[GW] het verloren pareltje

Onderwerp: [GW] het verloren pareltje za 2 jan 2021 - 13:31

Hij kwam eigenlijk bijna nooit hier. Het park was niks voor hem, al die modder en troep. Nee, hij bewandelde liever de stenen as vloeren van de twoleg place. Het was dat hij nu gedwongen werd hier te leven voor een onbepaalde tijd, omdat hij zijn kamp kwijt was aan de mens. Er was niks goeds uitgekomen dat ze hun thuis kwijt waren, vooral omdat het nu ook winter was. Er was geen voldoende beschutten plekken voor de nacht, amper vlees op prooi dieren te vreten en verdwenen en doden leden. Het was een zooi en hoewel hij gister nog de bijeen geraapte clan toegesproken had dat ze weer zullen herrijzen.. kon hij maar geen plan maken in zijn brein. Het was de enige ding waar Orchis altijd op kon vertrouwen, maar zijn hersens lieten hem met de gebakken peren. Het was de enige wat nog tenminste goed kon functioneren bij hem. Hij had geen kracht, geen spier, geen uithoudingsvermogen of snelheid. Hij was verkromd en spuugje lelijk. Hij had niks mee naast zijn werkende kopje, en zelfs die liet hem ditmaal in de steek. Zwaar chagrijnig stond hij dan ook ergens in de verte te staren. Stoomwolken verlieten nog net niet uit zijn oren door dat gebrainstorm. Hij leek het allemaal net te willen opgeven.. tot hij een glimpje opving in de verte. Zijn lichaam kwam abrupt omhoog en al zijn haren stonden stekelig overeind. Hij wist direct wat het was- wie het was.

Zij. Het was haar. Zij, zij, zij. Zij die hij al weken wou hebben. De vernietiging van zijn kamp had hem naar plekken gedreven waar hij nooit zou komen.. en nu, daardoor.. had hij haar gevonden.

Deze kans liet hij niet verschieten en dus rende hij zo snel als hij kon haar richting op. Hij ging dit niet sneaky aanpakken, nee, hij wou haar nu! NU!! NU!

''PERIL SCHATJE KOM BIJ ME!! PERILLTJEE, LIEFJE! IK HEB JE GEMIST AAAH AHAHA!'' kom maar bij Orchis dan!

Het was koud.. Peril had het koud. Maar wat kon Peril? Peril was van Cobra, Peril was zijn brave meisje. Maar Cobra was dood, Cobra had zijn bloed aan de aarde gegeven. Cobra was vermoord. Bitter gal kwam achter in haar keel omhoog terwijl ze erover nadacht. Paniek deed haar hart bonzen. Wat was Peril zonder Cobra? Ze was verjaagd van het Shadowclan gebied. Peril wist het wel, Shadowclan was fout, Shadowclan waren verraders. Shadowclan gaf niks om Peril.

Haar vacht was onverzorgd en zat vol knopen en haar ogen waren dof, leeg. Het was dat haar dikke pels het maskeerde, maar haar ribben staken uit. Peril was in de war, ze was alleen. Ze was gevlucht. En toen.. een stem. Een gevaarlijke stem. Peril kende die stem. Peril was een brave meid die namen onthield. Peril wist dat deze stem van een gevaarlijk iemand kwam. Ze kromde haar rug en siste naar de kater die haar kant op kwam, haar geklitte staart dik en haar ogen witomrand van angst en woede. Haar nagels krasten over de grond. Geen woorden passeerden haar lippen, maar haar houding zei genoeg, ze stond met al haar spieren aangespannen om te verscheuren.

Zijn gebrul van gelach dreunde door zijn eigen oren heen maar ook door de straten van de twoleg place. Hij voelde zijn hart kloppen als een racepaard toen hij haar in zijn gezichtsveld had gezien en hij erop was gestormd alsof zijn leven er van af hing. Zijn leven hing er ook van af, al zo dacht hij. Hij dacht dat Peril uit was op bloed, zíjn bloed. Puur omdat ze het slaafje was geweest van Cobra. En nu Cobra dood was, was ze vast uit op wraak. En wraak was makkelijk op de gene die haar dode baasje uit de weg wou ruimen. Hij stond nu op de troon, en dat zou een linkje leggen bij de grijze poes. Dat dacht Orchis tenminste, als het echt zo was.. Was maar de vraag. Helaas nam Orchis geen risico's en zou hij haar niet vrijuit laten lopen. Hij ging haar pakken, hij ging haar omschakelen. Ze zou van hem zijn. Cobra zou vergeten worden, net als zijn bloedlijn. Al zijn voorgangers zouden verdwijnen, het was enkel hem. Orchis. Orchis. Orchis! Hij zou voor altijd hersen. Zijn naam zou nooit vergeten worden. Over honderden jaren zou hij de voorbeeld zijn van de Bloodclan. Niet Cobra, niet Shark, niet Claw. Híj, en enkel hem. Hij zou haar krijgen en zijn eerste stappen zetten naar zijn ideaal. De tom sloeg zijn nagels uit, die krom waren van het gegraaf in de aarde. Klonten aarde en sneeuw plakte aan zijn poten en als er naast zijn slechte hygiëne al niet een infectie zou achterlaten in haar huid, dan zou hij er wel voor zorgen dat ze doodziek werd van kraaienvoer. Ze zou lijden, tot ze schreeuwde, tot ze niet meer veder kon, tot ze enkel nog hem zag staan als de ware leader. Zijn klauwen schoten naar voren richting haar nek, die lager stond doordat ze met haar rug gekromd stond. Toen hij naar haar nek uitsloeg, dook hij ook zijwaarts en probeerde hij zijn tanden rondom haar schouder of omgeving flank te happen. Het maakte hem niet uit waar die haar kon vastgrijpen, als die haar maar raakte.

