History maker

Er blies een gure wind over de vlakte en zorgde voor een rilling dat over haar rug liep. Ze had haar korte vacht fijn gevonden toen het nog lang zo warm was gebleven, maar nu was dat toch wel een ander verhaal. Ze probeerde haar vacht dan ook wat uit te zetten, maar dat hielp niet veel wist ze. Een manier om warm te worden zou zijn om te gaan rennen, maar ze wist niet of dat wel zo verstandig was. De beslissing werd echter voor haar gemaakt toen de geur van konijn haar neus binnen kwam. Een konijn vangen zou haar zeker helpen om warm te blijven. Ze begon dan ook het geurspoor te volgen en het duurde niet lang voor ze het konijn zag zitten. In haar enthousiasme stapte ze alleen verkeerd, waardoor ze geluid maakte en het konijn wegschoot. Met een gefrustreerd geluid zette ze de achtervolging in. Proberend het konijn nog in te halen met volle snelheid, maar al snel merkte ze dat dit niet de slimste beslissing was en ze raakte al snel kortademig. Ze kwam tot een halt om te proberen haar ademhaling onder controle te krijgen, maar toen dat niet leek te lukken raakte ze toch wat in paniek. Waarom had ze niet beter nagedacht?


[Falconpaw]

Ze wist nog steeds niet goed wat ze moest doen als haar ademhaling werd zoals het nu was. Het gebeurde dan ook zeker niet vaak, vooral omdat ze meesal in de tunnels bezig was en daar hoefde ze niet voluit te rennen, terwijl dat hier het geval was. Voor ze volledig in paniek kon raken omdat ze het niet onder controle leek te krijgen hoorde ze gelukkig een bekende stem die haar vertelde diep in te ademen. Ze deed er een poging toe, maar echt diep lukte nog niet. Ze blies de adem weer uit en probeerde het nog eens. Het leek iets te helpen, maar haar ademhaling was nog steeds vrij oppervlakkig. Zodra ze dacht te kunnen spreken draaide ze haar kop naar Falconpaw. "Falcon... paw" Sprak ze zijn naam zacht uit.

Het beklemmende gevoel begon langzaam weg te ebben, maar haar ademhaling bleef toch nog vrij oppervlakkig. Gelukkig leek het wel beter te worden, maar toch had ze niet verwacht dat het zo plotseling op zou komen zetten. Het hielp misschien ook dat ze hier nu niet alleen was. Toch kwam het niet vaak voor dat ze hier last van had, maar af en toe wel. Ze wist nog steeds niet precies waardoor het kwam, maar waarschijnlijk had ze het altijd al gehad en was het als een kitten nooit echt naar voren gekomen. Ze zei dan ook nog niks terwijl ze haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Zodra ze er zeker van was dat ze weer fatsoenlijk kon spreken zou ze dat doen, maar ze was er vrij zeker van dat dat nu nog niet ging lukken.

Dit was niet waar ze op gehoopt had toen ze het kamp uit was gegaan, maar het was ergens toch geruststellend dat Falconpaw er op zijn minst bij was. Ze merkte dat het beklemmende gevoel al iets begon te zakken en dat ze al wat makkelijker kon ademen. "Sorry," Mompelde ze zachtjes zodra ze dacht weer iets te kunnen zeggen. Haar ademhaling werd iets minder oppervlakkig, maar was nog steeds niet volledig terug naar normaal. In ieder geval leek ze nu wel weer lucht te krijgen. Ze liet haar blik naar Falconpaw gaan en knikte kort in de zin dat het weer wat beter ging. Ze wilde ergens niet terug naar het kamp waar iedereen haar zo zou kunnen zien. Het zou vast wel volledig over gaan met wat tijd.

