Back to you

Ze was alweer even warrior ondertussen en ergens was het nog steeds een beetje wennen. Ze had ondertussen ook al haar eigen apprentice, maar die had ze er voor vandaag zelf op uit gestuurd, zodat ze de tijd had om er tussenuit te glippen. Misschien zou ze dit niet meer moeten doen na die keer dat ze in het Bloodclankamp hadden verbleven voor een tijdje. Maar ze kon het niet laten om naar de plek te gaan waar ze met Aegir afgesproken had. Ze deed in ieder geval haar best om haar spoor zo slecht mogelijk volgbaar te maken door ook een keer door de rivier heen te gaan. Ze besefte dan ook dat ze nu steeds bewuster ervan was, vooral ook door de reactie die ze had gehad van Brimstone en Dreamdust toen ze erachter waren gekomen in het Bloodclankamp. Maar ze kon gewoon niet stoppen, dit was wat ze wilde en er was ook nog een andere reden voor. Ze herkende de boom waar ze vrijwel altijd afspraken en ging eronder zitten, afwachtende tot Aegir er zou zijn.

[Aegir]

Aegir was te lang niet hier geweest. Te lang niet. Hij had haar ook gemist. Maar na alles, de avonturen in Bloodclan kamp, was het niet meer wijs om bij de rivier af te spreken. Maar gelukkig hadden ze nog een plekje. Het was iets verder weg, maar het was de afstand waard om te overbruggen. En een dagje uit, zonder al het gezeik van leden van de elite die wat nerveus aan het worden waren, was dit de perfecte afleiding. Een glimlach stond op zijn snoetje en hij stapte stevig door, terwijl de wind aan zijn lange vacht trok. Nu de winter in aantocht was, waren de punten van zijn haar niet langer meer zongekust. Hij was zwarter dan ooit weer, maar het paste beter bij het grijze weer. Na wat voelde als misschien een kleine eeuwigheid, kwam eindelijk de boom in zicht. Hij had al snel genoeg door dat bij de voet van de boom een klein figuur zat. Hij herkende haar meteen. Het was als een reflex hoe een gelukkige lach op zijn gezicht kwam en hij zijn pas versnelde. ‘Regenboog!’ snorde hij vrolijk, terwijl hij als een dartel veulen aan kwam rennen. Eenmaal aangekomen drukte hij zonder twijfel zijn neus tegen haar wang aan en keek haar met glimmende, ijsblauwe ogen aan.

Ergens wist ze dat ze dit misschien niet meer zou moeten doen, maar zou iemand het haar echt kwalijk nemen dat ze deed wat ze zelf wilde? Aegir was tenslotte ooit Riverclan geweest en er zat waarschijnlijk meer riverclan in zijn bloed dan in de hare. Vooral nu ze wist dat haar vader een bloodclanner was. Toch verdwenen de gedachten het moment dat ze zijn zwarte vacht zag en een glimlach kon ze niet onderdrukken. De glimlach op zijn gelaat zorgde er ook voor dat elke negatieve gedachte die ze op dat moment gehad had verdween. Ze snorde lichtjes toen hij zijn snuit in haar wang duwde en drukte haar kop tegen hem aan. Wat had ze hem gemist. "Ik heb je gemist Aegir," Dat was de volledige waarheid, maar wel een die ze alleen tegen hem uit kon uitspreken.

Aegir sloot eventjes zijn ogen toen hij haar in zich opnam. Haar zachte vacht, de snorharen die zijn oren kietelde, haar vissige, maar toch oh zo bekende geur. Ze miauwde dat ze hem had gemist en het maakte hem een beetje week vanbinnen. ‘Ik jou ook. Het is te lang geleden,’ miauwde hij met een brede glimlach toen hij weer achteruit stapte en haar weer recht aankeek. Ze waren al bijna volwassen, maar toch kon hij de dagen met haar in Riverclan herinneren alsof het gister was. Maar de tijd erna, de afspraken, de keren dat ze hem had leren zwemmen. Die momenten waren net zo, al dan wel niet, meer dierbaar dan de allereerste. ‘Hoe gaat het? Wat ben je allemaal mee bezig? Hoe is het in Riverclan?’ de vragen rolden over als een waterval uit zijn bek, maar hij wilde gewoon graag horen dat het goed ging met haar. Dat ze gelukkig was.

