my love, my life

Als er een ding viel te zeggen, dan was het wel dat de dagen na haar benoeming geen rustige dagen waren. De dagen ervoor ook niet echt. Maar daar had Skadi opzich geen problemen mee, ze was er immers niet een om stil te zitten. Nee, het feit waar ze problemen mee had was dat het keer op keer domme problemen waren die hun kop omhoog staken. Zoals wat er die dag gebeurde. Rustig had ze haar zaakjes geregeld in het tijdelijke kamp van de Elite. Dat was ook nog iets waar ze mee bezig waren; een betere plek zoeken om te leven. Maar dat was op dit moment even niet het punt, want ineens stond er een van die domme clankatjes in hun kamp. Het was ook niet echt dat ze hun tijdelijke kamp echt verstopt hielden, ze hadden immers maar weinig beschutting in het belachelijke speeltuintje waar ze nu zaten. Er klonk al wat gemurmur om haar heen en Skadi rees met een geïrriteerde zucht tot haar poten. Zij zou dan maar eens even duidelijk maken dat boskatten hier niet welkom waren. Jammer, want als iemand haar voorgeweest was hadden ze er misschien nog een hondentand voor kunnen vangen. Het misbaksel leek iemand te zoeken; Acefray. Wanhopig was ze wel, niet? Als Skadi het goed had was dat een van de overlopers geweest toen ze Shadowclan hadden overgenomen. Dat was toch al weer wel eventjes geleden, dus hoezo nu pas hem op komen zoeken. De calico liep er rustig op af en ze richtte haar blauwgroene blik op die van de ander. Voor hoeverre die haar dan nog zou kunnen zien, met die lelijke krassen op haar gezicht. “Ik zie niet hoe dat jouw zaak is,” vertelde ze de ander dan ook. Haar stem had nog geen vijandige toon aangenomen, maar het was wel duidelijk aan haar lichaamstaal.

Er ontstond rumoer door haar opkomst. Natuurlijk. Maar ze stond er nog. Ze was nog niet dood aan de grond geslagen. Ze hadden haar ThunderClan lucht geroken toch? Vast wel. Waarom viel niemand dan aan? Een calico poes met blauwgroene ogen kwam op haar af lopen. Hoewel ze vrij statig er uit zag, schatte Mistgaze haar nog niet zo oud in. Ze zou een beetje warrior leeftijd zijn als ze echt iets moest gokken. “Ik zie niet hoe dat jouw zaak is,” werd haar gezegd. Natuurlijk, vijandig als altijd. De kattin rechtte haar rug en ging iets stevig staan, alsof dat haar meer moed zou geven om te spreken. "Ik.. dat is zeker mijn zaak!" zei ze toen tegen haar. "Jij hebt geen idee wat wij door gemaakt hebben samen. Jij bestond toen nog niet eens, kind." het was er uit voordat ze er erg in had. Maar Mistgaze kon heel slecht tegen de denigrerende toon die de poes aangeslagen had naar haar. Of ze dat verkeerd geïnterpreteerd had was een zaak voor later. Nu moest ze oppassen, want haar gekozen woorden waren gevaarlijk. Als de kattin aan zou vallen zou ze moeten rennen en hard ook..

Beef was met enthousiasme meegegaan toen de general hem meegewenkt had en stond nu achter de kleinere kater met glanzende rode oogjes toe te kijken op het schouwspel. Even had het geleken dat hij in actie mocht komen - maar toen kwam Acefray, die zelfs nog groter was dan hem, ertussen staan. Er werd veel heen en weer gezegd, dat snapte hij niet echt, maar toen Orchis aan de kant stapte en hem en de drie andere Bloodclanners aankeek verscheen een grijns op zijn snuitje. Beef kwam naar voren en zette zich aan de linkerkant van de Thunderclan kattin, waar hij zijn stevige voorpoten op haar rug zette om haar zo naar beneden te proberen drukken, zodat ze met haar buik op de grond terecht zou komen en een mooi doelwit zou vormen voor Acefray.

Het ging allemaal heen snel. Voordat ze het wist stond ze oog in oog met de meest mismaakte kat die ze ooit had gezien. Mistgaze slikte hoorbaar. Wat een monster was dat? Was hij... stuurde hij dit alles aan? Hoe luisterde de BloodClan katten naar zo'n misvormde kat? Hij kon nooit sterk zijn met die rare gekromde rug en dat rare staartje. Was.. was Acefray hier niet eens? Angst bekroop haar. Als ze voor niets hier was gekomen dan had ze nu een probleem. De vier katten die hij er bij riep om haar te straffen herkende ze niet direct. Sowieso kende ze weinig katten uit BloodClan. De keer dat ze hier vast had gezeten was een tijd geleden, toen Cobra nog leider was.

