∆ [ABDUCTION]

<sub>Een lome gaap ontsnapte uit haar bekje. Ze had een wat slaapdronken uitdrukking op haar gezichtje terwijl ze wat om zich heen keek. Het enige licht wat de nursery helder maakte, was de volle maan. Met een gaapje, rolde ze zich op haar ruggetje, haar bolle buikje tegen de bries afkoelend. Langzaam.. Langzaam zakten haar oogjes weer dicht, tot ze geritsel hoorde. Haar oogjes knipperden zich weer open terwijl ze om zich heen keek. Wat was dat? Ze verschoof wat in haar nest. Misschien had ze het zich.. verbeeld? Waar was mama eigenlijk? Ze draaide één van haar oren naar achteren terwijl ze even naar haar broertje en zusje keek, waren zij ook wakker? Misschien..

Nog meer geritsel. En een kop duwde zich tussen de struiken heen. Rood liep langs hem heen. Ondanks dat Birdkit nog nooit wonden had gezien, voelde het verkeerd om dit bloed te zien. Er was iets mis mee, bloed was verkeerd. Een gil welde op in haar borstkas, maar die bleef hangen in haar keel. In plaats daarvan werd ze stil, erg stil, als de stenen die in het kamp lagen. Met grote ogen keek ze naar het gestalte wat zich de nursery binnen gedrongen had. Mama was in gevaar, papa had hem gestuurd. Hij was van Windclan. "Stagtine is onze papa," bevestigde Birdkit wat verstikt, maar er kwam nog geen beweging in haar lijfje. Ze was te overdonderd in haar halfslaap, haar brein kwam nog niet op gang. Ze wilde eerst zien wat haar siblings deden.</sub>

_{Bearkit had in een diepe rust verkeerd, zelfs toen Pidgeonfoot zichzelf door de kampwand aan het wurmen was. Hij werd nauwelijks wakker terwijl Birdkit onrustig naast hem bewoog. Hij lag tussen zijn zusjes in zoals hij dat altijd deed. Hij was de grootste en de dikste van het hele nest. Hij hield ook zielsveel van zijn zusjes. Het gekraak, wat hij eerst in zijn droom had gehoord, was nu zou dicht bij zijn oor dat hij er wakker van was geworden. Hij opende zijn ogen slaperig en keek opzij naar Birdkit die al wakker scheen te zijn. Meteen was hij alerter toen hij merkte dat ook mama weg was. Hij wierp een blik opzij naar Beetlekit- die lag er gelukkig nog. Op zijn hoede onderzocht hij het wezen dat zojuist onder de kampwand was doorgekropen. Een vreemd, bleek ding met een bouw die niet echt op die van een kat leek. Rode slierten dropen als scharlakken waterdruppels langs zijn kop en poten. Bearkit had nog nooit zó iemand gezien. Met grote ogen duwde hij zich overeind in zijn nest en gaf Birdkit een geruststellend duwtje. Geen zorgen. Ik ben bij je. Wilde hij daar mee zeggen. Mama was in gevaar. Ze ging naar Starclan. Zij moesten haar redden. En de kat met het ding om zijn hals noemde Pidgeonfoot. Bearkit spitste zijn oren en hield zijn kopje scheef. Bearkit wilde vanwege zijn spraakgebrek liever niet praten met de vreemdeling, maar als papa hem had gestuurd om hem en zijn siblings te halen, dan moest hij wel! "W-w-waar-is-is-z-z-ze-" kwam er heel moeizaam uit. "En w-w-w-aar is p-p-apa?"}  

Hé potverdikkie, ze lag nog wel zo lekker te slapen! De poes wilde al luidkeels klagen toen ze de gespannen sfeer merkte die er hing, waardoor ze ook noodgedwongen echt wakker werd. Nog wat verward keek ze rond, maar haar ogen werden groot toen ze opeens een gek figuur door de wand heen zag komen. Hey! Ze hadden ook gewoon een ingang! Hij zei vanalles over mama, over starclan en over papa. Dat raakte wel, hoewel ze mama soms moeilijk vond, wilde ze niet dat haar iets overkwam. De kitten keek naar haar siblings, die beide wat angstig leken. Iets leek toch een beetje raar te zijn, niemand kwam ooit zo laat 's nachts langs... Maar Stagtine was wel hun papa, en ze wilde wel mama helpen. "Je stinkt," merkte ze meteen op met een opgehaalde neus. "En waarom bloed je? Je hebt de nursery stuk gemaakt, dommerik!" kwetterde ze door en ze keek de ander met felle oogjes aan, er niet echt van overtuigd dat ze in gevaar was. Ze was nog nooit in gevaar geweest, dus waarom nu wel. Maar mama had hun nodig, misschien was dat belangrijker... "Wat gaan we doen dan?"