Ze kon amper geloven dat ze hem weer zag. Misschien was het nog niet zo lang geleden dat ze elkaar gezien hadden, maar voor haar voelde het toch wel als een eeuwigheid. Ze wist dat dit niet was hoe je je normaal moest voelen over een bloodclanner, maar Aegir was ooit Riverclan geweest en hij was speciaal voor haar. Dus bleef ze haarzelf keer op keer zeggen dat dit gewoon kon, dat het allemaal goed zou komen, zolang niemand er maar achter kwam. "Het gaat wel goed, ik heb mijn eerste apprentice gekregen." Dat was toch wel iets waar ze trots op was, ook al maakte het daardoor dit soort ontmoetingen wat moeilijker. "Het jammere is dat de rivier vergiftigd is, maar Thornstar heeft ons de zonnerotsen gegeven." Voor nu dan tenminste, maar dat was maar bijzaak. Ze hadden de zonnerotsen en dat was belangrijk. "Gaat met jou ook alles goed? In Bloodclan?" Ze wist tenslotte niet of er nog wat gebeurd was met die Orchis. Het bleef maar een rare kat en ze vertrouwde hem niet echt.

Aegir ging uiteindelijk bij haar zitten en sloeg zijn pluizige staart over zijn voorpoten. Zijn blik ging geen seconde van haar af, en hij had een lach op zijn gezicht die er echt niet vanaf te slaan was. Het was stom, maar alleen bij Lilypool had hij het gevoel dat hij écht zichzelf kon zijn. Zij was een van de weinigen die hem zag zoals hem, hoe hij echt was. Ze keek hem niet gek aan omdat hij niet meer in Riverclan was, en ze was anders dan iedereen die in de elite was, waar het altijd een competitie was wie de beste was. Nou ja, behalve Cheriey misschien, maar daar durfde Aegir zich nog niet helemaal naar te openen. Hij kende Lilypool al heel zijn leven en zij was zijn rots. Ze vertelde dat ze een apprentice had gekregen. ‘Oh wauw! Wat goed. Intussen moet ik nog steeds mijn assessment doen,’ miauwde hij, toch een beetje jaloers. Maar ze was ook ouder, dus heel veel maakte het ook niet uit. Maar vervolgens vertelde ze iets veel verontrustender. De rivier vergiftigd? ‘Ben je wel oké? Is iedereen wel oké?’ miauwde hij bezorgd. Hij wilde niet dat ze ziek zouden worden. Hij wenste dat niemand toe. Zijn blik ging over haar lijf. At ze wel genoeg? Maar ze miauwde al snel dat ze sunningrocks hadden gekregen en hij lachte even hardop, waarna hij haar snorrend aankeek. ‘Sunningrocks hoorde sowieso altijd al bij Riverclan,’ sprak hij met een voldane grijns. Misschien moest hij niet meer zo praten over zijn oude thuis, maar hij kon het niet helpen dat hij zich trots voelde. Ze vroeg uiteindelijk hoe het met hem was. ‘Goed! Ik heb wat nieuwe vrienden nu. En ik weet zeker dat mijn assessment bijna eraan komt. Misschien zie je me de volgende keer wel met een halsband,’ miauwde hij met een trotse blik in zijn ogen.

Misschien had ze Aegir meer verteld dan dat ze zou moeten doen naar een kat die niet meer in de clan zat, maar ze wilde ook iemand hebben waar ze alles aan kon vertellen. Dat kon simpelweg in de clan niet, want ze zou niemand hierover kunnen vertellen. Ze zouden het niet begrijpen waarom ze dit bleef doen. Ook al begreep ze dat zelf ook nog niet helemaal. Het was alleen zo dat ze niet zonder hem leek te kunnen. "Alles gaat goed, we hebben het op tijd ontdekt." Stelde ze de ander gerust. "En hopelijk krijg je snel je final assessment." Dan was het wel definitiever dat hij in Bloodclan zat, maar ze wist ondertussen wel dat niks meer zo kon zijn als vroeger. "Neem wel een halsband die je goed staat." Sprak ze met een glimlach. Wat zou hem mooi staan? "Of anders een regenboog, zodat het je aan mij doet denken." Zei ze dat nu echt? Hij noemde haar wel altijd regenboog, dus waarom niet?

