[Closed] Like an insect in a web

┍━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┑

_{Haar vacht had eindelijk de juiste dikte teruggekregen, klaar voor de winter die zou komen. Haar grijze en rosse pels glansde in vele herfstkleuren terwijl het licht erop viel en haar goudkleurige ogen stonden onschuldig en levendig. Haar botten waren niet meer te zien door haar pels en ze had een goede laag vet opgebouwd, een gezonde laag vet. En vandaag, was eindelijk het moment dat ze er klaar voor zou zijn. Ze had zich dicht tegen Sigrun en Snorri aangedrukt, zich verbergende in hun pelzen onder de blikken van vele katten. Haar pels stond wat overeind, waardoor ze er groter uitzag dan dat ze was, maar ze hield zich alsnog niet trots. Ze was nerveus, ze had nog nooit zoveel katten gezien en ze zagen er niet aardig uit. Ze voelde haar pootjes wat trillen, maar probeerde haar kin nog wat omhoog te houden, steun trekkend uit de tweeling die haar naar dit kamp bracht. Ze had zoveel vragen, maar kreeg er geen over haar lippen.

[Sigrún en Snorri, daarna Orchis en/of Skadi]}

┕━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┙

Eindelijk. Eindelijk kon hun plannetje verder en zou Wyvern, als alles goed zou gaan, de elite joinen naast hen. Een goede bodyguard zodra ze compleet getraind zou worden, daar had ze zin in. Goed, haar broertje kon het plan misschien nog wel verpesten als hij een domme actie deed, maar hopelijk? Hopelijk zou hij weten dat hij niets doms moest doen nu. En anders, was het goed geprobeerd. Het was niet dat ze het verschrikkelijk zou vinden als Wyvern niet geaccepteerd zou worden, dan was het gewoon goed geprobeerd en joe succes ermee. Maar, ze hoopte dat de hoge rangen van de elite wel in zouden zien dat het een goede aanwist voor de groep zou zijn, vooral met het lichaam van de poes. Groot en sterk. En zo makkelijk om te trainen, ze deed alles wat ze zeiden dat ze moest doen. Dat was toch perfect? Een wapen die ze ten alle tijden in kon zetten. Ze hadden immers haar leven gered. "Oké, Wyvern." sprak ze terwijl ze met een zachte glimlach naar de poes keek. "Ben je er klaar voor?" Het zou immers niet lang duren voordat één van de hoge rangen de rumoer zou gaan horen.

[Closed] Like an insect in a web Unknown

_{Snorri voelde zich helemaal het mannetje. Hij zou dus nooit toegeven dat het Sigrún haar idee was, nee dit was hun plan. Ze hadden die poes nu al zo lang gevoerd, opgeknapt. Hij wilde nu ook wel eens resultaat zien van hun plannen. Snorri rolde zijn schouderbladen naar achteren toen ze het kamp binnen kwamen. Hun gevlekte aanwinstje zag er ergens wat nerveus uit. Ze bleef dichtbij hun en toen ze hun lieftallige clangenoten in het oog kreeg, voelde hij haar gewoon vibreren. Sigrún probeerde haar nog met wat lieve woordjes toe aan te moedigen. Snorri had wat minder takt. ‘Hou je schouders recht, ze ruiken het als je bang bent,’ fluisterde hij in haar oor. Het zou zonde zijn als ze direct hun cadeautje zouden afwijzen. Nee, ze moest haar potentie uitstralen. Maar ze zouden ook hopelijk inzien hoe ontzettend dankbaar hun Wyvern was en dat ze dat zouden kunnen gebruiken. Snorri richtte zijn gouden ogen weer voor zich, met zijn natuurlijke, arrogante blik.}

┍━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┑

_{Geflankt door de twee katten die de laatste tijd voor haar gezorgd hadden, voelde ze zich toch wat gesterkt, maar toen ze de ogen van allerlei katten in haar pels voelde prikken, verliet de moed haar toch iets. Ze had nog nooit zoveel katten gezien. En ze zagen er lang niet allemaal vriendelijk uit.. Een nerveuze slik kwam uit haar mond en ze kneep haar ogen even voor een momentje dicht. Misschien was dit toch een slecht idee. Misschien kon ze beter weg van deze clan leven en nog wel met Sigrun en Snorri optrekken? Dat was ook oké toch? Ze duwde haar neusje eventjes iets onder de kin van Sig om wat steun te krijgen. Ze voelde zich alles behalve klaar, maar op Snorri's opmerking probeerde ze haar rug wat te rechten. Ze knikte wat verstomd en liep met de twee mee, nerveus wachtend op wat er ging gebeuren.}