De misvormde kater leek met een soort huppeltje naar haar toe te komen. Hij deed haar denken aan een konijn. Een vreemd, misvormd konijn. Hij sprak ook raar. Opgewekt en vrolijk bijna, alsof hij haar een gunst deed door haar een voorbeeld te maken voor de rest van de clankatten. Ze had een fout gemaakt door hier te komen, ze had hier nooit moeten komen ze had-

En toen zag ze hem uit de schimmen opduiken. De katten die zich verzameld hadden rond hen heen maakte ruimte en hij stapt er tussen door. De kater die ze zocht. Haar ogen schoten vol met tranen toen ze hem zag staan. Hij was een van hen nou, maar hoe kon hij? Terwijl hij zijn leven aan StarClan had gegeven, als medicine cat had gediend in ShadowClan? Mistgaze haar blik ging omhoog toen hij tussen haar en de misvormde kat in kwam staan. Hij zou haar beschermen toch? Ja. Acefray nam haar straf op zich, maar dat wou ze niet. Mistgaze kon niet de kracht vinden om te spreken, te geshockeerd door het feit dat Acefray echt tegenover haar stond.

Maar dat accepteerde de misvormde leider niet. Hij wou nu dat niet de vier katten die hij geroepen had de straf uit voerde maar dat Acefray dat zelf zou doen. Mistgaze haar ogen werden groot. Hij zou toch niet.. niet.. om zich te bewijzen? "Ace.." piepte ze zacht, het enige geluid wat ze in lange tijd uit haar keel kon drukken. Hij zou haar niet aanvallen toch? "We kunnen hier weg.. ik ga met je mee. Ace.. alsjeblieft." het was een zachte smeekbede, haar stem was dik met emoties. De poes maakte zich klein voor de grote gestreepte kater, met haar buik plat op de grond. De poot van de BloodClanner naast haar drukte haar vast, ze kon geen kant op. "Dit is niet wie je bent Acefray, dit had je nooit mogen worden." haar grote, waterige ogen keken omhoog naar de kater. Toen ze knipperde voelde ze hoe het traanvocht over haar wangen naar beneden liep. Dit had nooit mogen gebeuren. Acefray was geen BloodClanner. Het was wat zijn verleden van hem gemaakt had.

De kater had de blik van zijn General opgevangen. Ondanks dat hij niet echt een groot fan was van het nieuwe beleid, vond hij het altijd interessant om te kijken wat Orchis deze keer weer van plan was. Het gebeurde niet vaak dat er om zijn input werd gevraagd, dus kwam de bengaalse kater overeind en wandelde met sierlijke stappen achter de General aan. Nyra, Beef en Kígyó volgde eveneens en de kater kneep zijn ogen eventjes samen. Niet dat hij het erg vond om met andere samen te werken, hij deed zijn werk gewoon liever en beter in zijn eentje.
Uiteindelijk merkte hij de geur van Thunderclan op en zijn oortjes schoten nieuwsgierig naar voren toe, zichzelf afvragend wat een clankatje hier zich durfde te wagen. Toen ze in beeld kwam, kwam er een liefelijke blik in Khada's ogen. Ze was prachtig, ze zou een prima werk zijn, maar het zag er naar uit dat Orchis andere plannen ermee had. Skadi was al in gesprek met de kattin, maar de kater lette niet op het gesprek dat gaande was. Hij verbeelde zich wat hij allemaal kon doen met d'r, welke lichaamsdelen hij kon breken, waar hij een smeer bloed zou kunnen toebrengen op haar vacht om d'r nog mooier te maken. Acefray kwam ook nog eventjes langs en Orchis had het gemene plan dat de kater nu zijn vriendinnetje zelf mocht verminken. Ergens vond Khada het jammer, het liefst had hij het willen doen, maar hij zou ook niet tegen de regels van Orchis in gaan. Beef hielt haar ondertussen tegen de grond geduwd en ze jammer dat ze hier samen weg konden gaan. De kater draaide rondjes rond de kattin. "Oh dear, oh darling. It's such a shame there you came here on your own. You could've been a beautiful canvas, probably my best work. It such a shame that a savage like hím has to do this to you." Zijn gouden ogen gleden naar Acefray toe, terwijl hij plagend een nagel langs haar blinde oog liet gaan.

