Build yourself a garden and have something to attend

Natuurlijk had ze daarmee ook een beetje op hem gedoeld. Hij was niet indrukwekkend of sterk, maar Myrtlepaw dacht wel een hart van goud te herkennen onder die nerveuze uitstraling. "Ik wil je niet nog ongemakkelijker maken, want je bent super aardig. Maar mag ik nog een keertje vragen wie je echt leuk vind? In ieder geval om naar te kijken of nog belangrijker: om mee te praten." Er lag geen dwang in haar stem, alleen nieuwsgierigheid. Ergens had Myrtlepaw de neiging om tegen Tinypaw aan te kruipen, gewoon om wat warmte te voelen. Maar zelfs zij begreep dat dat veel te veel zou impliceren.

Anders dan eerder verontschuldigde ze zich haast voor haar indringende vraag. Hij wou dat hij er iets interessants op te zeggen had, maar dat was er simpelweg niet. "Ik vind niemand écht leuk," Begon hij, zichzelf forcerend om wat te ontspannen. Natuurlijk keek hij weleens naar leuke poezen, maar een crush had hij niet. "Maar je bent aardig tegen me." Hoewel het geen echt antwoord was was het naar zijn mening duidelijk genoeg. Hij kon dit gesprek waarderen.

Zijzelf had genoeg crushes gehad, elk nog dramatischer dan de laatste. En uiteindelijk was het allemaal nergens op uitgedraaid en vertrouwde ze haar gevoelens alleen maar minder. De enige die Tinypaw uiteindelijk wist te noemen, was zij. Myrtlepaw keek een beetje verbaasd op. Nu was zij degene die niet wist wat ze moest zeggen. Het was geen betuiging van zijn liefde, maar het was één van de aardigste dingen die ze gehoord had. "Ik.. ehm, is dat niet gebruikelijk voor je? Dat katten zo aardig zijn" Vroeg ze voorzichtig, zodat ze haar vlinders niet hoefde te tonen. Kom op Myrtle, het betekende werkelijk niks

Een ongemakkelijk grinnikje verliet zijn mond. "Natuurlijk wel, maar.." Maar wat? Dat hij een kneus was en de meesten hem gewoon een beetje negeerden? Dat zou hij van zijn leven niet uitspreken. "Je bent open zonder dat je me écht kent." Maakte hij ervan. Dat was bewonderingswaardig. Zodra hij iemand goed kende was hij ook een behoorlijke oversharer, maar zij was toch echt een tikkeltje erger.

Open zonder dat ze hem echt kende. Ja, dat klopte. Soms moest Myrtlepaw zich er weer eens aan herinneren dat er introverten onder hen waren en dat lang niet iedereen haar uitbundige manier van doen deelden. "Wil je me misschien beter leren kennen dan?" Vroeg ze met een grinnikje, terwijl ze hem plagend tegen zijn schouder duwde met de hare. Ze wou best meer van deze nerveuze, gevoelige kater zien.

Een kort, zenuwachtig glimlachje verscheen op zijn gezicht toen ze hem een schouderduwtje gaf. Zijn lichaam stond weer even helemaal strak van de spanning. "Jahoor." Zei hij zachtjes, proberend zichzelf te laten ontspannen. Dit was waarom hij nooit sprak met apprentices die hij niet goed kende, al helemaal niet de oudere. Maar door zijn ongemak heen merkte hij ook een sprankeltje nieuwgierigheid op, gepaard met een oprechte zwak voor haar. Ze had iets in hem geactiveerd.

Wat een spanning onder die cyperse vacht. Vond hij haar intimiderend, of juist wel leuk? Of misschien beiden? Myrtlepaw glimlachtte breed toen Tinypaw instemde, alvorens ze een hoestsaldo liet horen. "Ugh.. niet vandaag" Kreunde de kattin bibberend toen ze weer een beetje gekalmeerd was. "Over drie dagen, samen een tripje maken buiten het kamp?" Stelde ze voor. Met een beetje geluk was ze dan Warrior en hersteld.

Het ging duidelijk niet zo lekker met haar, wat hem haar voorstel deed begrijpen. Als hij er zo bij lag dan wilde hij Honor niet eens spreken. "Ja, leuk." Knikte hij, al wat minder gespannen dan net. Wat een achtbaan van een gesprek. Met haar in zijn leven kon hij het in ieder geval niet meer saai noemen.

Yess, ze had hem. Myrtlepaw glimlachte zwakjes toen Tinypaw toestemde. Ze zakte door haar bibberende pootjes en ging weer in het nest liggen, waarbij ze per ongeluk tegen hem aan duwde. "En nu... Wegwezen" Miauwde de oudere kattin, duidelijk nog steeds op een vriendschappelijke manier. Ze moest nu gewoon even bijkomen.

Plots sloeg haar uitstraling om. Van stoutmoedig en brutaal naar haar zieke zelf. Ze klonk vriendelijk, maar het was duidelijk dat hij moest opdonderen. Hij vond het niet erg dat ze tegen hem aan kwam. Ze was vast gewoon moe. "Ja." Zei hij, waarna hij haar nest verliet. "Nou um. Tot over drie dagen dan." En hij was weg. Myrtle was niet de enige die moest bijkomen.

-loessoe