[open] Zen-modus

Voor het eerst sinds lange tijd was Volepaw er nog eens alleen op uit getrokken. Met de leader die ziek in zijn den lag en de deputy die druk bezig was met de patrouille te leiden, was ze tussen de mazen van het net gekropen. Settleddust hield haar in de gaten, dat vond ze toch. Hij was niet tevreden van haar werk, wist ook niet waarom zij zo faalde in alles en nog wat. Zij wist het wel, maar het van de daken schreeuwen? Nee, dat niet. Haar geheugen liet haar met momenten in de steek en al zeker als ze onder druk werd gezet, wat laatst gebeurde in Settleddust zijn bijzijn. Nu was de oudere apprentice gevlucht, weg van de druk, weg van de verplichtingen. Ze had geen doel voor ogen, enkel tot rust komen. Dit bleek altijd een wonder te zijn voor haar kopje. Haar oogjes werden groot toen ze een eekhoorn boven in de bomen zag wegspringen. Het kijken naar andere dieren bracht haar kopje in 'zen-modus', alsof ze de wereld even kon vergeten. Ze bleef even naar boven staren, hopende het beestje nog eens te zien, maar het was jammer genoeg gevlucht, terug op weg naar zijn holletje om de winterrust verder te zetten.

Open

Met een voorzichtige pas en zijn lijf dicht tegen de grond gedrukt volgde hij een andere kat. Hij hield zijn adem zo stil mogelijk en probeerde ook zoveel mogelijk uit de wind te blijven. Clankatten waren dan misschien wel ondergeschikt aan de Bloodclanners, ze waren niet achterlijk. Ira keek met gefocuste ogen toe hoe de poes haar ogen op een boom richtte. Ze leek jong, maar niet heel veel jonger dan hemzelf. Zijn staart zwiepte van opwinding achter hem, maar hij liet niks merken in zijn gezicht, dat stond strak. Ze staarde lang genoeg om Ira een sprong te laten wagen. Zijn achterpoten duwde hem richting de clankat voor hem. Zijn klauwen waren uitgestrekt voor hem en op zijn gezicht stond een ijzige blik. Hiervoor was hij getraind, en daarbij zette hij zijn hersenen uit. Gedachte had je niet nodig als je op puur instinct af ging.

Het was haar nadrukkelijk opgedragen om te proberen wat prooi te vangen, alleen niet specifiek waar. Daardoor was ze zonder er echt bij na te denken afgedwaald naar een van de grenzen, doordat ze steeds weer opnieuw door een ander geurspoor voortgedreven werd. Dit tot ze toch wel iets raars voor haar zag gebeuren. Alleen ze besefte nog niet goed wat dit betekende, de ene leek ze te herkennen, de ander had een geur die haar ergens aan zou moeten herinneren. Alleen dit alles kwam nog niet goed bij haar door, waarom ze eigenlijk alleen maar met een schuine kop zat toe te kijken wat er ging gebeuren. Ook nog geen geluid makend om Volepaw ook maar te waarschuwen.

Haar oogjes bleven op de lucht gericht, hopend het beestje nog even terug te zien. Ze had pech, terugkomen zou het beestje ook niet doen want er stond iets te gebeuren, iets waarvan ook zij nog geen weet van had. Tot het moment dat het feitelijk gebeurde. Poten trommelde op de droge, koude aarde en voor ze het wist voelde ze scherpe klauwen in haar schouders. Haar oogjes werden groot en uit automatisme probeerde ze de kat van haar af te krijgen. Ze hield zichzelf gelukkig staande en liet zich vervolgens op haar schouder vallen, waar de kater zijn klauwen in had gezet. Dat er iets verder een andere apprentice stond, had ze zelfs niet door. "Ga van me af!" mauwde ze vluchtig toen ze zich op haar zij had laten vallen, in een poging om hem af te schudden. Ze was niet in aanvalsmodus, ze wilde hier gewoon weg. Vluchten. Had ze zich vergist van territorium? Nee toch? Ze was toch in Shadowclan territorium? Deze kat rook in ieder geval niet naar Shadowclan. Haar vacht stond dik en haar ogen lagen in haar nek, waarna ze blies naar haar tegenstander die afkomstig was van Bloodclan. Ze had het geluk dat haar instinct haar op weg hielp, toch iets wat ze kon doen in een poging om zichzelf te redden.

