Tears of honor

Onderwerp: Tears of honor ma 30 nov 2020 - 12:05

Ze was prinses en vandaag was het tijd om haar koninkrijk uit te breiden. Onder haar grondgebied vielen nu de nursery en de leaders den, maar ze wist dat ze beter kon. Vandaag trok ze ter strijde naar de apprentice den. Had ze een leger? Nee, maar ze zou vechten als een echte krijger. Want wat voor prinses keek nou toe naar het slachtveld? Geen goede in ieder geval. Sluipend kwam ze de den binnen, waar vrijwel niemand bleek te zijn. Ze zag alleen Honorpaw. In een sprintje schoot ze op de arme apprentice af, waarna ze ging voor een klap. "Geef je over!" brulde ze, al kwam het er door haar piepstemmetje niet bepaald intimiderend uit.

[Honorpaw]

Onderwerp: Re: Tears of honor vr 4 dec 2020 - 18:30

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Honorpaw had zich die nacht nogal uitgesloofd. Wellicht ook omdat ze haar blauwe ogen niet had kunnen slapen en daardoor haar best had gedaan om in de nacht te jagen, dit betekende echter wel dat ze zich nu nog in haar nest had opgekruld terwijl de andere Apprentices aan hun dag waren begonnen. Een kitten, een van de dochters van de nieuwe Leader kwam op haar afgestoven waardoor ze slaperig haar blauwe ogen opende en overeind kwam. Ze was nog niet helder genoeg om de grijze kitten te ontwijken waardoor ze een zachte 'Oef,' uitslaakte.'Geef je over!' Piepte de kitten waardoor ze haar kop schudde en haar staart uitdagend heen en weer zwiepte. 'Nooit,' haar stem klonk vermoeid maar ook licht geamuseerd.

✵

Onderwerp: Re: Tears of honor ma 7 dec 2020 - 14:45

De ander was pas net wakker en dat werkte duidelijk in haar voordeel, want na een krachtige slag slaakte de poes een pijnkreet. Jammer genoeg gaf Honor zich nog niet gewonnen. Ze zou zich zelfs nooit overgeven. Dat was opzich niet zo erg, want nu kon ze zichzelf bewijzen en met nog meer eer de apprentice de overnemen. Zonder waarschuwing gooide ze zich op de poes, die toch moeilijker omver te krijgen was dan ze dacht. "De apprentice den is nu van mij, prinses Tear." zei ze met een zo laag mogelijke stem, in de hoop intimiderend over te komen. Waarom was ze geen Tearstar? Omdat haar moeder al leader was! En die kon ze toch echt nog niet verslaan.

Onderwerp: Re: Tears of honor wo 9 dec 2020 - 13:38

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Honorpaw had ergens bonkende koppijn, maar dat betekende niet dat ze de kitten zou negeren en snel boos zou worden. Tearkit was gewoon een jonge kat die maar al te graag haar kracht wilde bewijzen, en daar was niks mis mee. Zelf had Honorpaw ook een zekere bewijsdrang waardoor ze duidelijk aangaf dat ze zichzelf niet over zou geven aan de kitten. Zonder waarschuwing sprong de kitten tegen haar op waardoor ze een tikkeltje vermoeid en wellicht ook gefrustreerd aan de kant stapte. Gelukkig was ze een stuk kleiner dan de Apprentice en dus niet zwaar genoeg om haar om te duwen. 'De apprentice den is nu van mij, prinses Tear.' De zilvergrijze kattin keek de kitten aan voordat ze haar kop schudde en haar kalm aansprak. De amusatie leek nu uit haar blik te verdwijnen omdat het kloppen van haar hoofd harder werd, nu ze zich meer in moest spannen. 'Tearkit ik heb tot diep in de nacht gejaagd voor de Clan. Het enige dat ik nog wil is het rustig aan doen en het zou helpen als jij niet in deze den elke Apprentice die hard werkt wakker maakt.' Haar stem klonk kalm maar ook daadkrachtig. Zijzelf had ook op jonge leeftijd moeten leren dat niet iedereen altijd tijd had om in dit spel mee te gaan, of simpelweg de energie niet. 'Nu wil ik vandaag best met je spelen, maar zou ik het fijn vinden als ik eerst even kort mijn ogen heb kunnen sluiten.' Verklaarde ze vriendelijk en warm terwijl ze haar vermoeide blauwe ogen in die van de kitten priemden. Met ander woorden, prinses of niet. Er werd van elke kat verwacht om aan anderen te denken en niet alleen aan zichzelf. Tearkit zou er goed aan doen dat ook te leren en ze hoopte dat Crystalstar het niet erg vond dat ze de kitten erop aan sprak. Ze was jong maar niet te jong om manieren te leren.