Ze wist wel dat Aegir iets verborgen hield en het was niet moeilijk te raden wat. Hij had het geluk dat zij twee zowat de enigsten waren in hun deel van de toren, want ze kon af en toe de geur van Riverclan wel aan hem ruiken. Natuurlijk deed hij een hoop om die geur te verbergen, maar ze zou hem blijven herkennen; het was immers de plek waar ze de eerste drie manen van haar leven had doorgebracht.

Misschien achtervolgde ze hem de laatste tijd iets te vaak voor het om toeval te zijn als ze hem tegenkwam, maar dat boeide haar niet. Hij mocht gerust weten dat ze achterdochtig van hem was, dat hij op zijn tenen moest lopen omdat hij ieder moment in de problemen zou kunnen komen. Dit keer leidde hij haar echter niet naar het Riverclan territorium, zoals ze in eerste instantie gedacht had. Nee, dit keer kwamen ze uit in het Rogue territorium. Ze wilde net op hem afstappen om te vragen wat hij hier deed toen ze een ander, misselijkmakend figuur herkende. Lilypaw, of whatever haar warriornaam ook mocht zijn geworden. Het kon haar niet deren hoe dat kreng nu heette. Maar dat veranderde wel haar plan.

Skadi sloop langzaam dichterbij, heel voorzichtig en er zeker van dat haar geur niet opgepikt kon worden en zij niet te zien was. Ze spitste haar oortjes van een degelijke verstopplek, in de hoop wat van het gesprek mee te krijgen. Ze wilde dat ze dat niet had gedaan, want ze moest haast kokhalzen. Hadden die twee niet door hoe misselijkmakend ze klonken en hoe dom het was om uberhaupt met elkaar om te gaan, laat staan in een relatie te zijn. Al klonk het alsof ze allebei te dom waren om dat te erkennen. Toch, dit was precies het soort informatie die haar zou helpen. Ze kon dit boven Aegir zijn hoofd houden. En dus wat dat het moment dat ze besloot om op het toneel te verschijnen. Met een gemene grijns op haar gezicht liep ze rustig op het tweetal af, maar ze richtte haar blik op aegir. “Mom’s going to kill you,” Zei ze in een wat zangerige stem voor ze een korte pauze liet vallen en haar klauwen casually uitsloeg. “No, really, she is,” Sprak ze toen doodserieus. Lethal zou zeker niet blij zijn, als ze dit zou weten. Ook Brat en Orchis niet, durfde ze te wedden.

Aegir voelde zich toch opgelucht toen alles goed bleek te zijn. Een glimlachje sierde zijn lippen en zijn ijsblauwe ogen glommen vrolijk. Daarna sprak ze nog dat ze hoopte dat hij snel een final assessment zou krijgen. Even blies hij trots zijn borst op en kreeg hij een voldaan grijnsje op zijn snoet. ‘Vast wel. Ik train heel hard,’ miauwde hij. Ja, de rake klappen van Brat voelde hij soms nog dagen erna, maar het maakte hem sterk. Het maakte zijn spieren van ijzer, dat was wat ze zei, dus ze geloofde haar. En het was waar. Hij was soms verrast van zijn eigen kracht, omdat hij het niet zo vaak gebruikte buiten zijn trainingen.
Lilypool vertelde vervolgens dat hij maar beter een regenboog halsband zou krijgen. Hij grinnikte en knikte instemmend. ‘Dat zou gaaf zijn,’ miauwde hij snorrend. Hij hoopte dat hij wat keuze had, maar om eerlijk te zijn zou hij gelukkig zijn met alles. Hij wilde gewoon die assessment, zijn halsband verdienen en voor eeuwig klaar zijn met die eindeloze trainingen.

Maar het was niet een dag in zijn leven zijn als er niet iemand was om het te verpesten. Skadi. Zijn kop draaide zich fel om toen hij iemand aan hoorde komen, gevolgd door haar stomme kop. Ze leek helemaal in haar nopjes, en zijn haren kwamen overeind, waarna hij beschermend zijn lichaam tussen Lilypool en haar bracht. Hij sloot niets uit bij Skadi. Ze was wreed en gestoord. Maar ergens was hij van zijn stuk gebracht door de woorden die ze sprak. Hij drukte zijn oren diep in zijn nek, terwijl zijn ogen groot werden en onzeker schitterde. Het duurde maar een moment, want al snel verving dat zich door een kwade blik, zijn tanden lichtjes ontbloot. ‘Ja hoor, Skadi. Erg grappig,’ siste hij kwaad naar de gevlekte poes. Zijn staart zwiepte heen en weer. ‘Ze zou dat nooit doen,’ miauwde hij kwaad terug. ‘Ik ben uitverkoren, net als jij, sukkel.’ En met welke reden? Niemand vertelde hem dat hij geen vrienden mocht zijn met Lilypool. Ze maakte hem zelfs sterker! Hij kon zwemmen, niemand anders kon dat. Zijn blik bleef uitdagend op Skadi staan, ze mocht mooi oprotten.

