Oh look, a tidal wave

Net toen ze op het punt stond om ongezien de nursery uit te sluipen, hoorde ze iemand achter zich hoi zeggen. Verslagen draaide ze zich om en het bleek inderdaad tegen haar te zijn. Pff, nu zou ze nooit haar moeder kunnen bezoeken. "Uhhh, hallo." mauwde ze nonchalant, alsof ze niet zojuist betrapt was. "Specklekit toch?" Die was wat jonger dan zij. Ze had Littlefish haar naam weleens horen zeggen. Veel meer wist ze niet van de ander. Zonder op een antwoord te wachten trok ze haar mond weer open. "Wat ga je doen?" Misschien kon ze een afleidingsmanoeuvre bedenken en er dan tussenuit piepen. Ze moest alleen nog met een geniaal plan weten te komen.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de naam goed leek te hebben. "Ik ben Tearkit." zei ze op haar beurt. Ongeduldig wachtte ze tot de kitten weer weg zou gaan, maar er gebeurde nog iets veel beters. De ander leek óók naar buiten te gaan. Dat was goed, want nu hoefde ze niet meer stiekem te doen. Net toen ze op het idee kwam werd haar gevraagd of ze mee wilde. Gretig knikte ze haar kop. "Ja!" Ze kon geen seconde meer wachten en besloot voorop te gaan. "Kom dan!" zei ze vrijwel meteen, nu ze haar ongeduld niet meer hoefde te verbergen.

De ander leek gelukkig meteen al mee te willen. Mooi, want er was geen seconde meer te verliezen. "Jaja, heeeel vaak!" mauwde ze trots. Met een leader als moeder was ze meer op zichzelf gesteld dan de meeste kittens, dus de nursery verlaten was geen punt. De warriors den had ze nog niet mogen bezichtigen, maar dat zou ook snel nog gebeuren. "En jij?" Voorzichtig stapte ze naar buiten. Ze keek goed om zich heen en besloot vervolgens dat de kust veilig was. Toch hield ze nog even in om op Specklekit te wachten. Ze kon de ander meteen al waarderen. Niet iedereen ging zomaar mee naar buiten.

Het feit dat dit Speckle's eerste keer buiten was maakte het nog spannender. Ze voelde zich verantwoordelijk voor haar ervaring en ging er nu al helemaal een avontuur van maken. "Het is niet eng als je oppast." zei ze mysterieus, alsof er iets was om voor op te passen. Het ergste wat er kon gebeuren was dat een chagrijnige warrior of queen je terugstuurde. Ze zette de eerste stappen naar buiten. "Ben je er klaar voor?" Ze draaide zich om en haar blik gleed over de kitten heen, wachtend op een antwoord.

De poes was er duidelijk meer dan klaar voor, want ze ging haar voor. Stoer hoor, zonder een ervarene gewoon gaan. Aan haar reactie te merken vond ze het heel wat. Dat had ze zelf ook gevonden, toen haar moeder haar voor het eerst meenam. Nu ging ze gewoon zelf naar buiten om haar op te zoeken, maar ze was toch ergens begonnen. "Kom mee!" Mauwde ze enthousiast, waarna ze wegschoot en via de rand van het kamp verder van de Nursery bewoog.

Speckle vroeg waar ze heen hingen, iets waar ze zelf nog niet zo diep over na had gedacht. Ze liet zich altijd gewoon leiden door haar intuïtie, keek waar haar potenhaar brachten. "Waar wil je heen?" Vroeg ze met een blik naar achteren geworpen. Vandaag zou de eregast het mogen bepalen. Zijzelf had immers zoveel meer gezien.

Tearkit leek even na te denken, maar vroeg toen waar ze heen wilde gaan. Oh uhm. Specklekit wist eigenlijk allemaal niet zo goed wat alles was, maar ze wist wel een dingetje. Apprentices! Misschien konden ze daar gaan kijken. Misschien zouden ze wel iemand ontmoeten die ze wat wilde leren! Ja, dat klonk als een plan! “Apprentice den!” vertelde ze dan ook vrolijk aan de ander. Hopelijk vond die dat ook maar okay, want ze wilde niet haar nieuwe vriendin teleurstellen. Tearkit was immers. heel gaaf!

Uitstekende keuze. Daar wilde ze ook als eerste heen. Inmiddels had ze al vaak genoeg arme apprentices lastiggevallen, maar er was ooit een tijd waarin alles nieuw was. Wauw, wat een verantwoordelijkheid. Ze moest er echt iets van maken voor de jonge Specklekit. "Is goeed." Joelde ze, waarna ze pas versnelde. Eenmaal voor de den kwam ze tot halt. "We moeten wel oppassen dat er geen chagreinigerds zijn." Waarschuwde ze. Vaak genoeg was ze weggestuurd door humorloze slaapkoppen.

In een soort zangerig stemmetje kondigde Tearkit aan dat het goed was, maar toen ze voor de den stonden stopte ze ineens met lopen. Specklekit kreeg de waarschuwing voor de kiezen dat ze moesten oppassen voor chagereinige apprentices. Ze schudde haar kopje. “Ikke sterk! Ikke kan die aan!” verkondigde ze trots. Ze had zelfs een warrior verslagen, ja ja.

Tear giechelde om Speckle's trotse uitspraak. "Ja." Knikte ze vol zelfvertrouwen. "Wij kunnen ze aan." Bij die woorden marcheerde ze onaangekondigd naar binnen, in de hoop een apprentice aan te treffen om met haar vriendinnetje te kunnen bevechten. Met grote ogen tuurde ze de halfdonkere den in. Leeg.

Een giechel ontsnapte haar nieuwe vriendin, maar die beaamde wel haar uitspraak. Samen zouden ze de apprentices zeker wel aankunnen. En toen marcheerde Tearkit de den in en Specklekit kon niets anders doen als haar enthousiast volgen. Enthousiasme wat haar al snel weer verliet. Nadat haar oogjes aangepast waren aan het halfdonker van de apprentices’ den, zag ze dat deze helemaal leeg was. “Leeg,” sprak ze teleurgesteld en hardop wat Tearkit dacht. Wat stom! Wat zouden ze nu gaan doen dan?

Nu er geen uitdaging aan te gaan was werd hun avontuur opeens wel heel saai. Ze had gehoopt op een episch gevecht, twee vriendinnen zij aan zij op het slagveld. Dan zou ze als prinses Tear deze plek kunnen claimen, met Thornkit als haar prins rechterhand en Specklekit als iets anders. Ja, die zou zeker niet genegeerd worden. Maar nee, het was al voorbij voordat het kon beginnen. Haar staartje droop omlaag. "Wat nu?" De teleurstelling in haar stem was duidelijk hoorbaar. Dan maar naar huis?

Tearpaw vroeg haar wat nu. Ja, dat was een goede vraag. Wel stom hoor, dat er hier geen apprentices konden zijn voor een groots gevecht tussen de nieuwe vriendinnen. Maar toen schoot er een idee haar kopje te binnen. Wat nou als ze er eentje opzochten? Dan konden ze alsnog een avontuur beleven. “Apprentice zoeken!” kraaide Specklekit dan ook. Dat was toch het beste idee?

Hoewel ze Speckle's energie kon waarderen, wist ze dat het klaar was. De apprentices waren vast allemaal buiten het kamp en daar mochten ze niet heen. "Ze zijn allemaal weg. Het heeft geen zin.." Zuchtte ze, waarna ze zich omdraaide en al wegliep. Of Speckle zou doorzetten of het verlies accepteerde was haar keuze.