[Training 1] It's woven in my soul

Butterpact sprong in de rivier en zwom snel naar de overkant van het eiland nadat hij Frogpaw had gevraagd om al met hem mee te komen. De ceremonie was nog maar net voorbij, maar Butterpact wilde graag weten wat voor vlees hij in de kuip had en dus wilde hij al direct aan de slag. Hij beloofde zichzelf en haar in gedachten dat hij het deze keer goed zou doen en dat hij zou proberen om een warrior van haar te maken. Zijn gedachten gingen kort naar zijn tweede apprentice die was overleden vlak nadat ze begonnen waren met hun training. Gedood door roofvogels. De zoon van Pantherstar. Butterpact had de kater niet meer in de ogen kunnen kijken nadat incident, het idee hebbend dat het zijn schuld was dat de apprentice daar gelopen had. Hij wiebelde met zijn oortjes. Nee, deze apprentice mocht hij echt niks laten overkomen. En dus moest hij haar zo streng en hard mogelijk aanpakken, zodat ze zeker klaar zou zijn voor het leven en geen domme beslissingen zou maken. “Frogpaw,” sprak hij op een rustige toon en hij keek zijn apprentice strak aan. “Wat weet je al?”

Al had ze niet verwacht dat Butterpact haar meteen mee wou nemen, heel erg vond ze het ook niet. De poes was er klaar voor om verder getraind te worden en met een nieuwe mentor kwam ze verder dan zichzelf proberen te trainen. Hij ging voor haar door het water heen en Frogpaw volgde hem vlug. Helaas was het nog steeds koud natuurlijk, waardoor ze merkte niet helemaal wakker te zijn. Nou hopelijk kon ze dat overwinnen, anders liet ze slechte impressie achter op Butterpact. Toen beide aan de overkant stonden richtte de grijze kater zijn aandacht op haar en luisterde ze aandachtig naar wat hij vroeg. Een geeuw onderdrukkend beantwoorde ze hem met alles wat ze klaar had staan in haar kop. "Ik ken de gebieden inmiddels wel uit mijn hoofd en ik weet de jachttechniek voor muizen en het vissen wel zo ongeveer, alleen ben ik nog niet verder dan dat gekomen.''ze wou liever niet zomaar jagen op ander prooi met de kans dat ze het verprutste en ze wegjoeg. Dus was het vooral muizen en vis waar ze mee terug kwam. ''Oh ja, en ze zeggen dat ik erg ver kan springen...Maar dat is vast niet nuttig''voegde ze er aan toe, want dat hoorde ze vaak. Net als een kikker, waar ze grappig genoeg ook naar vernoemd was.

Butterpact luisterde aandachtig naar de woorden die ze sprak. Ze kende de gebieden al, ze wist hoe ze op vissen en muizen moest jagen en daar hield het wel mee op. Dit zou ongeveer het punt zijn waarbij ze op vechttechnieken zouden gaan oefenen, maar er was eerst iets anders wat Butterpact haar nog wilde leren. “Zeg niet te snel dat iets niet nodig is,” sprak hij op een strenge toon. “Ver springen kan heel erg nuttig zijn. Bij het jagen zul je sneller vanaf een lange afstand op je prooi kunnen springen, je zal geen moeite hebben met op vogels jagen en als je tegenover een grotere tegenstander staat, zal je geen moeite hebben met op zijn rug te springen. Het is dus een kwaliteit dat wel nuttig kan zijn, mits je het natuurlijk goed gebruikt.” Hij gaf haar een knikje en richtte toen zijn blik naar voren. “Ik wil dat je een vogel voor me vangt. Gebruik de kennis die je weet over het op muizen jagen en gebruik voor de rest je gezond verstand als waar je op moet mikken bij een vogel om hem neer te krijgen.” Hij gaf haar een strak knikje. “Begin.”