Don't you say it

Het begon langzaamaan avond te worden. Op dit moment was er een mooie schemering te zien aan de hemel en Frozen richtte haar kopje even naar boven zodat ze de oranjeachtige kleuren kon bewonderen. Ze wist echter dat het gevaarlijk kon zijn om in de sneeuw ’s avonds nog buiten te zijn omdat alles dan minder goed zichtbaar was en dus vervolgde ze haar tocht naar de grot. Ze had twee prooien weten te vangen voor vandaag en ze was er blij mee. Ze legde de prooien op de prooistapel neer en liet haar blik door de grot glijden, waarbij haar blik op Alder viel. Hij was toevallig de dichtstbijzijnde kat en dus koos Frozen haar prooi van de prooistapel en liep naar hem toe. Ze legde de prooi voor zijn poten neer en glimlachte hem warm toe. “Zou je deze prooi met mij willen delen?” vroeg ze op een warme toon aan hem. Ze had nog niet veel gesprekken met de kater gehad en ze wilde daar graag wat aan doen, dus dit leek haar wel een ideaal moment.

Het was al wat later aan het worden in de avond en hij had al een plekje uitgezocht in de cave om te gaan liggen en de avond door te brengen. Hij zou zo nog wel wat van de prooistapel pakken, maar voor nu nog niet. Hij bleek alleen al snel geen prooi zelf te hoeven pakken, want op dat moment kwam Frozen naar hem toelopen, vragende of hij met haar een prooi wilde delen. Waarom ook niet? Het scheelde voor hem een tocht naar de prooistapel eerlijk en dan zou hij hier niet alleen hoeven liggen. "Natuurlijk," Sprak hij dan ook en hij tikte de grond naast hem aan met zijn staart. Als ze tenminste bereid was om zo dichtbij te komen liggen, maar het zou het makkelijker maken als ze daarna elkaars vachten zouden gaan wassen.

Frozen legde de prooi voor zijn poten neer en liep toen naar de plek die hij aangewezen had, welke dicht naast hem was. Aangezien dit gebruikelijk was voor de Tribe en Frozen als to-be zijnde en daarna als jonge Prey Hunter zijnde ook vaak genoeg met iemand ouder dan haar had samen getongd, vond ze het niet heel erg om dit te doen en wist ze ook dat niemand er iets achter zocht. Hoewel het voor buitenstaanders misschien wat vreemd kon lijken, waren ze in de Tribe op de hoogte van hun tradities en accepteerden ze deze dan ook. Frozen gaf te kennen aan Alder dat hij de eerste hap mocht nemen en ze wachtte geduldig haar beurt af. “En hoe bevalt het je zo als Cave Guard?” vroeg ze op een warme toon aan hem.

Hij was dan nog niet zolang geleden officieel Cave guard geworden, maar toch voelde het beter dan maar een to-be te zijn. Nu werden hem dingen tenminste toevertrouwd. Hij mocht de eerste hap nemen en deed dat dan ook, waarna hij de prooi iets naar de ander toeschoof. "Ik voel me nu nuttiger," Antwoordde hij eerlijk, want dat was wel hoe het was. Hij leek nu echt nut te hebben in de tribe,

Frozen liet haar blik bedachtzaam naar opzij glijden toen hij zijn woorden sprak. “Waarom voelde je je eerst dan minder nuttig?” vroeg ze op een vriendelijke toon. Ze boog zich naar voren en nam een hap van de prooi, waarna ze deze weer terug naar Alder schoof. Het was aangenaam om zo dicht bij elkaar te liggen, zeker omdat het winterseizoen nog volop woedde en het met momenten soms echt koud kon worden in de grot.

Was dat zo raar om te voelen? Dat hij zich nu nuttiger voelde? "Het komt meer omdat ik nu meer dingen zelf mag doen zonder dat er iemand steeds toekijkt." Want dat was hoe het was met een mentor heel eerlijk. Dan was het toch beter om zelf een cave guard te zijn en dingen zelf te mogen doen zonder dat er echt iemand toe zat te kijken. Ook al deed je natuurlijk nog steeds dingen samen in een groep, maar dat was toch anders. Je had andere verantwoordelijkheden dan wanneer je nog een to-be was.

Frozen gaf een begrijpend knikje toen hij zijn woorden sprak. Ze snapte aan de ene kant wel dat het soms verstikkend aan kon voelen dat er de hele tijd iemand bij je was, maar aan de andere kant had zij het juist fijn gevonden dat er iemand was waar ze vragen aan kon stellen of haar onzekerheden aan voor kon leggen als ze niet zeker wist wat ze moest doen. Ze nam aan dat iedereen daar anders in was en dat was oké. “Ik vond dat het juist wel een zeker gevoel van veiligheid gaf om steeds iemand in de buurt te hebben die me kon helpen, maar ik snap hoe je je voelt,” sprak ze op een warme toon. “Het is altijd aangenaam om te weten dat anderen je vertrouwen met meer verantwoordelijkheid. Dat geeft je toch een bepaald gevoel van zelfzekerheid.”