<sub>Haar hart bonkte in haar keel. Iets hier.. voelde verkeerd, het voelde heel erg fout. Ze wist niet wat, maar het was niet goed. Het was heel erg fout. Haar hartje kneep iets samen. Ze wou dat haar moeder hier was om haar te laten zien wat ze moesten doen. Dat deed Birdkit immers tot nu toe, kijken naar wat haar moeder deed en dit... opvolgen eigenlijk. Nu keek ze naar haar broertje en zusje, maar zij reageerden heel verschillend. Bearkit begon te stotteren. Inderdaad, waar was Papa? Ze richtte haar goudkleurige ogen weer op Pigeonfoot, van wie Beetlekit opmerkte dat hij stonk. Klopte ook, helemaal waar. Zou hij boos worden nu daarentegen? Dat was gemeen van Beetlekit om te zeggen.

De woorden van de kater duizelden in haar oren. Het klonk allemaal heel logisch, maar ze voelde zich nog steeds onrustig. Een kleine kreet ontsnapte haar toen de kater haar samen met haar siblings het warme nest uit duwde. Ze was al heel wat wakkerder en wilde het liefste weer terug haar nest in. Maar.. Als haar moeder in gevaar was.. en haar papa oorlog aan het voeren was.. Dan moesten ze wel toch? Ze richtte nog een twijfelende blik op haar siblings, waarna ze stilletjes het gat in de kampmuur in kroop. Een woord met de kater wisselen durfde ze niet meer. Hij was zo groot en zo.. vies.</sub>

_{Bearkit was nog niet helemaal overtuigs, maar realiseerde zich dat hij liever geen risico's wilde nemen. De andere kater zag er een beetje vreemd uit maar wie was hij om Pidgeonfoot in twijfel te trekken? Bearkit had nog geaarzeld tot Pidgeonfoot zijn poot om hem en zijn zusjes heensloeg, ze het nest uit trok en nog een bemoedigende duw na gaf met zijn snuit. Weifelend keek hij naar de ingang waardoor Pidgeonfoot was gekomen. Tja, hij was de oudste en de grootste.. nou ja, misschien niet écht de oudste maar zeker wel de grootste. Hij zou het goede voorbeeld moeten geven. “Ik kom er-er-er-eraan m-m-mama!” stotterde Bearkit zacht en hij ging de andere voor door het hol heen. Af en toe moest hij een doorn ontwijken maar het leek erop dat Pidgeonfoot het merendeel al eruit had getrokken. Aan de andere kant bleef hij staan en keek hij geschokt om zich heen.}  

Er lag een ontzettend diepe frons op haar gelaat terwijl ze naar de gekke warrior keek. Instinct zei haar dat er iets mis was, maar met haar jonge hoofdje kon ze er niet echt haar pootje op leggen waarom. Dat hij stonk was niet echt een goed genoege reden eigenlijk, en Beetlekit wilde ook wel heel erg graag haar mama en papa helpen. Want ookal waren ze er niet veel, ze wilde heel graag dat ze er wel waren en dat ze haar ook stoer en dapper vonden. Toch twijfelde ze nog, koppig kind als ze wat. Toen Pidgeonfoot hen dan ook uit het nest swoopte liet ze een beledigd geluidje horen, en ze blies boos haar wangen op toen ze dag dat Bird en Bear ook al mee gingen. Nou! Stelletje stommerikken. Beetle wilde echter niet alleen achterblijven dus mokkend stapte ze achter haar siblings aan. "Je stinkt nog steeds," klaagde ze nog een laatste keer. Tijd om mama te redden!

<sub>De doornen gleden door haar pels heen, maar waren ver genoeg om ze niet te raken. Ze voelde de geschrokken blikken van de andere kittens nog in haar pels terwijl ze verstomd meeliep, kruipend door de haag die de nursery zou moeten beschermen. Het voelde alsof ze letterlijk de bescherming verliet. Ondanks dat haar hartje bonkte met avontuur, bleef iets in haar hoofd toch zeuren dat er iets aan de hand was, dat er iets niet goed was. Maar.. Wat. Ze schudde haar hoofdje iets terwijl ze twijfelde en slaakte een geschrokken piep toen één van de doorns door deze beweging langs haar oor schraapte, een klein krasje maakte. Snel liep ze door.

De koele nachtlucht kietelde aan haar neusje terwijl ze naar buiten stapte, het licht van de volle maan koud en zilverkleurig over de omgeving. Voor een moment bleef het kleine meisje stil staan, haar snorharen trillend terwijl ze wat om zich heen keek. Haar eerste moment buiten het kamp. Ze had het zich toch anders voorgesteld. Al helemaal toen ze ineens de lucht in vloog. Een geschrokken kreet ontglipte haar en ze spartelde wat, maar al snel bleef ze hangen uit automatisme, een instinctieve reactie bij aan het nekvel gepakt worden. Haar gezicht vertrok echter wel wat. Beetlekit had helemaal gelijk. Deze kater stonk echt heel erg. "Ik kan lopen!" sputterde ze. Ze was geen baby meer! Hoe kon ze haar moeder redden vanuit de lucht?</sub>