Misschien was dat net iets te ver gegaan, maar Aegir leek het niet erg te vinden dat ze dat voorgesteld had. Een glimlach sierde haar gelaat, alleen deze verdween snel toen ze een andere kat herkende. Ergens moest ze blij zijn dat het geen riverclanner was, want wie weet wat haar clan zou doen als ze hier achter kwamen, maar Skadi was niet veel beter. Haar haren rezen vrijwel automatisch alleen al bij het zicht van de jongere poes. Was ze Aegir gevolgd? Ze begreep niet waar de woorden die ze uitsprak op doelden, maar toch zette ze een stap naar voren en vernauwde ze haar ogen iets. "Wat doe je hier?" Gromde ze lichtjes. Had ze eindelijk weer een moment alleen met Aegir, moest Skadi het komen verpesten. In ieder geval zouden ze een volgende keer een andere plek weer uit moeten kiezen duidelijk.

Ach, ze hadden het zelf geen eens door. Hoe misselijkmakend idoot. Iedereen die een blik op ze sloeg kon gadeslaan wat daar gaande was. Aegir leek in ieder geval niet heel blij met haar komst, iets wat een glimlach naar haar gezicht bracht. “Denk wat je wilt, maar wat je hier doet, dat kan nooit lang goed gaan,” reageerde ze nonchalant. Nee, de Elite zou woedend worden als ze zagen dat hij de banden uit ze oude leven niet achter zich kon laten. Misschien zouden ze hem wel gewoon gelijk aan de kant schoppen. Dat zou haar eigen leven een stuk fijner maken. “Daarnaast, als jij zo uitverkoren bent, dan wist je wel waarvoor,” vertelde ze hem. Zij wist dat wel. Waarschijnlijk dacht dat domme rund voor haar nog steeds dat hij een uitverkorene was voor StarClan. Die hemelse katten konden van haar oprotten. De echte katten waar ze uitverkorene voor waren, of tenminste waar zij uitverkorene voor was, waren tien malen beter. Het Dark Forest. Maar ze hadden haar ook verteld Aegir pijn te doen, dus heel erg uitverkoren kon hij niet zijn. Hij was alles behalve speciaal.

Nou dacht dat wicht ook nog eens haar op haar plaats te kunnen zetten door te vragen wat Skadi hier deed. Oh, gingen ze het zo spelen. De calico vernauwde haar ogen op dat stinkkind. “Noem het sociale controle.”Het was een nare toon waarop ze het zei. Duidelijk om te laten zien dat ze zo achter hun geheimen kon komen. Als ze zou willen zou ze ook zo naar het leiderschap van de Elite kunnen stappen en Aegir en zijn vriendinetje simpel als dat verlkikken. Dan zou ze nog eens wat hebben om te lachen. Tenzij ze natuurlijk met een waardig tegenbod konden komen, al betwijfelde ze dat zeer.

Aegir liet het parelwitte van de puntjes van zijn tanden zien. Oh hij was bereid haar hier en nu op de grond te leggen. Ze mocht wel eens voelen wat haar daden iedereen altijd brachten. En ze waren met zijn tweeën. Geen eerlijk gevecht, maar zeg nou zelf, wanneer dacht Skadi ooit aan eerlijkheid? ‘Dit gaat je niets aan. En jij zou het toch nooit snappen,’ spuwde hij haar toe. Dit was zijn vriendin. Skadi wist niets van vrienden. Hij betwijfelde soms of ze ergens onder die borst wel een hart had zitten. Hij draaide zijn oren diep in zijn nek en liet zijn tanden nog meer zien. Oh ze was zo'n betweter, dacht dat ze altijd alles beter kon, little miss perfect. Zijn haren kwamen overeind en zijn kop verlaagde zich iets. Hij kwam langzaam maar zeker in een vechthouding, zichzelf klein en sterk makend. Dat was waar hij op getraind had. Wat hij miste in souplesse, kon hij goedmaken met genadeloze klappen. Daar waren Riverclanners ook op gebouwd: eerst wat klappen incasseren, om vervolgens keihard toe te slaan. Daar was hij voor uitverkoren. Zij was niet speciaal. Niet specialer dan hij was. En dat dacht ze wel. Oh hij wilde het haar zo graag het tegendeel bewijzen.