✵

Onderwerp: Re: Tears of honor do 10 dec 2020 - 11:23

In plaats van de verzetting die ze verwachtte begon Honorpaw te praten. Naarmate ze meer zei viel Tear steeds verder uit haar rol en uiteindelijk lag haar staartje teleurgesteld op de grond. Wat stom, wat ongelofelijk stom. Ze voelde zich meteen ontzettend schuldig schaamte overviel haar. "Oh.." bracht ze uit, volledig van haar stuk gebracht. Er ontstond een brok in haar keel die al snel groter en groter werd. "S-sorry.." Haar kopje zakte naar beneden, de eerste tranen verbergend. Ze had het helemaal verpest.

Onderwerp: Re: Tears of honor vr 11 dec 2020 - 19:02

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Tearkit leek zich met het horen van Honorpaw's woorden behoorlijk schuldig te voelen. De parelgrijze kattin was niet boos op haar, het was enkel belangrijk dat de kitten begreep dat oudere katten meer te doen hadden dan haar vermaken. Honorpaw had die harde les als kitten ook moeten leren, spelen was leuk maar niet altijd mogelijk. Zeker niet in deze stressvolle tijd, nu vis niet meer hun voedselbron was. Het staartje van de kitten zakte steeds verder, totdat deze teleurgesteld op de grond lag. 'Oh..' Bracht de grijze kitten uit. 'S-sorry..' stamelde de jongere kattin waardoor Honorpaw kort met haar blauwe ogen knipperde. Het was niet haar doel om de ander verdrietig te maken, waardoor ze voorzichtig dichterbij kwam en haar kop zachtjes onder de kin van de kitten drukte. 'Kop op Tearkit, ik ben niet boos. Kom je erbij liggen dan vertel ik een verhaal en misschien kunnen we daarna even spelen oke?' Suste ze de kitten voorzichtig terwijl ze haar met haar staart tegen zich aan drukte en het zich gemakkelijk maakte in haar nest. Nu de kitten niet zo hard piepte zakte haar hoofdpijn ook weer iets waardoor de Apprentice helder na kon denken. 'Nu, wist je dat mijn papa voor jouw mama Leader was? Hij heette Pantherstar en was groot en sterk. Net zoals jij vast ooit zal worden.' Haar stem happerde kort over de naam van haar vader, de kater die ze zo enorm veel miste maar waar ze ergens ook boos om was. Hij had hen in de steek gelaten. Ze zou nooit haar Warriornaam ontvangen van hem. Rookchirp had hem niet zien staan, nooit zou ze de trotse blik in zijn gele ogen zien. Niet totdat ze zelf dood was en ze wist dat ze nog heel wat Moons te gaan had. 'Wist je dat hij een stuk strenger was dan je moeder,' fluisterde ze alsof het een zeer groot geheim was. 'Maar diep van binnen was hij een oude goedzak.' Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van de Apprentice. 'Hij heeft je moeder gekozen als opvolgster. Dus jij hebt hele goede katten om naar op te kijken, net zoals de rest van de Clan.' Ze gaf de kitten voorzichtig een bemoedigend likje over diens oor voordat ze zachtjes snorde. Er was een groot gemis in de Clan maar misschien werd dit minder als Pantherstar herrinerd zou worden in zijn goede daden. Als sterke Warrior, Deputy, vader en Leader.

✵

Onderwerp: Re: Tears of honor za 19 dec 2020 - 12:41

Plots voelde ze Honors kop onder haar kin, een vriendelijk gebaar dat haar paniek verminderde. Bij haar voorstel knikte ze langzaam. Opluchting overviel haar, want ze dacht echt dat ze dik in de problemen zat. Het was vast illegaal om de apprenticeden in te vallen en straks was mama boos geweest. Ohhh.. Wat een vreselijke gedachte. Maar gelukkig leek alles goed te zijn. Ze liet zich vallen en rolde zachtjes tegen de poes aan. Met grote, waterige ogen keek ze haar aan toen ze begon aan haar verhaal. Ze had van Pantherstar gehoord ja, maar niet dat hij zo streng was. Na besloten te hebben dat het goed was dat haar mama nu leader was kwam ze erachter dat hij toch goed bleek te zijn. Oké, ingewikkeld.. "Mijn mama is de beste leader ooit." zei ze trots, haar stem nog een beetje beverig. Ze had niet de intentie om slecht te praten over Pantherstar. Ze dacht gewoon heel hoog over haar moeder.