Terwijl hij door de lucht vloog met zijn klauwen uitgestrekt naar de poes, rook hij een andere geur. Er was nog iemand in de buurt. Heel even gleden zijn ogen naar de zijkanten van hun positie, maar hij kon niemand zo snel zien en ondertussen landde zijn klauwen in de vacht van zijn slachtoffer. Ze viel tot zijn verbazing niet om en hij gromde uit frustratie. De poes liet zich op haar zij vallen. Ze commandeerde hem van haar af te gaan. Ira gromde opnieuw maar een sterke duw liet hem even wankelen waardoor zijn grip op haar verlichte. Dom beest. Zijn ogen waren scherp op haar gericht en hij deed nog een poging om haar tegen de grond te drukken. Zijn kaken vlogen naar haar nek. Hij moest snel zijn, aangezien er ergens in de struiken nog iemand was. Tijdens zijn aanval, zorgde hij er voor dat zijn zintuigen ook de ander konden oppikken. Verassingen bestonden niet voor hem.

Ze begon langzaam te herkennen wat dit was. Ze had het al eens met Tarragonstride gedaan. Dit was zo'n gevecht! Maar op dat moment kwam ook de geur bij haar binnen en onbewust begon haar lichaam wat te shaken. Dit was niet goed, die geur was niet goed. Haar ademhaling versnelde en paniek begon in haar op te borrelen. Alleen waar het normaal misschien een vlucht reactie zou vooroorzaken of ervoor zou zorgen dat ze verstijfde, deed het bij haar wat anders. Zonder er bij na te denken schoot haar lichaam naar voren en klapte ze haar nagels uit en probeerde deze in de flank van de kater te zetten. Dit was puur instinct en paniek, zonder na te denken, daar was ze niet snel genoeg voor tenslotte.

Ze had zijn greep even weten te verlichten, maar de kans om te vluchten had ze niet gekregen. W-waarom gebeurde dit? Ze voelde hoe ze tegen de grond werd geduwd en zag een stevig stel tanden op haar afkomen. Haar voorpoot duwde ze naar voren om te vermijden dat de kaken haar hals konden bereiken. Met haar achterpoten duwde ze in de buik van de gevlekte kater. In een flits zag ze een ander te hulp schieten. Scarletpaw. Reageren op haar aanwezigheid deed ze echter niet, ze moest zich nu proberen te focussen, anders ging haar lichaam andere dingen doen. Ze focuste zich op haar achterpoten. haar ene voorpoot hield ze voor zich, klaar voor het grijpen.

Ira merkte meteen dat er een ander op hem af kwam. Ook voelde hij de achterpoten van zijn slachtoffer onder zich. Razendsnel sprong hij van de poes af en probeerde hij hiermee de aanval van de andere poes te ontwijken, helaas raakte haar poten zijn oren en scheurde één van zijn oren een beetje. Twee stinkende clanners? Zijn ogen schoten van de een naar de ander. Om er nu blind in te gaan zou dom zijn. Gelukkig waren ze beide klein en volgens hem ook jong. Ira was groot en al zijn talent zat in zijn kracht en vechten. Hiermee besloot hij toch nog even te wachten. "Dat was dapper." Zijn stem was laag en hij focuste zich op de bruin gevlekte poes. Er hing geen sarcasme in zijn toon, het was dapper geweest. Langzaam begon hij heen en weer te bewegen, een beetje zoals ijsberen, maar nu had hij wel een doel voor ogen. Hij kon ze aan, dat wist hij gewoon. Het gemene was dat ze met zijn tweeen waren, daardoor moest hij zijn aandacht verdelen. Misschien kon hij tijd rekken en daarmee een plannetje verzinnen, want ze pijn doen, dat ging hij sowieso.

Haar nagels wisten een van de oren te scheuren, maar haar lichaam stopte daar niet. Haar hele lichaam stond stijf van spanning, maar het bleef toch in beweging. Ze had tenslotte wel iets training in vechten gehad, ook al kon ze er niet bij nadenken. Het was haar instinct dat haar hopelijk zou redden hier. Alleen door die geur, die geur die ergens angst bij haar opriep, zorgde ervoor dat haar lichaam onder constante spanning stond en de keuze maakte tussen vechten of vluchten. En voor nu besloot het te vechten. Ze wierp een korte blik op Volepaw, zich bewust nu van de ander, maar woorden wilden gewoon niet vormen. Haar lichaam schoot weer naar voren recht op de kat af. Misschien niet de slimste zet, maar ze dook van rechts naar links met een vrij wilde beweging en haalde uit naar de ander, niet echt specifiek mikkende op iets, als het maar zou raken.