Lilypool kwam er even tussen en vanuit zijn ooghoeken wierp hij een blik op haar. Aegir wilde niet dat ze pijn zou krijgen, niet door zijn schuld. Want het was zijn schuld. Hij kreunde dan ook luid toen Skadi het "sociale controle" noemde. ‘Ik weet wel dat je geobsedeerd met me bent, maar echt Skadi, zoek een leven,’ snauwde hij haar kwaad toe. Waarom moest ze hem volgen? Hij deed niets verkeerd. Hij was te vertrouwen. En waarom zou Lethal hem hiervoor iets aandoen? Ze waren gewoon vrienden. Echte vrienden verraden elkaar niet. Ze vertrouwden elkaar. En ze hadden gewoon lol. Die godganse elite was dat soms vergeten hoe het voelde om een beetje lol te hebben. Aegir zwiepte met zijn staart en priemde zijn ogen in die van Skadi. ‘Doe me een lol, en rot een eind op.’

Ze snapte niet goed waar de andere twee het over hadden. Natuurlijk had ze Aegir er wel eens over gehoord dat hij dacht uitverkoren te zijn door Starclan, maar het kon toch niet zijn dat Skadi dat ook was? Niet met hoe ze zich altijd gedroeg. Aegir zakte in een vechthouding en ze besefte dat het waarschijnlijk daar op uit zou lopen als dit zo doorging. maar eerlijk zouden ze Skadi wel aan moeten kunnen met zijn tweeën. Ze zakte alleen zelf nog niet in een vechthouding, ze zou eerst afwachten wat Skadi zou doen.

De blik van Aegir leek haar ook te vertellen dat ze zich er misschien beter buiten kon houden, maar dat ging ze niet doen. Als hij ging vechten, dan zou ze meedoen. Ze kon hem hier niet alleen in laten. Toch richtte ze een vernauwde blik op Skadi. "Ben je zo jaloers op ons dat je dat moet doen?" Dit gesprek hadden ze ooit eerder gehad, toen ze nog klein en jong waren, maar deze keer zou het serieuzer zijn. Aegir had gelijk, kon ze geen leven zoeken, dat niks te maken had met die van hun? Natuurlijk dacht ze hier niet na over de consequenties die het mogelijk zou hebben, alleen maar dat ze geïrriteerd was dat Skadi haar moment alleen met Aegir verstoord had. "En laat ons nu inderdaad met rust." Ze wist vrijwel zeker dat Skadi niet zou luisteren, maar dan had ze dat in ieder geval gezegd.

En die kwal wilde weer gelijk vechten. Tja, als hij zo’n klein kind wilde zijn, dan kon hij dat doen. Maar zijn woorden dat het haar niets aanging, die waren toch alles behalve waar. “Oh, maar het tegendeel. Als jij besluit informatie van de Elite aan dat kreng door te vertellen, dan gaat het iedereen in de Elite aan.” reageerde ze simpelweg. Hij kon voor haar part zeiken wat hij wilde dat ze geobsedeerd met hem was, of hem altijd volgde, maar dat zat allemaal in zijn gestoorde kop. Ze had hem misschien een keer of twee gevolgd, omdat ze een vermoeden had dat hij niet in de beste intenties van de Elite bezig was. De andere keren dat ze dat rotjoch tegen was gekomen was puur toeval geweest. “Het heeft dus niets met jaloezie te maken, maar eerder met Aegir die zijn domme bek niet kan houden omdat hij gelooft in vriendschap boven alles.” Haar stem klonk zeer kleinerend, skeptisch. Ze was het totaal niet met dat sentiment eens en Aegir was gewoon naïef. Hij was niet geschapen voor dit leven. Lilypool was al een keer in hun kamp gekomen en ze wist heus wel dat dat geen toeval was. “Dus, als jullie elkaar met rust laten, laat ik jullie met rust,” Het was duidelijk dat ze ze anders zou blijven volgen en ook zou blijven treiteren. Maar het was ook al heel duidelijk dat ze gewoon naar Orchis of Brat kon stappen, zou kunnen zeggen dat hij iets té vriendelijk was met een kattin uit zijn oude clan en dan zouden ze wel eens zien. Skadi verwachtte in ieder geval niet dat hij er dan goed vanaf zou komen.