┕━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┙

[Closed] Like an insect in a web Orchis14

De geur van een mooi vrouwtje zal nooit kunnen topen aan de heerlijke zoete geur van angst. Zijn neusvleugels spreidde zich lichtjes om de geur meer te kunnen proeven toen hij zijn ogen opende van zijn korte slaapje. De walm van angst spreidde door de lucht heen, bereikte zijn reukzintuigen en had hem gewaakt. Als een bloedhond was Orchis wanneer zulke luchtjes door de lucht heen zwermde. Hij leefde er op. Angst was het gene waardoor hij hier nu stond. Hij was alles behalve het beeld van een sterke leader, maar toch niemand die hem uitdaagde om zijn positie over te nemen. Iedereen was bang voor hem, en met goeie redens. En angst zal hij blijven opjagen bij iedereen. De tom keek vanuit zijn lig positie naar beneden. Op het houten speeltoestel had hij een bepaalde hoogte waardoor hij ieder en alles kon zien: Zijn blauwe oog viel dus al direct op het trillend poesje dat hier stond. Naast de angstsappen die haar lichaam verlieten werd zij omringd door de geur van rogue. Naast haar zijde stonden twee Bloodclanners; Snorri en Sigrún. Zijn oog vernauwde zich. Wat waren die twee van plan? Hadden ze nog een verloren kind gevonden met smurrie bloed? Hij hoopte maar voor niet, anders groeide zijn lijstje steeds maar groter en groter. Orchis kwam overeind. Zijn gebochelde rug rekte hij kort uit waardoor zijn dunne huid nog strakker om zijn scherp uitstekende botten trok. De tom was nooit vol geweest, altijd erg mager zelfs, maar s' winters was het net altijd een stukje erger. Orchis kwam naar beneden, zijn huppelpasje nog wat stroef van de kou en zijn dutje. Met een gekantelde kop kwam hij aan bij de drie katten. Zijn oren stonden geïnteresseerd overeind en met een glimlachje keek hij naar het poesje. ''Hallo daar!'' Begon hij. Zijn stem als rottend als zijn adem. ''Wat een enig verrassing dit, waaraan heb ik dit bezoek verdiend?'' Zijn blik gleed langzaam over de lichaam van de onbekende she-cat heen, bleef soms een tijdje plakken op bepaalde punten. Toen hij zijn focus weer herpakt had schudde hij zijn kop en grinnikte. ''Waar zijn mijn manieren... Mijn naam is General Orchis. Hoe noemt deze sappig druifje zich?'' Een grijns was op zijn lippen gekropen. Schoon nieuw bloed, al zo hoopte hij.. Zijn blik vernauwde zich toen hij zijn ogen voor heel kort enkel naar Snorri en Sigrún richtte.

[Closed] Like an insect in a web Halsba12

De jongere poes duwde haar snuitje iets meer onder de hare, waarop Sig even zachtjes naar haar keek. Ze was nog zwak, maar de potentie. De potentie zag ze in haar. Snorri was, natuurlijk, wat minder tactvol met zijn woorden, waarop Sig zich even moest inhouden om hem niet even een korte pets te verkopen. Gelukkig deed ze wel iets wat hij zei, ze moest natuurlijk niet zoveel angst tonen. Vooral tegenover Orchis niet. Alhoewel.. die zou er misschien nog meer van genieten. Dan was ze in ieder geval geen bedreiging, right? Toen Sig de general zag rechtte ze zichzelf ook wat meer, terwijl ze naar de kater keek. Haar ex-mentor was uit de elite weg gegaan, dat maakte dit hele proces misschien wel iets moeilijker dan ze gehoopt had. "Hallo daar!" sprak de kater met een gekanteld kopje. Oh, ze zou hier nooit aan kunnen wennen. "Wat een enig verassing dit, waaraan heb ik dit bezoek verdiend?" Sig keek rustig naar de kater, terwijl ze zonder enige angst voor de kater bleef staan, naast Wyvern. Laat hem maar inspecteren, zelfs als het haar een beetje misselijk maakte soms. "Waar zijn mijn manieren... Mijn naam is General Orchis. Hoe noemt deze sappig druifje zich?" klonk er met een grijns, waarop Sig haar rug wat rechtte. "General Orchis," sprak ze even, waarna ze haar kopje kort neeg. "Dit is Wyvern, ze heeft interesse om de elite te joinen." sprak ze netjes tegen de leader. Als ze één ding wist, dan wist ze dat ze geen ruzie wilde met de kater. Dus daarom was ze op haar best. "En ik ben er van overtuigd dat ze veel potentie met zich mee draagt om een goede member te worden in de elite." sprak ze met een kort knikje, waarna ze naar de gevlekte poes keek.

_{Wyvern was nog zo jong, zo onschuldig en wereldvreemd. Ze zou dood zijn gegaan als hij en zijn zus haar niet hadden gevonden. Ze was al zo dankbaar, met al het voer wat ze haar hadden gegeven. Ze hadden haar opgeknapt, hun kleine projectje. En nu was ze klaar om gekneed te worden in hun manier van leven. Jammer dat haar eerste indruk van het kamp Orchis zou zijn, hij was nogal een figuur. Miste net zoveel subtiliteit als hijzelf. Sigrún was degene van de woorden, die had al die zaadjes van goedgezindheid in het breintje van Wyvern geplant. Hij had alleen laten zien hoe sterk ze zou kunnen worden, hoeveel ze konden eten, hoe goed ze voor zichzelf konden zorgen. Ze leek daarom ook steun te zoeken bij zijn lieftallige zuster, maar luisterde ook wat naar haar woorden. Al snel kwam die gluiperd aanzetten en Snorri zette een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Hij liet Sigrún het woord weer doen, dat had hij zo langzamerhand wel geleerd. Hij knikte alleen instemmend toe. ‘Oh ja, kijk hoe groot ze al is. En die klauwen,’ miauwde hij waarna hij zijn wenkbrauwen eventjes kort maar veelbelovend optrok. Ze had brede poten, dat betekende alleen maar dat ze groter en groter zou worden. Hij en Sigrún waren vergeleken met haar maar normaal.}