur op te houden.” Ze wendde haar blik van hem af. “Als je het niet aan me wilt vertellen, dan is dat ook goed, maar weet dat je niet zo ondoordringbaar bent als dat je probeert te laten blijken, Hermitpaw.”

Na een korte stilte gaf ze toe hem te willen begrijpen. Ongemakkelijk wendde hij zijn blik af. Wat viel er te begrijpen? Hij wist niet eens of hij haar kon vertrouwen, laat staan of ze kon verwerken wat er allemaal in zijn hoofd omging. De tip die ze hem vervolgens gaf kwam erg onverwachts. Dit waren van die dingen waar je uit respect niet over praatte, maar zij deed het. Ze kon zogenaamd door hem heen kijken, zien wat er vanbinnen zat. Pff, ze had geen idee. Toen hij haar weer aan durfde te kijken was zij degene die wegkeek, waarna ze concludeerde dat hij toch echt te lezen was. Hij was verbluft over hoe volwassen ze sprak. Het was net alsof Crystalstar hem op zijn donder gaf. "Vertel op dan." begon hij, duidelijk om zichzelf sterk te houden. "Wat zie je dan?" Nou was hij eigenlijk wel benieuwd naar wat ze zag, want ze was vast niet zo slim als dat ze dacht.

Ebonypaw had aan de ene kant zin om te weigeren toen hij aan haar vroeg wat ze dan echt zag, maar aan de andere kant wilde ze het gewoon zeggen zodat ze er van af zou zijn. De kans was groot dat hij er afwimpelend op zou reageren en dan zou zij er ook geen moeite meer voor moeten doen, maar had ze haar plicht in elk geval wel gedaan. De apprentice richtte haar blik weer naar hem nadat ze kort had nagedacht en haalde toen haar schouders op. “Ik zie iemand die zich groot probeert te houden door zich groots en sterk naar anderen te richten, maar ook iemand die vanbinnen kampt met onzekerheid. Ik zie iemand die grapjes probeert te maken of plagerige opmerkingen maakt om de aandacht van zichzelf af te leiden en zodra iemand hem doorheeft, gaat hij of in de verdediging of klapt helemaal dicht.” Ze hield kort pauze. “Maar ik zie ook iemand die, zodra zijn muren wat gezakt zijn, een goede vriend van je zou kunnen zijn.” Ze wendde haar blik weer van hem af. Was dat genoeg informatie dat ze aan hem had gegeven? Konden ze nu allebei weer doorgaan met hun leven? StarClan, soms wist ze echt niet wat ze met haar eigen emoties en die van anderen aanmoest.

Bij haar eerste woorden borrelde een onverklaarbare woede in hem op. Hij vond het niet fijn dat ze zo door hem heen keek, totaal niet fijn. Hij hield zich sterk omdat hij sterk wás, niet om haar te pleasen. En grappen hoorden bij het leven. Er zat geen diepe betekenis achter wat geplaag. Geïrriteerd keek hij weg, zich naar zijn mening veel te bewust van zijn eigen gedrag. Ze nam het leven veel te serieus en daarom mocht niemand haar. Net toen hij die conclusie voor zichzelf had bedacht zei ze iets wat hem weer liet opkijken, nog verbaasder dan eerder. Wilde ze nou zijn vriend zijn? Het klonk alsof ze dat bedoelde. "Hou alsjeblieft een keer je kop." snauwde hij, gefrustreerd door hoe machteloos hij zich voelde. Eerst beledigde ze hem en vervolgens probeerde ze zijn vertrouwen te winnen. Hij zag wel wat ze probeerde. "Je kent me niet, oké?" Snel zette hij een paar stappen achteruit, twijfelend over of hij weg moest gaan. Maar iets hield hem tegen.

Ebonypaw draaide kort met haar oortjes toen Hermitpaw naar haar snauwde. Ze was niet echt verbaasd door de verandering in zijn houding en ze richtte haar groene blik naar voren. Ze was het inmiddels gewend dat anderen het niet fijn vonden als ze zei wat ze dacht, maar ze was verbaasd om zijn reactie omdat hij er juist achter had gevraagd. En opeens werd ze boos en richtte ze haar groene blik strak naar hem. “Je vraagt me wat ik zie als ik naar je kijk, maar vervolgens word je boos als ik antwoord geef?” Ze wendde haar blik boos van hem af. “Vraag me dan de volgende keer niet meer wat ik van je denk, hè.” Ze zwiepte afwimpelend met haar staart naar hem. “Als je toch vindt dat ik mijn kop moet houden, dan mag je me ook gewoon met rust laten. Niemand verplicht je om hier te blijven.” Het had er immers toch op geleken dat hij weg zou gaan, dus waarom was hij zelfs nog hier? Het was duidelijk dat hij haar niet mocht, dus ze vond dan ook dat hij niet langer moest pretenderen dat het wel zo was.

Zoals verwacht ging ze fel tegen hem in. Ze zou duidelijk nooit begrijpen dat je neus in andermans zaken wroeten niet de manier was om vrienden te maken. Daarom was ze ook zo'n zielige eenling. Zo zielig dat ze zijn vriend probeerde te zijn. Iets aan die gedachte stak hem, alsof hij het er zelf niet mee eens was. "Ik ging al weg." Bitste hij. Twijfelachtig zette hij weer een paar stappen, waarna hij even stil stond en haar ongelovig aanstaarde. Toen hij niks meer wist te zeggen draaide hij zich om en vertrok hij echt. Eenmaal uit zicht merkte hij een onverklaarbaar gevoel van schuld. Hij had medelijden met haar.

Hermit in principe topic uit.