The last great Dynasty

In haar slaap was ze nog bij hem en als ze niet beter wist, als ze naiever was. Zou ze denken dat hij haar bezocht vanuit starclan. Maar het was hem niet, het was heer eigen gedachten die haar beeld vervormde. Haar dromen die haar lieten zien wat ze wou zonder dat het nooit weer werkelijkheid zou kunnen worden.

Het enige wat het deed was haar achterlaten met een leeg gevoel in haar hart.

De she-cat opende haar blauwe ogen en staarde in de duisternis van de warriorsden. Dit was haar thuis, ze had altijd hier gelegen maar nu was het koud. De dikke witte vacht ontbrak naast haar en ze kneep haar ogen samen. De rest van de wereld ging door en als zij zichzelf ook niet door zette zou ze achterraken in haar herinneringen. De realiteit uit het oog verliezen.

Maar het was zo koud in haar eentje, zeker in deze tijd.. Als ze opkeek zag ze alle andere warriors tegen elkaar aanliggen. Vacht aan vacht, warmte delend terwijl er een barriere van lucht om haar heen lag als schild. Haar van hen allemaal verwijderde..

Ze knipperde een enkele keer, starend naar de afstand, in werkelijkheid waren het centimeters. In haar kop leken het meters. Ze was zo alleen..

Ogen samenknijpend probeerde ze de gedachten uit haar hoofd te verdrijven maar het bleef steken. Bleef hangen..

@Blazesong first

Een stem sneed door de stilte heen die was achtergebleven. Ze staarde naar de rode kater en knikte langzaam voor ze zich besefte dat de beweging in het donker misschien niet duidelijk zichtbaar was. "Ja.. Het is.. een te koude, onrustige nacht." Mauwde ze zacht terug. De nacht was altijd haar vriend geweest. De stilte bracht haar stem kracht bij zodat ze zelf niet harder hoefde te spreken dan nodig was voor haar. Het hielp nu ook met communiceren naar de deputy en daar was ze dankbaar voor.

Het gesprek, in het donker als twee apprentices die geen warrior wakker wouden maken, het bracht een lichte kriebeling op in haar buik. Haar leven lang had in de focus gestaan van sterker worden, trainen en overleven. Vriendschap had ze zelf uitgesloten, ondanks dat haar mentor vaak genoeg aan had gegeven dat ze toenadering moest zoeken. Het was nooit een belangrijk ding geweest, tot nu. Nu voelde het zo verdomde goed. "Pff praat me er niet van." Mauwde ze en knipperde een paar keer. "Op momenten als deze ben ik wel jaloers op die dikke riverclanners hoor met hun visvet om hun buik." Ze grinnikte zachtjes en beet op haar lip om een hardere lach in te houden en ineens maakte de kou niet zoveel meer uit. Ze was warm door haar hele lichaam heen.