∆ TASK - Tradition [Finished]

De General had hem geroepen om hem een taak te geven. Hoewel Kauhu enkel had geknikt en gezegd dat hij de opdracht uit zou voeren, had hij toch even met zijn oortjes gewiebeld bij de vraag. Hij had niet gedacht dat Orchis echt waarde zou hechten aan een band met tanden van overleden Elite katten. Kauhu nam aan dat daar ook tanden tussen zaten van katten die een belangrijke rang in de Elite hadden gehad en hij zou juist denken dat Orchis niet op zo’n trofee zat te wachten, maar hij wist wel beter dan vragen te stellen en dus trok hij naar het oude kamp toe. Het was een pad dat hem maar al te bekend was, al was de stank van Twolegs hem ongewoon. Er waren ook andere geuren te ruiken die hij enkel aan monsters kon linken. Hij trok kort met zijn oortje toen hij zag dat heel het oude kamp vernietigd was. De stenen toren lag met gebroken stukken op de grond, de schuren waren tot op het laatste splintertje toe vernield en alles leek met de grond gelijk gemaakt te zijn. Kauhu liet zijn blik verder glijden en ontdekte tot zijn stomme verbazing dat de schuur waar de leaders verbleven nog steeds in tact was. Hij liet zijn blik kort naar opzij flitsen en zag dat er verschillende Twolegs in het gebied rondliepen en dat er ook nog nauwelijks beschutting was. Hij zuchtte zachtjes en koos de dichtstbijzijnde struik uit om zich achter te verschuilen terwijl hij zijn blik naar de schuur voor hem liet glijden. Hoe ging hij dit aanpakken zonder zich bij Certa’s en Aura’s lot te voegen?

Kauhu trok met zijn oortjes toen alle Twolegs zich opeens bij elkaar voegden, alsof hun leader ze bij elkaar had geroepen voor een meeting. Kauhu kende niet veel van mensentaal, maar ze leken in elk geval niet heel erg gespannen en ook niet bezig te zijn met hun omgeving. Dit was zijn kans! De kater verliet zijn schuilplaats en begon zijn weg naar de barn te zoeken. Zijn blik gleed naar onaangetaste hoopjes zand en gecreëerde kuilen en hij keek kort over zijn schouder, waarna hij zich naar één van de hoopjes zand boog en met zijn poot het topje er af sloeg. Zijn klauw botste meteen tegen iets hards aan en hij siste even onder zijn adem door, waarna hij iets voorzichtiger te werk ging. Hij zag dat het een bot was, al was het niet zeker te zeggen of het van een kat of van een prooi was. Een kleine grijns kwam om zijn lippen en hij ging naar het volgende hoopje zand, maar daar was niks te vinden. Zijn blik gleed naar één van de diepere kuilen en hij liep er naar toe, waarna hij in de kuil keek. Een halsband. Kauhu sprong in de kuil en snuffelde aan de halsband, maar kon niet plaatsen van wie hij was. Zijn blik gleed naar de gaten waar normaal gezien hondentanden hadden moeten zitten, maar die waren leeg. Hij snoof en sloeg de halsband uit de weg. Wie het ook was, de member had geen hoog aanzien gehad. Hij sprong uit de kuil en checkte nog wat hoopjes zand, maar op wat botten na – Kauhu begon te vermoeden dat ze van de moederkat waren die Orchis had vermoord – vond hij niet veel en hij maakte zijn weg al snel naar de barn. Een kleine grijns kroop om zijn lippen toen hij de band aan de muur zag hangen en hij wilde naar voren lopen om hem te claimen, maar al snel hoorde hij weer rumoer buiten. Verdomme. Waren ze al klaar met hun bijeenkomst?

Het zou natuurlijk een stuk makkelijker geweest zijn als het verhoginkje om bij de band te geraken niet kapot was, maar dat was natuurlijk wel het geval en dus moest hij een andere manier zoeken om de band te pakken te krijgen. Hij zou natuurlijk ook terug kunnen gaan naar hun tijdelijke kamp en tegen Orchis kunnen zeggen dat de band verwoest was, maar als hij er dan iemand op uit zou sturen of zelf zou gaan kijken, dan was hij de klos. Nee, hij moest maar wat moeite doen om zijn doel te bereiken. Kauhu liet zijn behoedzame blik door de barn gaan en zijn blik viel op een paar losse planken. Hij keek van de losse planken naar de muur voor hem en gaf een knikje. Het was het proberen waard. Hij liep naar één van de losse planken toe, pakte deze beet tussen zijn krachtige kaken en sleepte de plank met veel moeite naar de muur toe. Hij gaf een krachtige ruk naar boven toe en ving de plank op met zijn rug – wat niet bepaald lekker voelde, kon hij je wel zeggen – waarna hij de plank moeizaam naar de muur sleepte zodat het er tegen zou blijven staan. Nu was het een kwestie van snel zijn. De plank was totaal niet stabiel en Kauhu wist dat het in elkaar zou storten zodra hij er te veel gewicht op zou plaatsen. Hij haalde dan ook diep adem, zette zich schrap en sprong toen op de plank. Hij hoorde de plank al kraken onder zijn gewicht en hij deed een snelle uitval naar de band voor hem. Hij voelde het uiteinde van de band tegen zijn tong strijken toen hij zijn bek opende en hij klemde zijn kaken dicht. En stortte daarna vol met plank, lichaam en band naar beneden. Auwtch.

