Ratatouille

Wishpaw keek naar de rat die tussen de stinkende rotzooi heen zijn maaltje aan het zoeken was, tevreden met alles wat hij tegenkwam. Hij was groot en best wel lelijk, maar Wishpaw besloot niet op hem te jagen. Ratten waren gevaarlijk en straks was deze niet zo alleen als hij leek, bovendien had hij nu net dat kraaienvoer gegeten. Nee, al die risico's ging ze niet nemen, dus bleef ze maar kijken. Veilig van een afstandje. Het zag er wel interessant uit, om hem zo bezig te zien. Een rat zijn was heel anders dan een kat, ook al scheelde het maar een letter. Al konden ze elkaar beide doden, maar voor de rat was het wel wat lastiger nog gelukkig, die had zijn vriendjes bij nodig. Zij joeg voor haar eten en haalde natuurlijk van de prooistapel, hij at restjes en verdween soms ook gewoon in het afval. Met een hoop geritsel ging de bruine rat onder en zag Wishpaw hem niet meer. Jammer. "Dag rat''zei ze zachtjes, want eigenlijk mocht de rat dat niet horen. Ze liet hem maar aan zijn bezigheden over en ging dan gewoon verder met haar poging tot jacht. De zwarte poes rekte zich eens uit en draaide zich om. Ok, blijkbaar was ze weer teveel in gedachtes verzonken geweest want ze had de rooie poes niet horen aankomen. "Hoi Acaciapaw''groette ze haar toch maar, nog een beetje verbaasd. Zou ze het ooit leren?

-Acaciapaw

Dit bleef zeker niet een van haar favoriete plekken met al die ratten en de stank, maar toch was ze hier naartoe gestuurd, dus had ze niet veel keuze. Ze ging dan ook naar binnen, maar merkte al snel genoeg dat ze niet meer alleen was. Wishpaw leek er ook te zijn, maar wat de poes aan het doen was leek haar niet duidelijk. "Wishpaw," Begroette ze de apprentice en liep naar haar toe, maar had iets op de grond niet gezien, waardoor ze ergens over leek te struikelen en met een klap op de grond terecht kwam.

Meneer de rat was weg, al betekende dat niet dat ze geen vermaak meer had. Nu was Acaciapaw erbij gekomen, een mooie rode poes die ze eerlijk gezegd niet heel goed kende. Geen grote verrassing met hoe vaak ze haar kop in de wolken had en het feit dat ze niet het echte sociale type was. Acaciapaw liep naar haar toe en lag het volgende moment op de grond. Geschrokken van deze onbedoelde actie liep ze vlug op de andere apprentice af. "Is alles goed?''vroeg ze lichtelijk bezorgd. Had ze zich pijn gedaan? Wishpaw hoopte maar van niet, al was het met zo smakkerd ook niet heel vreemd. Dan hopelijk niet al te veel. Onwillig moest ze ook even denken aan Silentpaw, die voor haar was uitgegleden. Het ging er bijna op lijken dat haar aanwezigheid anderen liet vallen en niet omdat ze zo knap was.

Het deed wel een beetje pijn moest ze toegeven om zo'n smak te maken. Toch wilde ze dat niet helemaal toegeven aan de ander en kwam dan ook overeind terwijl ze een glimlach op der gezicht probeerde te plaatsen. "Het gaat goed." Het was niet helemaal waar, want haar kin deed pijn, maar het was niet anders. "Wat was je aan het doen?" Er moest tenslotte een reden zijn waarom de ander hier was, hier kwam een apprentice niet zomaar tenslotte.

...