Oh mijn StarClan, dacht Skadi echt zo over hem? Zijn blik ging naar Lilypool. Hij had haar helemaal niets verteld, nee het was juist het tegendeel. Lilypool had hem verteld over Riverclan. Hij snoof schamper en keek Skadi aan en rolde zijn ogen. ‘Knap, je kon niet verder weg zitten van de waarheid,’ miauwde hij sarcastisch. ‘Je denkt dat je zóo slim bent, Skadi,’ miauwde hij spottend naar de gevlekte poes. Hij vertelde zelden over de Elite, wat moest hij weten over de Elite? Hij vertelde enkel over wat hij meemaakte, wat hij moest doen. Hij prees de elite de hemel in, enkel om Lilypool ervan te overtuigen dat hij een goede keus had gemaakt, dat ze niet zo slecht waren als ze dachten. Waarom zou hij iets anders vertellen? Skadi zat er zo naast. En toen Lilypool begon over jaloezie moest hij grinniken, waarna Skadi de verdediging in schoot. Ze begon vervolgens te piepen dat ze elkaar met rust moest laten. Dit bewees maar weer dat Skadi hem niets gunde, waarschijnlijk puur omdat ze zelf zo eenzaam was. Hij rolde zijn ogen en zijn staart zwiepte een keer fel van links naar rechts. ‘Oh ik denk dat Lilypool wel gelijk heeft. Je bent jaloers, je weet het zelf gewoon nog niet, koos vriendloos,’ ketste hij plagend naar haar toe. Hij liet zijn vacht weer plat liggen en kwam verder overeind. Hij was niet bang voor haar. Hij ouder en sterker. Ze lulde maar, all bark but no bite.

Nee, eerlijk Aegir vertelde hem zowat niks over Bloodclan. Anders had ze wel meer geweten dan dat ze nu deed. Dan had ze waarschijnlijk wel haar afstand gehouden van Bloodclan, wat ze nu overduidelijk niet deed. "Aegir vertelt me niks kan ik je garanderen." En als zij vragen gingen stellen, dan was zij juist degene die haar informatie zou gaan geven mogelijk. "En heb je niet door hoe je zelf klinkt? Ons uit elkaar houden?" Hoe wilde ze dat gaan doen? "Je klinkt echt jaloers, maar dat besef je blijkbaar zelf niet." Nee, had ze haarzelf al eens gehoord? Dit was zo duidelijk als je het haar vroeg.

Och, had ze meneer weer eens op zijn teentjes getrapt? Was hij boos dat ze dacht dat hij zomaar geheimen zou doorvertellen aan zijn vriendinnetje. Hij probeerde haar in ieder geval weer te beledigen, spot op haar te gooien. Skadi rolde haar ogen, echt, hoe had hij het ooit tot nu gered in de Elite. Want hij begon nu ook nog allemaal eens te lullen over hoe dat kreng gelijk had dat ze jaloers was en ook nog eens nadruk leggen op dat ze geen vrienden had. Wow, wat zielig. Snapte hij na al die tijd nog niet dat ze geen vrienden nodig had. Ze had het hem al vaak genoeg uitgelegd, maar hij was ook gewoon zo onmogelijk dom. “Waarvan moet ik jaloers zijn? Een klein, dom naïef kind? Of een vissenvretertje wat misselijkmakend verliefd is op dat kind. Geloof me, ik probeer je alleen een erger lot in de Elite te besparen, maar als je dat liever niet hebt, dan wens ik je veel geluk met Orchis als hij hier achter komt. We weten beiden dat hij meer touwtjes in de poten heeft dan je geliefde mentor.” Haar stem had een monotone toon aangenomen en haar ogen stonden kil. Hij kon haar pesten en plagen wat hij wilde, maar als hij hier meer door ging, dan was hij waarschijnlijk niet lang voor de wereld. Orchis ging nu al overal achter Brat's rug om en als hij aan de macht kwam? Dan zou er een hoop veranderen. Misschien wilde hij het niet geloven, maar hij hoefde nou ook weer niet dood, ze kon hem immers later nog gebruiken. Niet als vriend of steun en toeverlaat, maar als iemand die ze klusjes kon laten doen. Hij mocht misschien oerdom zijn, maar hij was ook niet compleet nutteloos. Er zat dus niets van jaloezie achter, puur beredenering. En als hij niet wilde meewerken, dan kon ze hem alsnog verklikken. Dan zou ze zo van hem af zijn.

