Well I hope you're proud of your big decision

Hij kon het steeds nog niet helemaal bevatten wat er allemaal gebeurd was. Zijn moeder was verbannen, omdat ze Gorsekit vermoord had? Hij wist nog steeds niet goed of hij het wel allemaal wilde geloven. Maar de rest van de clan leek het wel te doen en zijn vader leek er ook heilig van overtuigd te zijn. Had Starclan hem iets gezegd? Was dat waarom hij er zo zeker van was en zijn ouders ruzie hadden gehad voor zijn moeder weg moest? Ergens wilde hij nu nog sneller een apprentice worden, hij wilde het verhaal van zijn eigen moeder horen als het kon, maar zou ze nog te vinden zijn hierna? Het waren allemaal onzekerheden, waardoor hij het liefst zo snel mogelijk een apprentice werd en dan kon hij dingen hopelijk uit gaan zoeken.


[Thawrage]

Er was een hoop gebeurd in zijn Clan, al zat Thawrage daar natuurlijk niet echt mee in. Wat kon het hem wat schelen dat hun voormalige deputy een moordenaar bleek te zijn en dat ze verbannen was? Zwakkelingen hoorden niet thuis in een Clan, hoe vaak moest hij dat nog zeggen? Hij was momenteel in het kamp en schrokte een muis die hij zelf had gevangen met een paar snelle happen op. Hij had zijn ontbijt overgeslagen om de jacht over te nemen van één of andere dwaas die zich onwel had gevoeld, dus hij vond dat het wel tot zijn recht kwam dat hij nu iets zou eten. Terwijl hij aan het eten was, liet hij zijn koude blik ongeïnteresseerd door het kamp glijden, waar ze kort op Sandkit bleven hangen. Zoon van Amberstorm en Wolfstar, broertje van de vermoorde Gorsekit. Ook al zou hij het nooit toegeven, ergens kon hij wel sympathie opbrengen voor de situatie van de kitten. Hij wist zelf goed genoeg hoe het was om geen ouders te hebben en dit kon niet makkelijk voor hem zijn. Dat wilde niet zeggen dat Thawrage zijn sympathie openlijk ging tonen. En dus deed hij dat op de typische manier die hem eigen was: hij bracht het restje prooi dat hij nog had naar de kitten toe en gooide deze achteloos voor de poten van de dwaas neer. “Eet,” sprak hij op een koude toon. “Voordat de elders weer gaan klagen over dat ik die groep dode katten die over ons zouden moeten waken niet genoeg respecteer door prooi te verspillen.”

Terwijl hij in zijn gedachten verzonken zat werd hij er ineens uitgehaald door een aangevreten prooi dat voor zijn poten geworpen werd. Met een frons keek hij van de prooi naar de warrior die het voor hem neergegooid had. "Je wilt het niet zelf opeten?" Hij dacht dat de meeste warriors en apprentices in leafbare hun prooi wel op zouden eten, maar was dat toch niet zo? Er was niet veel meer over van de prooi, maar toch rammelde zijn maag wat bij het ruiken van de prooi. Misschien had hij al even niet meer gegeten, maar daar had hij eigenlijk nog niet eens zo bij stil gestaan.

“Denk je dat het voor je poten zou liggen als ik dat wel wilde doen?” vroeg hij op een sarcastische toon. “Geloof me, als ik het wilde hebben, dan had ik het wel opgegeten. Ik ben niet bepaald een verlegen kat en ik denk dat de meesten dat wel kunnen bevestigen.” Hij knikte naar de prooi. “Dus eet.” Hij knikte nog eens nadrukkelijk naar de prooi dat voor Sandkit’s poten lag en richtte vervolgens zijn blik naar opzij. Aardig doen was niet echt iets wat hem eigen was en hij hoopte dat als hij het verdoezelde onder een flinke laag sarcasme en kilheid, dat de kitten die essentie er ook nooit uit zou halen.

Hij vond het nog steeds niet heel logisch dat hij gewoon een prooi van een warrior had gehad, maar het leek erop dat hij beter niet door kon blijven vragen erover. Hij nam dan ook de eerste hap van de prooi en liet zijn blik terug naar de warrior gaan. "Is het lastig om te jagen in leafbare?" Hij wilde wel weten of de prooi die hij nu aan het eten was kostbaar was of dat het goed was om het op te eten. Maar hij wilde wel geloven dat de ander echt wel al genoeg zelf had gegeten voor dit aan hem gegeven was. Het was tenslotte ook niet goed als er prooi verspilt werd.

Als het elke andere kitten was geweest, dan had Thawrage waarschijnlijk niet de moeite opgebracht om bij hem te blijven. Er was echter iets aan deze kitten dat hem op zijn plaats hield en waarschijnlijk was datgeen omdat hun situaties met elkaar te vergelijken waren, al leken ze nog niet helemaal op elkaar. Zijn ouders hadden ervoor gekozen om hem in de steek te laten en bij Sandkit was er niet echt een keuze geweest. Of misschien ook wel, als je het op een andere manier bekeek. Zijn koude blik gleed terug naar de kitten toen deze zijn vraag stelde en hij trok met zijn oortje. “Kijk om je heen, Sandkit,” sprak hij op een koude toon. “Zien de katten er goed gevoed uit?” Hij wist dat de meeste WindClanners mager en tenger waren van zichzelf, maar tijdens Leafbare viel het gebrek aan eten harder op. “De kou zorgt ervoor dat prooi zich verstopt in hun holen en dat ze extra voorzichtig zijn om naar buiten te komen. Een goedgetrainde warrior moet soms uren stilzitten om één prooi te vangen. Beantwoordt dat je vraag?” Hij wierp de kitten een nadrukkelijke koude blik toe en keek toen weg. Als hij hier enkel stomme vragen moest beantwoorden, dan ging hij hier zo weer weg, hoor.

Het was waar dat de katten er allemaal dunner uitzagen dan voor leafbare, wat aangaf dat het niet makkelijk kon zijn als het op jagen aankwam, maar toch had hij het niet kunnen helpen om die vraag te stellen. Wanneer hij oud genoeg was, zou ook hij moeten gaan jagen voor de clan en dan was het niet verkeerd om alvast te weten hoe het was in leafbare. Hij knikte dan ook dat het zijn vraag beantwoordde. "Ik zal mijn best doen wanneer het mijn beurt is." Sprak hij dan ook. Hij zou aan iedereen in de clan bewijzen dat hij een goede warrior kon zijn, zelfs de beste als het aan hem lag. Voor zijn broertje en voor zijn moeder. Want hij wist nog steeds niet goed wat van alles te denken dat er gebeurd was en of zijn vader wel de waarheid had gesproken.