A path walked by strangers

Haar ademhaling was geleidelijk, zoals iedere kat dat was wanneer ze sliepen. Dan zagen ze er allemaal hetzelfde uit, al schoven er soms dromen over hun gelaat heen. Vreemd, en zo anders dan wanneer het dag was. Zelfs haar grote, getekende figuur leek nu haast vreedzaam. Vreedzaam zoals Day was, maar over deze kat had Fawn twijfels. Ze rook naar de wereld. Naar een wereld buiten degene die ze kende, naar plekken ver over de grenzen van haar verbeelding. En ze was groot, sterk en getekend door littekens. Net als de katten van haar verhalen, net zoals zij ooit zou moeten worden. De jonge poes knipperde met haar ogen en bleef rustig zitten, starend naar het lichaam van hun nieuwe gast totdat deze gewekt zou worden.

&Hollow

F A W N

what doesn't kill me
better r u n