The grass is greener where you water it

Iroh rekte zich uit nadat hij een lang dutje had gedaan. ’s Avonds zorgden zijn Twolegs er altijd voor dat het lekker warm was in hun nest door iets raars aan te zetten dat ervoor zorgde dat er vuur was. In eerste instantie was Iroh daarvoor terug geschrokken, maar toen hij had gezien dat het vuur hem nooit kon bereiken, was hij naast het rare ding gaan liggen en had het zijn pels lekker verwarmd. ’s Avonds viel hij dan altijd in slaap en wanneer hij wakker werd, was het vuur uit en was het ochtend. Nu was het ook weer zo ver en Iroh besloot om naar buiten te gaan, waarna hij besloot om een bezoekje te brengen aan Soulstone. Ze was de kittypet die vlak naast hem woonde en die hij op korte termijn beter had leren kennen. Hij vond haar erg aardig en vond het leuk om haar regelmatig een bezoekje te brengen en naar haar verhalen te luisteren. Hij vertelde haar ook regelmatig over dingen die hij zelf had meegemaakt en zo kregen ze meestal de dag wel volgepraat. De kater kroop zijn hek op, liep door tot aan haar nest en ging naar beneden, waar hij opgewekt snorde toen hij haar al in de tuin zag wachten. Hij liep naar haar toe en begroette haar door haar een kopje te geven. “Dag, prinses,” sprak hij op een warme toon tegen haar. Hij zag zichzelf als een soort vaderfiguur voor haar. Hij had nog nooit kittens gehad en dus vond hij het wel leuk om de zorg voor haar op zich te nemen, al was ze zeker zelfstandig genoeg om dat allemaal zelf te doen. “Heb je nog wat avonturen beleefd sinds de laatste keer dat we elkaar zagen?” Hij wist dat er soms wel eens katten bij haar in de tuin passeerden en vroeg zich af of dat de laatste tijd ook nog zo was geweest.

Haar maag was gevuld van de heerlijke brokjes die ze daarnet had gegeten en ze was goed uitgerust. Soms vroeg ze zich af hoe wilde prooien zouden smaken -  zoals muizen – omdat ze nooit in haar leven echt had kunnen jagen dankzij haar achterpoten en haar wieltjes. Ver kon ze ermee ook niet komen, en haar enigste kansen waren de brokjes die ze kreeg van haar twolegs. Er was niet echt iets slechts aan, maar dromen aan een wereld buiten dit, was iets dat wel mocht vond ze. De flamepoint stapte door het kattenluikje heen en hoorde weer het typische geluid van haar wieltjes die over de tegels tikten, net zoals die grote boekentas met wieltjes van één van haar twolegs. Het was ongeveer hetzelfde geluid. Hoe dan ook, ze rook de frisse lucht van haar tuintje en kwam al meteen haar buurkat tegemoet. ‘Dag, prinses’, begroette hij haar. “Hoi Iroh”. Ze was wel blij om zo’n vriendelijke en zelfs wijze kater naast haar wonen te hebben. Sommigen hadden minder geluk en hadden van die bittere katten naast hun wonen die helemaal geen leuke gesprekspartners waren, maar voor haar was dat niet het geval. ‘Heb je nog wat avonturen beleefd sinds de laatste keer dat we elkaar zagen?’, vroeg  de oudere kater vervolgens. “Goh, ik heb niet echt veel meegemaakt laatste tijd nee”, sprak ze met haar zachte stem. “Heb jij nog wat gedaan?”

Het deed hem goed om te zien dat ze er zo gezond uit zag. Hij hoorde soms wel eens van die horrorverhalen van Twolegs die helemaal niet goed zorgden voor hun kittypets, maar Soulstone had duidelijk het geluk om in goede poten te zijn beland. Dat moest ook wel. Hoewel de kattin goed voor zichzelf kon zorgen, was ze natuurlijk wel afhankelijk door haar beperking van haar Twolegs. Iroh wist echter vrij zeker dat als haar Twolegs niet goed voor haar waren geweest, zijn Twolegs haar zonder problemen bij zich hadden genomen. Dat hadden ze met hem immers ook gedaan. Hij gaf een begrijpend knikje toen ze zei niet veel meegemaakt te hebben en glimlachte toen ze haar vraag stelde. “Ik heb een paar katten ontmoet van de Clans,” vertelde hij haar. “En een paar rogues en BloodClanners. Een van die katten was een ShadowClan apprentice en ik denk niet dat jij het goed met hem zou hebben kunnen vinden. Hij was behoorlijk arrogant.” Hij lachte op een warme manier naar haar. “Maar zelfs de moeilijkste karakters kunnen een eindeloze bron van wijsheid en warmte hebben,” sprak hij op een wijze toon. “Soms is er alleen geduld nodig om dit te ontdekken.”