De frisse temperatuur zorgde ervoor dat onderlinge gevechten minder aanwezig waren in de Elite, al kon dit deels ook liggen aan de nieuwe leidinggevende. Er waren andere regels en daarbij moest elke kat zich in de groep aanpassen, om te vermijden dat ze het leven lieten. Nyra was een meester in zichzelf aanpassen naar de anderen en had tevens minder moeite met deze overgang. Ze had altijd Orchis bijgestaan en ze kon zich ondertussen mooi in bochten wringen. Nu was ze bezig aan haar dagelijkse wasbeurt toen Orchis haar passeerde en haar wenkte om te volgen. Eén blik op een onbekende kat en ze wist meteen waar dit naartoe zou gaan. Haar oortjes zakten alert naar achteren en nauwlettend hield ze alles netjes in de gaten. Ze was niet de enige Bloodclanner die erbij was 'geroepen'. De indringer was serieus in de minderheid en zoals verwacht had Orchis een order klaarliggen. Nyra stapte al naar voren, was klaar om zonder enige twijfel een klap op het gezicht van de poes te geven, toen ze tot een halt werd geroepen. Ze duwde haar nagels van haar ene poot, die ze had willen gebruiken, in de aarde onder zich. Die Acefray, die ex-Shadowclanner, ze had wel gedacht dat hij ooit zijn neus ergens tussen zou steken. ''Jouw straf Acefray.. is dat jíj de taak overneemt van je clangenoten en zelf haar mooie breekbare snoetje tot splinters slaat.'' Heel kort haalde ze haar mondhoek op en liet ze haar blik naar de grijze kater gaan. Hij had een straf gekregen, maar Nyra zag nog niet gebeuren dat de kater dit wel degelijk zou uitvoeren. Aan de woorden van de Thunderclanner hoorde ze dat de twee elkaar kenden, elkaar zeer goed kenden. Eén blik van Orchis en Nyra zette enkele stappen opzij, om mogelijke ontsnappingsroutes te blokkeren. Ze liet twee andere katten de indringster klem zetten. Zelf zou ze klaar staan, moest Acefray andere plannen hebben. Haar vact stond lichtjes rechtop en haar oren lagen dreigend in haar nek. Orders werden netjes opgevolgd, zoals van haar verwacht werd.

Hij werd meteen doodleuk mee geroepen door de General en dat was niet iets dat elke dag gebeurde, of tenminste voor hem toch niet. De tom had zijn loyaalheid wel bij de Elite liggen, want dit was nu zijn thuis. Shadowclan was een soort van gevangenis voor hem geweest, een gevangenis van gevoelens en dergelijke. Iedereen bekeek hem daar scheef, al had hij nog zijn best gedaan ertussen te passen. Maar hier hoefde dat niet. Er waren wel veel regeltjes bijgekomen, maar hij hoefde geen valse emoties meer te tonen. De grijze kater hoefde niet als een kapot stukje in een puzzel te passen. Dit was de plek waar hij moest zijn, en dat wilde hij ook bewijzen, keer op keer. De grijsbruine kater was samengeroepen met vier andere katten. Het was wel zielig, die arme indringer toch. Helemaal in haar eentje tegenover zoveel Bloodclanners. De witte poes werd vastgehouden door Beef en ondertussen draaide de ander rondjes rond haar. De cypers zette zich dichtbij de indringer, zodat als ze toch loskwam uit de grip van de Bloodclanners, hij haar nog snel zou kunnen pakken. Daar was hij goed in. Het leek dat zij en Acefray elkaar wel moesten kennen, en ergens had hij wel een lichte spikkel van medelijden. Hij liet het in ieder geval niet zien, hij was zowat de bewaker nu.