Aegir snoof schamper. Ze dacht dat ze zo slim was. Hem beschermen? Dat zou ook voor het eerst zijn. Ze had vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze niets met hem te maken wilde hebben, hoe vaak hij ook had geprobeerd om vrienden met haar te worden. Ze wilde niet samenwerken, nee, ze wilde competitie. En daarom moest ze hem lastigvallen in zijn iedere beweging. Ze gunde hem niets, en waarom? Voelde ze zichzelf daar dan echt beter door? Ze was sneu. Hij drukte zijn oren in zijn nek. ‘Ik ben niet verliefd,’ sneerde hij terug. Nee, ze waren gewoon vrienden. Maar Skadi kende geen vriendschap noch liefde, dus hoe moest zij het nou weten? En toen ze begon te praten over hun leiderschap moest hij lachen. Hij rolde zijn ogen en keek de poes aan. Meende ze dat nou? ‘Orchis is niets meer dan een vergroeide rat,’ sprak hij spottend. Serieus, iedereen van de elite zou hem in een eerlijk gevecht verpulveren. Maar Aegir was ook niet meer van gisteren als hij dacht dat er hier eerlijk gevochten werd. Hij keek spottend naar Skadi. ‘Nu ik het zo zeg snap ik wel dat je hem leuk vind. Hij is precies jouw type.’ Aegir wierp zijn blik weer terug naar Lilypool en wierp Skadi geen blik meer waardig. Hij had geen zin meer om met haar te praten. ‘Laten we je terug naar Riverclan brengen,’ mompelde hij op een zachte toon tegen haar. Hij had gewoon geen zin meer in dit gebekvecht. Hij wilde gewoon dat Skadi hem met rust zou laten. Als ze toch al zo vol van zichzelf was, moest ze maar weer even op zichzelf focussen.

Iets in Skadi haar woorden raakte haar wel. Verliefd? Zij op Aegir? Ze probeerde het niet te laten merken, vooral ook niet toen Aegir antwoordde niet verliefd op haar te zijn. Waarom zorgde dat voor een steek bij haar? Nee, het was inderdaad niet zo, ze waren gewoon vrienden. Dat was alles wat dit was. Toch? Waarom kon ze de woorden er dan niet uitkrijgen dat het niet waar was? Dat ze niet verliefd was? Was dat wat dit al die tijd al geweest was? Waarom ze Aegir zo graag zag, ondanks dat hij nu een bloodclanner was. Nee, ze waren gewoon vrienden. Ze schudde haar kop kort. Aegir stelde voor om terug te gaan naar Riverclan. Dat was misschien geen slecht idee. Ze moest nadenken hierover. "Oke," Was dan ook het enige dat ze eruit kreeg. Ze wierp nog een laatste blik op Skadi, afwachtende of die nog wat te zeggen zou hebben voor ze richting Riverclan zou gaan. Ze had er een hekel aan dat de woorden van de poes iets gevoeligs geraakt leken te hebben en ergens wilde ze gewoon zelf terug naar Riverclan gaan, maar dat kon ze er niet uit krijgen.

Aegir leek echt op zijn teentjes getrapt te zijn nu. Had ze een gevoelige snaar geraakt toen ze hem beschuldigde verliefd te zijn op Lillypool? Hij werdt anders wel heel defensief. Ze snoof geamuseerd. “Als je niet verliefd bent op dat wicht, dan ben ik een van je oh zo geliefde Starclan katten.” Iets wat ze nooit en te nimmer zou zijn. Wat ze nu al had uitgespookt zou waarschijnlijk al genoeg zijn om ze te laten twijfelen “Daarnaast zou ik maar respect tonen voor een captain als je slim bent, want straks zal die je leider zijn en die wil je vast niet tegen je hebben.” Het was niet bepaald een dreigement, maar het hield wel een zekere waarschuwing. Liet hem daar maar lekker over nadenken terwijl hij zijn misselijkmakende vriendinnetje terug naar huis bracht. Van haar mocht Aegir daar ook gelijk blijven, maar helaas zou hij altijd terugkomen ook al was de Elite geen plek voor hem.