Wait just a minute, there's another side to this

Haar pootjes stapten door de witte, glitterende sneeuw heen terwijl haar blik naar de lucht was gericht. De lucht werd steeds grijzer en de wolken waren ook niet zo licht gekleurd. De rode poes was opzoek gegaan naar prooi om de Elite te voeden, zoals ze elke dag deed. De Elite had veel voedsel nodig, zeker nu alles veel schaarser werd. Er was al een lichte prooitekort bij de twoleg place, dus moesten ze verder wegtrekken om wat te vinden. De kattin bleef toch haar best doen, tot de harde druppels opeens in haar ogen kwamen spatten. Ze schudde haar kop en merkte dat de regen harder werd, dus vluchtte ze naar de eerste de beste schuilplaats en dat was een verlaten dassenhol. De geur hier was oud dus er was zeker geen das meer die hierin woonde, en dat was maar goed ook. Dan kon de poes even schuilen en dan zou het misschien snel weg trekken.



+Ira

Met een muisje in zijn bek was hij onderweg naar de plek waar hij de rest van de prooidieren had neergelegd. Ondertussen had hij al gemerkt dat het kouder werd en de sneeuw aan zijn poten begon hem toch lichtelijk te irriteren. Om het nog erger te maken viel er een dikke regendruppel op zijn neus. Een frons vormde er voor op zijn kop en hij keek omhoog om het weer te peilen. Niet goed. Snel begroef hij zijn prooi onder een hoop sneeuw en vluchtte toen voor de vallende regendruppel een hol in. Het hol was groot genoeg voor hem. En? Ira keek snel opzij en spotte een andere kat. Hij was niet alleen, fijn. Met een zucht wilde de kater zich al omdraaien om een andere plek te zoeken toen het met bakken uit de hemel viel. Met een nog luidere zucht plaatste hij zijn lichaam naast die van haar. Het was een groot hol, maar niet zo groot dat ze afstand van elkaar konden houden. Hun vacht lag tegen elkaar en zelfs Ira zag in dat het te ongemakkeliijk was om nu niets te zeggen dus opende zijn bek. "Fijn, dit is de eerste keer dat ik wens dat dassen groter waren dan ons." Sprak hij droog.

De regen leek met bakken uit de regen te vallen terwijl ze in het dassenhol liep te schuilen. De kleur van de regendruppels die vielen leken haar eigen oogkleuren wel te reflecteren terwijl ze naar de verte tuurde. Opeens kwam er een andere kat binnen het hol: een grote, zwarte kater die ook van de Elite leek te zijn. Ah natuurlijk, het was Ira. De rode poes voelde hoe zijn vacht tegen de hare duwde en het was eerlijk gezegd een ongemakkelijk spel. 'Fijn, dit is de eerste keer dat ik wens dat dassen groter waren dan ons', sprak de kater droog. De poes trok met haar oortje terwijl ze zich nog wat kleiner probeerde te maken om wat plaats te maken. "Zeg, niet zo negatief hoor, wees blij dat je hier tenminste niet opgekropt zit met een clankat. Die zijn erger."

Hij snoof door zijn neus toen Vidhi haar opmerking maakte. Sommige keken gewoon altijd naar de 'zonnige' kant van dingen, maar Ira niet, die dacht liever alleen maar na over wat hij ging eten of wie hij vandaag zou willen doden. Er was geen zonnige kant voor hem, maar daarintegen ook geen duistere kant. Er was gewoon maar één. Ira schoof snel al het filosofische gedoe in zijn hoofd opzij en propte zich tussen de wand en de rode vacht van de poes in. Het plan was nu om gewoon af te wachten, praten had hij geen zin in en hopelijk merkte zij dat ook. Zijn oranje ogen waren dan ook gefocussed op de regen buiten. Het zag er niet naar uit dat deze snel ging stoppen en met een geirriteerde blik leunde hij zijn kop tegen de modderige muur.

Soms begreep ze niet goed waarom alle katten in de Elite altijd zo hoognodig pessimistisch waren. Dat ze enkel streefden naar het doden van clankatten en het overnemen van verschillende gebieden. Zelf hoopte ze ook wel wat meer te bereiken, maar niet op deze manier. Niet elke kat moest altijd grof en gemeen overkomen. Of altijd negatief. Niet dat zij altijd positief was- dat was ze zeker niet. Dat was ook niet mogelijk. Maar als de zon toch zou schijnen door de regen heen, dan zou er een mooie regenboog komen. Dat was wel mooi. “Die regen gaat wel nog even duren”, merkte de poes op. De lucht was zo donker gekleurd dat het wel nacht leek, al was het dat totaal niet. De tijd was eigenlijk dan ook moeilijk af te lezen. Nog een extra reden om haat aan de regen te geven. Maar het koelde wel alles af en verschoonde het land. De rode kattin dacht dat als ze wat beter zou denken, de tijd wat sneller zou gaan en de regen sneller zou stoppen.