Wauw, moest ze hiervan geïntimideerd zijn? De kattin stond haast te bibberen op haar poten hoor, geen sarcasme te herkennen hier. Die skeptische houding verging echter al gauw als sneeuw voor de zon toen dat boskatje haar een kind noemde. Natuurlijk was ze jong, maar blijkbaar was dat kreng toch helemaal blind, of ze zou toch zeker wel herkennen dat Skadi hier duidelijk een leidinggevende rol had. Ze had de afwachtende blikken van de andere members wel gezien terwijl ze dit zou gaan regelen, maar blijkbaar mevrouw-ik-stamp-zomaar-even-het-kamp-van-de-elite-binnen niet. Een domme actie die haar waarschijnlijk zou gaan kosten. Skadi zwiepte geïrriteerd met haar staart, maar nog voor ze terug kon bijten, stond Orchis naast haar. Even richtte ze haar blik op de misvormde kater. Vertrouwde hij niet dat ze dit alleen af kon handelen? Of had hij er zelf gewoon zin in? Hij was waarschijnlijk even sadistisch als haar, of nog erger. Daarnaast was hij moeilijk af te lezen, iets wat haar niet bepaald altijd lekker zat. Hij kwam nu weer heerlijk vrolijk binnengewandeld, alsof hij gewoon even vriendelijk kwam informeren wat de nieuwe regels van de Elite waren. Toch wist ze wel dat het daar niet bij zou blijven. Orchis mocht misschien moeilijk te voorspellen zijn, maar hij had altijd een onderliggend plan. Hij kondigde aan, omdat ze de eerste was die hier was opgedoken, ze als een voorbeeld en een waarschuwing zou dienen. Ze zouden haar keel vandaag dus niet doorsnijden. Hij wenkte naar Khada, Nyra, Beef en Kigyó om het vuile werk op te knappen. Prima voor haar. Ze was nu Captain immers, dus waarom zou ze de simpele taken zelf uitvoeren als anderen dat voor haar konden. Echter werd er weer wat roet in het plan gegooid. Die ouwe medicine cat dacht het nodig om voor zijn vriendinnetje op te komen. Had hij Orchis net niet gehoord dat ze het beleid hadden aangescherpt? Geen clankatten meer als vrienden. Het leek er echt op alsof ze hier pasgeboren kittens les aan het geven waren. Natuurlijk werd het niet positief opgevat en Acefray kreeg nu de taak om haar zelf tot een pulp te slaan, op de kost van haar én van zijn zoon. Geen moeilijke keuze dus. Orchis zijn uitgekozen vier hielden de kattin scherp in de gaten en blokkeerden eventuele onstsnappings routes terwijl Beef haar tegen de grond gedrukt hield. De zoon van hun ex-leider mocht misschien het grootste leeghoofd zijn wat er maar kon bestaan, maar hij was een goede aanwinst. Hij volgde orders zonder te vragen en hij was groot en sterk. Dat konden ze altijd gebruiken. Ondertussen was de kattin gaan jammeren, maar dat was amper belangrijk. Ze zou hier niet onderuit komen en Acefray ook niet. Zij had de domme keuze gemaakt om hier te komen en hij had zijn mond voorbij gepraat. Dat moest bestraft worden. Skadi werd in iedergeval al het getreuzel en gejammer nu toch wel een beetje zat. “Nou komt er nog wat van? Je hebt je general gehoord en hij maakt geen loze beloftes.” Haar stem was scherp, met een hint van irritatie er in. Als die luie Acefray niet snel in actie kwam, dan zou ze er zelf zijn zoon wel bij slepen. Het maakte niet uit of hij haar kende en dat hij het niet wilde doen, want hij zou het wel gaan doen. Daar zouden zij en Orchis wel voor zorgen.

Angstig keek ze rond naar de katten om haar heen. Het was alsof iedereen in he moment bevroren was. Acefray moest zijn straf op haar uitvoeren maar zij zag dat nog niet gebeuren. Hij zou haar niet echt aanvallen toch? Ze konden gewoon rennen. Hij mocht Pythongaze meenemen. Ze zouden een oud schuurtje ergens kunnen zoeken, of een plekje ergens in het bos. Ze kon wel leren jagen. Ze zou hem helpen en dan konden ze samen...

“Het spijt me Mistgaze.. ik kan je niet helpen hier, ik moet dit doen”

En vanaf dat moment was het alsof ze in één keer doof geworden was. De woorden die daarna kwamen hoorde ze niet meer. Haar hart brak in duizend stukjes toen ze nu pas besefte dat ze een foute keuze gemaakt had. Dit keer zou ze echt doodgaan in een BloodClan kamp. Ze wist het zeker. Haar ogen vulde zich met tranen terwijl ze naar Acefray's gezicht bleef staren. Ze kneep haar ogen dicht toen ze zijn hoofd op die van haar af zou komen en voelde toen de dreun die zijn kopstoot bij haar opleverde. Alsof de hele aarde beefde viel de poes op de grond door de kracht die door haar lichaam heen ging. Jammerend van de pijn lag ze daar. Haar oren suisde. Een irritante pieptoon was in de verte te horen en het gelach van BloodClanners. Een snik ontsnapte de kattin. De volgende slag op haar hoofd en het voelde alsof ze eigenhandig StarClan in geslagen werd. Dit was haar einde.