_{Hij was het, hij, hij, hij. De gevaarlijke, degene voor wie Peril moest oppassen. Peril wist wel wie hij was, een verrader, een bloederige hond. Een rottende ziekte. Oh hij zou Peril niet verslaan, Peril zou vluchten. Peril was een brave meid.

Een mistige verwarring hing in de poes haar kop, gevoed door pure angst. Want ze had altijd gedaan wat Cobra haar opdroeg en nu was Cobra weg. En wat was er dan nog om voor te leven? Wie besloot er dan of ze goed was of dat ze afgestraft zou worden? Uit welke onverwachte hoek zou er dan pijn komen? Want oh, Cobra was pijn, maar Cobra was ook warmte en veiligheid als Peril een brave meid was. Cobra was zekerheid, Cobra was alles. Maar nu was die warmte en veiligheid weg. Nu was er alleen nog maar angst.

En hij bracht die angst. Speeksel bubbelde op uit haar mondhoeken als een hondsdol wezen terwijl ze naar de kater keek. Hij kwam nader, hij wilde haar. Maar voor wat? Meer pijn, ze wist het zeker. Hij zou enkel meer pijn brengen. Wellicht was dat wel de enige heldere gedachte die klopte in de warboel van haar kop, een dierlijk instinct om pijn te vermijden. Toen hij naar haar uitschoot, beet ze in zijn richting, haalde ze uit, dwars door de pijn heen die ze voelde. Ze vocht als dat ze was, een wild dier, puur op instinct met weinig strategie. Ze vermeed zijn wonden niet, ze knalde erdoorheen. Maar er zat geen rem op, als ze beet, dan beet ze door tot haar tanden pijn deden in haar kaken, haalde uit tot haar klauwen protesteerden. Ze vocht zonder rem, ze vocht om te overleven.

Ze vocht om te vermoorden.}

Bubbels uit haar mondhoeken, schuim uit de zijne. Ze waren twee gestoorde katten, puur levend op intense dierlijk instinct. Misschien bij hem wel met een extra stukje gekheid. Het was immers geen geheim dat Orchis gestoord in zijn kop was. Hij was anders dan de rest, maar dat was wel het gene wat hem tot op de dag van nu zo ver gebracht had. Van niks, tot de koning. Nee, koning was een te zwakke naam. Hij was een god. Dat vond hij echt van zichzelf. De god van de dood. Dat had een heerlijke ring aan. Hij bepaalde namelijk wie er sterven ging, en dat zou Peril zijn als ze niet meewerkte. Ze schoot voor uit, raakte haar daardoor nog dieper in haar nek. Een lijn trok op zijn lippen. Hij was in de tussentijd zijwaarts geschoten en had uitgehaald met zijn kaken naar haar schouder. Maar daardoor kwam ook haar kaken rond zijn schouderblad. Ze beten tegelijk in elkaars vlees en hoewel ze beide hun tanden diep lieten zinken, ging Orchis niet afwachten wie het diepste kon bijten. Nee, hij hief zijn poot en plakte zijn poot tegen haar gezicht aan. Zijn nagels prikte hij in haar wang en trok naar beneden naar haar onderkaak toe. Met zijn klauw haakte hij in haar mond. Probeerde een grip te krijgen bij haar bek. Prikte in haar tandvlees, sneed haar tong, klauwde de binnenkant van haar wang, het maakte hem niet uit wat hij met zijn nagels raakte, maar ze zou bloeden en ze zou los laten. Orchis trok haar bek naar voren, liet zich op zijn rug vallen om haar mee te nemen terwijl hij nog steeds vasthield bij haar mond, zodat als ze wel los liet: ze nog steeds meegetrokken werd aan haar gezicht. Misschien zou hij wel een mooi lip piercing geven. Toen hij dan ook achterover viel op zijn kromme rug, trapte hij zijn achterpoten vol richting haar buik om al het lucht uit haar lichaam te schoppen.

_{Ze wist hoe ze moest vechten, hoe ze moest scheuren. Peril had dit immers al zo vaak braaf voor Cobra gedaan. Want als Peril dat deed, was ze veilig, dan kreeg ze veiligheid en liefde. En dat was alles waar Peril naar zocht, het volgende moment dat ze zich veilig mocht voelen in deze duistere mist.

