snow pals

Sneeuw! Er was allemaal sneeuw! Beetlekit had het vannacht al opgemerkt, maar ondanks al haar smeken en klagen mocht ze echt pas erin spelen als het ochtend was. De rest van de nacht had ze geen oog meer dichtgeknepen, zo enthousiast was ze over het witte spul beter. Het had één keer eerder al gesneeuwd, maar toen was het heel weinig en heel snel weer weg. Nu lag er echt een laagje, en het moment dat ze een zuchtende 'ja' kreeg op haar verzoek sprintte ze naar buiten. Gierend van het lachen rende ze rond in het witte spul en viel met kreten hoopjes sneeuw aan. Buiten adem maar niet minder enthousiast stormde ze weer de nursery in en bracht de helft van de sneeuw met zich mee. "Bear! Bear! Je moet komen kijken!"

&Bearkit

_{Bearkit liet het mosballetje uit zijn bek vallen toen Beetlekit's stemmetje door de nursery schalmde. Hij wist nog net opzij te duiken toen er een regen van sneeuw zijn kant op werd gegooid. Sjonge, jonge, waarom moest ze altijd zo luidruchtig en druk zijn. Tuurlijk, zijn spelletje was enorm saai maar hij wilde gewoon een punt maken, snap je? "Pff, wat k-k-kan er nou zo l-l-leuk zijn daar b-b-buiten? Het is ijs k-k-koud!" zei hij met zijn ogen rollend en zich er van bewust dat er weldegelijk leuke dingen te beleven waren daarbuiten.}

Oh, die stomme partypooper ook. Hij wilde niet eens spelen! Alleen maar met dat stomme mosballetje zeker, dat deden ze ieeeeedere dag. De sneeuw was er niet altijd, en ze had een super goed idee gekregen om iets te doen. Bovendien hield Bear van haar, die zou vast geen nee kunnen zeggen. Beetlekit grinnikte en stapte zijn kant op, waarna ze zich over hem heen liet vallen in een niet zo warme knuffel. Haar hele vacht zat nog onder het sneeuw, en dat deelde ze nu met haar grote broertje. "Awhhh Bear toe nouuuu," smeekte ze en kietelde hem met haar snorharen. "Kom nou spelen, het is echt leuk! Heus waar!" plagend probeerde ze zijn mosballetje af te pakken. "Leuker dan dit!"

_{Die kruiperige glimlacj beviel Bearkit maar niets.. Hij had alle reden om achterdochtig te zijn. Dat bleek maar weer toen Beetlekit zich over hem heen liet vallen in een sneeuw-knuffel. Hij maakte een ontevreden geluid. “Beetlekiiit-” zei hij zeurend terwijl hij vast zat in haar ijsknuffel. Hij kon zich niet langer groot houden toen ze hem begon te kietelen en gaf haar een, heel zacht, tikkie tegen haar kop. “Oké, oké, goed dan!” hij gaf zichzelf gewonnen en duwde haar van zich af. “Laten we gaan..” gaf hij toe met geveinsde tegenzin,}

Ze grinnikte luid terwijl ze haar broertje in een niet zo warme knuffel vast hield. Niet tegen Birdkit zeggen hoor, maar hij was haar favoriete sibling. Hij was gewoon groot en lief en knuffelbaar, alleen een beetje saai en braaf soms. Maar dat was oké, dat zou ze wel uit hem krijgen. Bearkit gaf haar een tikje, maar dat ging de Beetle mobiel niet stoppen. Pas toen hij een enigszins geforceerde 'ja' uitte rolde ze in victorie van hem af. "Yay!" natuurlijk bleef ze niet lang liggen, meteen kwam ze overeind en rende naar buiten, waar ze al lachen rond sprong in de sneeuw terwijl ze op hem wachtte. In haar ogen fonkelden honderden pret lichtjes. "We moeten een kat maken van sneeuw Bear! Dat deden een paar apprentices ook, ik heb het zelf gezien! Ik ga jou maken, kijk maar!" en met die woorden begon ze furieus en onhandig sneeuw bij elkaar te duwen.