I wish I was invincible

Ze voelde zich al een paar dagen niet heel lekker, maar waarom was haar niet heel duidelijk. Ze had geprobeerd zoveel mogelijk te vermijden qua patrouilles en ze leken haar dat ook te gunnen door wat er was gebeurd met haar zusje. Misschien was dat ook wel waarom ze zich zo voelde, maar ze kon niet helpen om te denken dat het iets anders was. Toch had ze even een plek genomen in de zon vlak bij de warriors den, maar niet zo in de weg dat een warrior tegen haar aan zou kunnen lopen. Ze sloot haar ogen kort en legde haar kop op haar poten.


[Eerste post gereserveerd]

Nu Featherkit wat ouder begon te worden, gebeurde het steeds vaker dat ze uit de nursery mocht gaan. Dan mocht ze voor de ingang van het kamp zitten en haar omgeving wat in zich opnemen. Er was echter altijd een queen in de buurt die haar in de gaten kon houden zodat ze niet te ver zou afdwalen, maar dat vond Featherkit niet zo heel erg. Het was immers beter dan de hele tijd in de nursery blijven zitten en zich daar vervelen. En zo kreeg ze zo nu en dan ook eens de gelegenheid om met een warrior of een apprentice te praten terwijl dat voorheen enkel gebeurde wanneer zij toevallig naar de nursery kwamen. Featherkit’s blik dwaalde over het kamp en bleef kort hangen bij een jonge warrior die er niet bepaald uitzag als ze zich lekker voelde. Ze aarzelde kort en keek over haar schouder naar de nursery, maar uiteindelijk overwon haar nieuwsgierigheid het en liep ze op de jonge warrior af. Haar groene oogjes dwaalden verlegen naar de grond naarmate ze de she-cat meer en meer naderde en toen ze voor de jonge kat stond, begon ze een beetje spijt te krijgen van haar impulsieve actie. “Hallo,” zei ze zachtjes. “Ik wil je niet storen, maar ik vroeg me af of het wel goed met je gaat. Je ziet er namelijk niet uit of je je lekker voelt.” Featherkit’s blik ging kort omhoog, kruiste die van de ander en snel keek ze weer verlegen naar beneden. Oh nee. Wat als de witte kattin nu boos op haar zou worden of vond dat Featherkit zich te veel bemoeide?

Ze hoopte ergens dat het niet op zou vallen bij andere katten dat ze zich niet helemaal lekker voelde en ook nog eens sneller vermoeid was. Een zachte stem deed haar alleen anders denken. Want als het een kitten opviel, dan was dat misschien ook het geval voor andere katten. Ze zette dan ook wat voorzichtig een glimlach op in de hoop de kitten wat gerust te stellen. "Het gaat wel," Ze had geen zin om een kitten ongerust te maken.

Featherkit keek op toen ze de zachte stem van de warrior hoorde en merkte op dat ze een glimlach om haar lippen had. Ze was dus niet boos dat Featherkit haar vraag stelde. Haar zachte stem klonk aangenaam in Featherkit’s oren, veel beter dan het geschreeuw van de kittens die soms als een groep kwetterende vogels door haar trommelvliezen leek te schallen. “Zeker?” vroeg ze op een zachte toon, hopend dat ze door zacht te praten de warrior kon overhalen om dat ook te blijven doen. Ze had geen zin in hoofdpijn. “Ik weet dat ik maar een simpele kitten ben en dat je je problemen niet met mij wilt bespreken, maar het lijkt me geen goed idee om er te lang mee rond te blijven lopen.” Ze dacht kort na. “Mama heeft mij verteld dat de Clan als een familie voor elkaar is, dus ik weet zeker dat ze jou wel willen helpen als er iets is.” Had ze dat goed gezegd? Ze dacht van wel.

Ook al kon ze toegeven dat er misschien wat mis was, dan zou ze dat niet bij een kitten doen. De clan was inderdaad als een familie voor elkaar, maar dan was het nog steeds niet zo dat warriors zorgen zouden gaan uiten bij kittens. "Ik weet het zeker." Sprak ze dan ook alleen maar. Ze wilde een kitten niet ongerust maken door te zeggen wat er echt aan de hand was. Het ging mogelijk gewoon vanzelf over en anders zou ze altijd naar Falconpaw toe kunnen gaan.

Featherkit had niet het idee dat de warrior haar zorgen bij haar ging uiten. Misschien vond ze dat wel niet gepast, al vond Featherkit het niet erg als ze het wel zou doen. Featherkit gaf niet zo veel om dat soort beleefdheden. Ze was er vrij zeker van dat ze wel naar iedereens problemen zou luisteren, als de katten in kwestie maar niet te hard zouden praten. Haar blik gleed weer naar de kattin toen deze aan bleef houden dat het wel ging en Featherkit haalde kort haar schouders op, waarna ze een knikje gaf. Plotseling begon één van de kittens luid te piepen en geïrriteerd siste Featherkit terwijl ze haar ogen stevig dichtkneep. Ze zocht naar de dichtstbijzijnde bron om haar oortjes tegen te duwen zodat ze een deel van het geluid kon blokkeren en het eerste waar ze op kwam, was haar kopje tegen de zijkant van de schouders van de poes voor haar te duwen.

Falconpaw zou waarschijnlijk door zijn blijven vragen wat er mis was, maar deze kitten deed dat duidelijk niet. Daar was ze ergens ook wel blij mee, want ze wilde de medicine cat apprentice niet nog meer lastigvallen dan nodig was. Plots was een van de andere kittens luid en kwam Featherkit tegen haar aan. Ze snapte alleen niet helemaal waarom dat zo was. "Gaat het?" Vroeg ze dan ook. Ze wist namelijk niet wat er aan de hand was met de kitten.