In de tijd dat je bezig was, gingen de bouwvakkers ook weer aan de slag. Het gebrom van een monster nadert en binnen een korte tijd wanneer jij nog op de grond ligt, slaan zijn krachtige slagtanden de zijkant van de barn door. Boven grijpen zijn klauwen het dak er af. Wegwezen voor het puin op je valt!

Machine:

En alsof zijn ellende nog niet aanwezig genoeg was, was er niet veel later ook nog eens een oorverdovend geluid te horen aan zijn rechterkant. Kauhu gaf zichzelf geen tijd om te kijken wat het was. Hij was slim genoeg om te weten dat de Twolegs weer aan de slag waren gegaan en dat het geluid naast hem niet veel goeds kon betekenen. Hij hoorde gekraak boven zijn kopje en zijn blik flitste naar voren, waar hij de band zag glimmen die hij moest hebben. “Verdomme, Orchis,” siste hij nog onder zijn adem door terwijl hij naar voren schoot en het ding tussen zijn krachtige kaken pakte. Hij zou gelogen hebben als hij zei dat hij geen angst voelde toen het oorverdovende geluid weer weerklonk, gevolgd door trillingen die door de grond gingen die een klein monster jaloers konden maken. Hoewel hij het zichzelf nog zo gezegd had om het niet te doen, gleed zijn blik naar boven en schoot zijn hart in zijn keel toen hij iets door het dak van de schuur heen naar hem zag grijpen. Hij klemde de band in paniek nog dichter tussen zijn tanden en schoot tussen het puin dat al gevallen was door, maar niet zonder de zijkant van zijn flank open te halen aan iets scherps. De kater voelde echter te veel adrenaline om zich daar om te bekommeren en rende door het gat waar hij door gekomen was, die gelukkig nog in tact was. Zijn blik gleed door het kamp en automatisch ving hij het grote gevaarte op dat zich aan zijn rechterkant bevond en dat waarschijnlijk ook de veroorzaker was van het lawaai van daarnet. Kauhu’s ogen werden groot terwijl hij het grootste monster dat hij ooit had gezien voor heel even in zich opnam. Toen draaide het monster in zijn richting en leek het op hem af te komen. Kauhu draaide zich om en zette het op een rennen. Tijd om hier weg te gaan!

Er was een hoop geroep en Kauhu liet zijn blik naar rechts flitsen. Hij verstond niet wat er gezegd werd, maar er werden wilde gebaren van hem gemaakt naar iemand anders. Naar… het monster? Kauhu schudde verward zijn kopje, was er daardoor niet helemaal bij en miste de kuil dan ook. Toen hij deze in oog kreeg, werden zijn ogen groot. Het was te laat om er omheen te crossen en dus deed hij het eerste wat in hem op kwam: hij sprong. Voor één tel leek alles stil te staan en verdween al het geluid naar de achtergrond terwijl hij zijn poten uitstrekte naar de overkant. Een fractie van een seconde voordat hij daadwerkelijk de landing maakte, kreeg hij in de gaten dat hij het niet ging halen en een paniekgevoel kwam in hem op die hij probeerde te onderdrukken. Hij liet zijn klauwen diep in grond gaan en voelde hoe hij naar achteren schoof. Net op dat moment kwam er een hoop zand op hem terecht dat het enkel zwaarder voor hem maakte om zich te verplaatsen. Zijn klauwen schraapten over de grond terwijl hij zich hulpeloos met zijn achterpoten naar boven probeerde te werken. Een scherpe Twoleg geur kwam hem tegemoet en Kauhu’s wanhoop werd groter toen hij voelde hoe twee poten hem vastpakten. Hij hield de band stevig tussen zijn kaken geklemd terwijl hij voelde hoe zijn lichaam op werd getild en toen hij merkte dat hij van de kuil weg was, begon hij wild te klauwen naar de poten die hem vasthielden. Er klonk een kreet van pijn en hij werd losgelaten, wat resulteerde in een pijnlijke val op de grond omdat Kauhu nog niet helemaal klaar was om zich op te vangen. Al hinkend probeerde hij verder weg te rennen van de Twolegs, het monster en heel het gevaarte achter hem.