Ergens wilde ze liegen en zeggen dat dit de eerste keer was, maar dat was het niet. Ze had dit wel vaker gehad als ze zich inspande, maar het verschilde elke keer weer hoe erg het was. Ze ontweek dan ook de blik van Falconpaw. Ze durfde hem ergens niet te zeggen dat dit vaker gebeurde, maar wat dan? Wat zou Falconpaw doen als het wel zo was? "Wat zou je doen als dat wel het geval was?" Vroeg ze dan ook zachtjes. Ze zou geen antwoord geven zonder dat ze dat wist, want wat moest ze anders? Ze kon het niet bevestigen zolang ze niet wist wat de eventuele consequenties ervan waren.

Hij zou het aan Routnose moeten vertellen. Ergens was dat niet wat ze wilde, ze wilde helemaal niet dat de medicine cat het wist, want dan zou die het misschien aan Stallionstar vertellen. "Kunnen we dit niet tussen ons houden?" Hij was toch een medicine cat apprentice? Kon hij niet aan Routnose vragen om tips? Wat als ze alleen was een volgende keer dat dit zou gebeuren? Ergens was het een enge gedachte. "Wat als het me stopt van een warrior te worden?" Dat was waar ze het meeste bang voor was als ze eerlijk was. Naast dit ging het gewoon goed, dus ze kon niet hebben dat dit haar daarvan zou beletten. "En het gebeurd ook niet heel vaak." Dat was niet helemaal waar. Als kitten gebeurde het amper, maar ze merkte dat naarmate ze ouder werd het vaker voorkwam en voornamelijk met inspanning.

Als alleen Routnose het zou weten, zou het mogelijk nog niet zo erg zijn, maar ze had het gevoel dat die het door zou moeten vertellen aan Stallionstar en wat dan? Ze kon begrijpen dat Falconpaw het beste voor haar wilde, maar kon hij ook niet inzien dat ze warrior wilde worden en niet een elder? Dat was tenslotte de enige andere optie en dat zag ze niet gebeuren. "Oke," Sprak ze zachtjes, terwijl ze haar ogen kort sloot. "Maar alleen Routnose, niemand anders, beloofd?" Dit moest hij haar beloven, anders ging ze dit niet doen. Nee, niemand anders hoefde dit te weten. Het gebeurde niet vaak genoeg ervoor om het anderen echt op te laten vallen. Het maakte niet uit dat het langzaam vaker voor begon te komen en heftiger, dat was vast maar tijdelijk.

Falconpaw beloofde het, dat was goed. Ze wilde niet hebben dat meer katten dit wisten. Dan zouden ze haar als zwak zien en haar mogelijk ervan weerhouden om een warrior te worden en dat zou ze niet laten gebeuren. "Wil je nu meteen naar Routnose?" Vroeg ze dan ook maar meteen. Het liefste zou ze het nog even uitstellen, maar ze wist dat ze er niet echt onderuit zou kunnen komen als Falconpaw nu direct naar de medicine cat zou gaan. Ze wist alleen nog niet of ze daar wel klaar voor was. Want wat als ze te horen zou krijgen dat er niks aan te doen was?


[Volgensmij staat je post dubbel achter elkaar hierboven]

Het hoefde niet meteen, dat stelde haar ergens wel wat gerust. Tenslotte wilde ze zich hier toch wel een beetje mentaal voor kunnen voorbereiden als ze heel eerlijk was. "Laten we rustig aan doen," Sprak ze dan ook. "Dan heb ik tijd om me voor te bereiden." Want het zou nog eens lastig kunnen worden anders. Routnose was een hele aardige kat, maar ze voelde zich eerlijkwaar toch wat vertrouwder bij Falconpaw. Misschien zou hij ook wel het woord willen doen bij Routnose? Maar dat was waarschijnlijk niet het geval. Het zou iets zijn dat ze toch echt zelf moest doen.

Het was voor Falconpaw misschien om een andere reden dat hij het rustig aan wilde doen, maar voor haar was dat wel anders. Ze moest zich gewoon voorbereiden op wat ze mogelijk zou moeten zeggen allemaal tegen de medicine cat en wat de gevolgen daardoor mogelijk zouden zijn, ook al hoopte ze daar niet op. Het was beter als er geen gevolgen waren. "Oke," Was dan ook het enige dat ze zei voor ze de eerste stappen terug in de richting van het kamp begon te zetten.