Ze proefde bloed, maar ze beet door, veel harder dan nodig was. Ze liet niet los totdat klauwen langs haar wang en tong sneden, haar bloed lieten mengen met de zijne. Met een luide krijs scheurde ze zich los, tijdelijk uit balans gebracht. Bloed mengde zich met het speeksel wat langs haar kaken naar beneden lekte en drupte op de grond. Weinig strategie betekende echter ook dat je verrast kon worden. En die verrassing kwam voor haar uit het niks. Een trap tegen de zijkant liet haar struikelen over haar eigen poten en met een krak kwam haar hoofd op een stoeprand terecht. Duizelig kwam ze overeind, maar ze was nog niet klaar. Ze ontblootte haar tanden weer en haalde uit, recht naar Orchis zijn ogen.}

Zijn trap lukte, ze viel, wankelde en kwam met haar kop tegen een stoeprand aan. Zijn blauwe ogen schoten flitsend naar haar toe, zoekend naar een teken van beweging. Even leek ze te liggen maar daarna kwam ze duizelig overeind. Haar tanden weer ontbloot. Orchis kromde zijn al gekromde rug en blies; druppel speeksels spatte naar voren. Ze hield uit, naar zijn ogen. Orchis trok zijn kop in zijn nek. Peril was uit om hem te verminken, om hem uit te schakelen. Precies zoals hij verwacht had. Ze wou hem dood. Orchis had niet vaak gevochten in zijn leven, in ieder geval niet terug. Normaal had hij als een bange haas weggerend. Maar nu, nu wou hij haar bloed proeven. Ze zou van hem zijn. HEM! Niemand zal hem vermoorden, en al helemaal niet een slaafje van een dood iemand. ''Je word van MIJ!'' Riep hij dan ook. Naar voren springend. ''Van mij, zeg ik je! Je word míjn PARELTJE!!'' Hij schoot van links naar rechts en weer van rechts naar links. Zijn klauwen telkens uitslaand wanneer hij bewoog. Ze zou wel duizelig zijn door de klap op haar kop, en om dan drukke bewegingen te maken zou haar hoofd niet veel beters doen.

_{De wereld draaide om haar heen, maar ze was nog niet bereid om het op te geven, alles behalve zelfs. Ze zou zichzelf beschermen, ook van dit gevaar. Deze nare kat was niks anders dan gevaar voor Peril. En dat bewees hij. Hij viel haar immers aan. Hij had Peril pijn gedaan. Misschien had hij ook wel Cobra wat aangedaan. Misschien was hij wel de reden van deze duisternis. Een gevaarlijk gesis kwam uit haar mond en haar pupillen waren vernauwd tot kleine spleten.

Maar hij was verwarrend. Hij schoot in het rond. Peril probeerde hem te volgen met haar ogen, maar Peril was oh oh zo duizelig. Het voedde de verwarring in haar kop. Peril was braaf.. Peril was braaf.. Peril zou Cobra niet afvallen.. Peril was braaf. Zijn woorden maakten haar misselijk en paniek steeg als bitter gal op in haar keel. Peril was van Cobra. Toch? Toch?! Een dierlijke grauw ontsnapte uit haar mond terwijl ze zich naar voren stortte, in een poging om hem een flinke kopstoot te geven. Twee krakkemikkige lichamen over elkaar. Hopelijk zouden ze elkaar niet breken.}

Hij raakte en raakte. Haar duizeligheid werkte een goeie voordeel bij hem. Dat het kwam dat hij een goeie techniek had of dat het pure geluk geweest was maakte hem geen flikker uit nu. Sirtlan had hem getraind om te overleven in een gevecht, hoe hij zijn omgeving gebruikte maar ook hoe de spieren werkte in iemands lichaam. Een soort laatste reddingsmiddel, mocht hij iemand moeten overheersen. Kwa kracht zou het niet gaan en kwa gewicht ook niet. Hij kon moeilijk even op iemand zitten met zijn twee kilo. Hij moest het anders doen, op een speciale manier, en die had hij. Toen Peril naar voren schoot als een jachtdier die een konijn wou verslinden, dook Orchis naar de grond. Peril zelf zou ook wel uitgestrekt op de grond liggen met die sprong. De tom draaide zich op zijn achterpoten scherp om en stond nu achter de she-cat. Snel kwam hij in actie. Zijn ademhaling ging namelijk tekeer. Zijn conditie was slecht, hij begon langzaam te verzuren. Hij moest er nu een einde aanmaken voor hij straks op was. Orchis sprong daarom op haar. Zijn poten drukkend op de bepaalde spiertjes en zenuwen, die zouden branden als hel als ze besloot te bewegen. Hij drukte hardnekkig. Met alles wat hij bezat. En toen ze dan eindelijk wat rustiger werd, gaf hij een harde kopstoot tegen haar achterhoofd aan, ze kreeg het gene wat ze zelf had willen uitdelen. Slaaplekker..