Onderwerp: Re: Tears of honor zo 27 dec 2020 - 19:22

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Het was goed om te zien dat de kitten niet bang was geworden door de kleine preek die ze haar gegeven had. Ze verwachtte dan ook dat Tearkit zou onthouden dat sommige katten rust nodig hadden. Zeker als ze druk waren geweest voor de Clan, maar dat de meeste niet lang boos zouden blijven op een kitten van haar leeftijd, haar enkel zouden leren dat het anders kon. Haar blauwe ogen waren warm en zacht, de strenge tint had nooit haar blik bereikt. Het was enkel een serieuze uitstraling geweest en een die niet van ongeduld sprak. Ze was blij dat ze rustig met de kitten kon liggen en die kon vertellen over de voorganger van Crystalstar. 'Mijn mama is de beste leader ooit.' zei de kitten trots met een begerige stem waardoor Honorpaw grinnikte. 'Elke mama en papa is de beste papa en mama voor hun kittens, als het goed is. Maar je hebt gelijk je mama is een goede Leader.' Snorde ze zachtjes. 'Ik mis mijn papa alleen. Voor mij was hij de beste Warriors en Leader ooit omdat ik hem zo goed kende. Hij mocht streng zijn maar was altijd rechtvaardig. Ik hoop dat ik ooit net zo goed als hem en je moeder mag worden.' Een klein likje gaf ze over het oor van de kitten nadat ze uitgesproken was.

✵

Onderwerp: Re: Tears of honor vr 1 jan 2021 - 16:54

Aandachtig luisterde ze naar de apprentice. Er werd heel wat gezegd, waaronder ook dingen die ze niet begreep. Maar toch bleef ze geduldig stil. Honor had een moederlijke uitstraling en dat bracht haar rust. Nu ze zoveel goede dingen over Pantherstar hoorde geloofde ze wel dat hij een goede leader was. Haar moeder was misschien nog steeds de beste, maar nu wist ze toch meer over de bekende kater. "Wauw, dan wordt je later vast heel sterk." bracht ze verwonderd uit. Haar moeder had haar verteld dat ze zelf óók sterk kon worden dankzij haar leaderbloed. Dat zal Honorpaw vast ook hebben.

Onderwerp: Re: Tears of honor za 2 jan 2021 - 22:35

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Haar blauwe ogen waren warm, maar ook lichtelijk vermoeid. Het was niet dat ze de kitten niet mocht, maar ze was gewoon op van een deel van het leven. Wellicht kon ze het een vroege midlife crisis noemen. Ze wist niet meer wat haar leven waard was. Tearkit was een stuk rustiger en dat zorgde er ook voor dat de zilvergrijze kattin rustig bleef, aangezien ze nu minder last had van haar vermoeidheid en zich beter kon focussen om de kitten te vermaken met verhalen die ooit nog belangrijk konden zijn. 'Wauw, dan wordt je later vast heel sterk.' klonk er verwonderd waardoor Honorpaw haar vriendelijk een neusje gaf. 'Dat hoop ik wel Tearkit. We zullen zien! Niemand weet de toekomst. Onthoud dat goed. Doe je best en dat is alles dat de Clan van je kan vragen.' Niet meer en niet minder, het betekende ook dat de meeste katten hadden leren accepteren dat Honorpaw het rustig aan mocht doen. Zover ze wist tenminste, het was immers geen makkelijke keuze.

✵

Onderwerp: Re: Tears of honor wo 6 jan 2021 - 13:18

Honorpaw's antwoord was een beetje ingewikkeld, iets wat haar jonge hoofdje nog niet kon bevatten. "Maar je vader was leader, dus dan word jij toch ook sterk?" Als het klopte wat haar moeder zei, dan ging dat zeker gebeuren. Hierbij vergat ze even dat de apprentice een broertje had dat allesbehalve groot en sterk was. Ze wilde gewoon heel graag geloven dat prinses zijn en voor de clan kunnen vechten haar lot was.