Het was enkel omwille van het feit dat Featherkit met haar kopje tegen de poes leunde waardoor dat ze hoorde wat de poes zei. Het leek door heel haar lichaam te vibreren en vormde nog meer geluid op haar al pijnlijke oortjes. Featherkit trok dan ook sissend haar kopje wat terug en keek de poes met samengeknepen ogen aan. “Ik weet het niet,” jammerde ze zachtjes tegen de queen. “Die kitten is echt zo verschrikkelijk luid. Het doet pijn aan mijn oren.” Ze had hier de laatste tijd wel vaker last van en ze wist niet precies wat het was, maar ze wilde dat het stopte. Dadelijk zou ze weer hoofdpijn krijgen en dan moest ze vroeg naar bed omdat ze zich daardoor weer niet lekker voelde.

Ze fronste wat, want ze kon niet zo snel bedenken wat er mis was met de kitten. Ja een andere kitten was wat luid geweest, maar de meeste reageerden daar niet zo op. Wat kon ervoor zorgen dat dit gebeurde? Ze had geen idee en misschien was ze daarom ook wel geen medicine cat. De kitten had dus inderdaad pijn gedaan aan de kitten haar oren. "Komt het door het volume of doet het in het algemeen pijn?" Sprak ze dan ook zachtjes. Misschien was het beter om niet te hard te spreken voor nu dan ook.

De poes stelde een simpele vraag, maar toch moest Featherkit even nadenken. Het was dan ook niet vanaf het begin geweest dat ze hier last van had gehad, al kon ze zich wel nog herinneren dat toen ze warm in Oakpaw’s poten had gelegen, de warmte wel heel snel was gekomen en op een gegeven moment volledig de kou had verdreven. In eerste instantie had ze gedacht dat dat kwam omdat hij zijn poten gewoon goed gezet had, maar nu begon ze daar toch vragen bij te stellen. “Ik denk door het volume,” antwoordde ze uiteindelijk op een onzekere toon. “Soms slaap ik slecht omdat ik te veel geluiden om me heen hoor.” Ze trok wat beschaamd met haar oortjes. Was zij de enige die hier last van had?

Het kon niet makkelijk zijn voor de kitten als ze hier vaker last van had. Ze fronste dan ook iets. "Dat moet vervelend zijn." Was het dan zoals overprikkeling? Of was het anders? Ze had hier geen ervaring mee, dus ze kon niet echt een antwoord geven aan de ander waarom dit gebeurde. "Is er iets dat je helpt?" Dan konden ze dat nu mogelijk even proberen te doen. Misschien werkte het namelijk door haar af te leiden of iets dergelijks, ook al betwijfelde ze of dat echt de oplossing hiervoor zou zijn.

“Het is ook heel erg vervelend,” sprak Featherkit op een geagiteerde toon. Ze had als één maan oud zijnde kitten natuurlijk wel gemerkt dat ze meer last had van sommige dingen, maar naar haar weten was dat nooit zo erg aanwezig geweest als nu. Haar gedachten gingen kort naar die keer dat ze zich verborgen had voor de wind in Oakpaw’s poten en ze vroeg zich af of dat toen het begin was geweest van deze ellende, wat de ellende dan ook mocht zijn. “Een omgeving waar het rustiger is, maar dat zal in veel gevallen niet gaan,” zei Featherkit en er klonk een licht ongelukkige klank door in haar stem. “Voor de rest weet ik het ook niet goed.” Ze wiebelde ongelukkig met haar oortjes. “Ik denk dat ik maar eens met Falconpaw moet gaan praten.” Zou dat echt nodig zijn als dit te lang bleef aanslepen? Ze was ergens wel bang voor het antwoord wat ze dan ging krijgen. Wat als het iets in haar toekomst zou belemmeren?

Een rustige plek was zeker lastig binnen het kamp en als kitten mocht je er natuurlijk nog niet uit. "Een rustige omgeving is lastig binnen het kamp inderdaad. Dat zal makkelijker te vinden zijn eenmaal je een apprentice bent." Want anders dan dat kon ze niet aanbieden aan de kitten. Het was wachten tot ze een apprentice was. Het was dan ook zeker niet een slecht idee als ze bij Falconpaw ging kijken, mogelijk was dat ook nog een van de rustigste plekken van het kamp wanneer er niks aan de hand was. "Dat kan niet kwaad denk ik, de medicine cat den is ook zeker rustiger dan hier als je ooit ergens heen wilt vluchten." Zelf probeerde ze er niet te vaak te belanden, niet nu ze wist hoe ze haar eigen lichaam het beste niet te ver moest pushen.

Een licht hoopvolle blik ontstond in Featherpaw’s ogen toen ze opkeek naar Mintroot. De kattin gaf aan dat als ze eenmaal apprentice was, ze veel gemakkelijker kon ontsnappen aan die geluiden. “Ik hoop dat u gelijk heeft,” murmelde ze zacht. “Ik kan nu alleen maar stilstaan bij het feit dat mijn lichaam weer op van alles gaat reageren als ik eenmaal buiten het kamp ben.” Om nog maar niet te spreken over de geuren van andere Clans die haar zouden overvallen. “Zou hij me in zijn den accepteren ondanks dat ik geen medicine cat’s apprentice ben?” Ze schuifelde ongemakkelijk met haar pootjes. “Ik wil niemand tot last zijn of zo,” voegde ze er op een zachte, onzekere toon aan toe.