Plukken vacht werden uit haar lichaam getrokken. Hij beet haar, krabde haar open. De meeste pijn voelde ze op haar rug en schouders. Het leek eeuwig te duren. Was het al donker? Hoe lang was dit al bezig? Het bloed dat uit de wonden droop kleurde haar witte vacht rood. Bruin op de plekken waar het al aan het opdrogen was. Mistgaze was pijn allang voorbij. Ze voelde enkel nog schaamte. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Kunnen denken dat dit goed af ging lopen? Dat Acefray met haar mee zou gaan en een nieuwe leven zou starten. Hij had het bij Fourtrees niet gedaan, dus waarom nu wel? Ze was dom geweest. En haar domheid werd nu beloond door StarClan met dit. Ze had nog liever dat haar moeder eigenhandig neerdaalde om haar zo toe te takelen.

Zacht snikkend lag ze daar op de grond, langzaam badend in een poeltje van haar eigen bloed. Haar eigen verwondingen. Toegebracht door de kater waar ze zoveel van hield. Houd? Ze wist het niet meer. Hoe kon ze nog van iemand houden die zoiets bij haar kon doen? Hoe zou ze ooit nog van anderen kunnen houden? Moeizaam draaide ze haar kop iets. Ze kon hem zien, vanuit haar ooghoek. Zijn vacht ook besmeurd in bloed. Haar bloed. Haar ogen keken hem smekend aan. Maak er een einde aan Ace, laat het ophouden alsjeblieft.

Haar bewustzijn gleed weg.

Oh boy, oh boy, de kwade blik van Acefray liet hij grijnzen. Hij wist ook wel dat de kater veel liever hem dan zijn geliefde zou willen aanpakken. Maar Skadi was erbij, dus hij had geen poot om op te staan. Zodra de ex-clancat ervoor zou kiezen om hem aan te vallen, zou heel de Elite achter hem aan komen. Dan zou hij hen allemaal verraden. En Khada leefde ervoor. Hij grinnikte dan ook zachtjes, maar stapte weg toen de kater op zijn oude maatje af sprong. De kater zetten een paar stappen naar achter, zodat hij basically naast de Captain zat en likte zijn pootje af. Het was jammer dat hij geen enkele druppel bloed zou mogen laten vloeien vandaag, geen zout snoepje ervan had mogen stelen. Toch keek hij toe, zijn ambere ogen gericht op de twee katten, die druk bezig waren met elkaar in elkaar te slaan. Acefray was grof en ruw, Khada walgde ervan, hij vond dat ook een gevecht keurig en netjes moest gaan. Immers was de dood geen zonde, maar een opera, het moest prachtig zijn. Dit was alles behalve prachtig.

Geschreeuw en gekraak vulde de daarvoor zo stille lucht. Beef had de kattin stevig vast, zodat ze nergens heen kon terwijl de grote grijze kater haar in elkaar moest slaan. Zijn bloedrode blik was op zijn General gericht, een schittering van plezier bij het zien hoeveel plezier de oudere kater had. Beef was een simpele kat. Hij wist hoe hij zich moest gedragen bij het zien van hoe anderen zich gedroegen en hij vond alles een spel. Dit was een leuk spel, waarbij hij zijn kracht kon inzetten voor wat hij zag als een goed doel, ook al snapte hij alle nuances daarvan niet. Op een bepaald moment moest hij niet langer kracht zetten om haar tegen de grond gedrukt te houden. Acefray beukte verder, op commande van Orchis, keer op keer opnieuw, tot die plots opdroeg om te stoppen. Orchis beval hen om het lichaam van de Thunderclanner naar de stortholte te brengen. Beef zette zijn tanden in haar nekvel, niet voorzichtig - dat kwam niet eens in hem op - en begon haar mee te slepen. Dat was niet heel moeilijk voor een kater van zijn postuur, ook al was ze vele manen ouder dan hem en dood gewicht. Beef deed zonder klagen wat van hem gevraagd was en vroeg zich niet af wat de anderen in de tussentijd deden; zoals een goede soldaat.