A wicked game we all play

Onderwerp: A wicked game we all play wo 17 feb 2021 - 23:21

Shadowclan was altijd een vaag hulsel van een thuis geweest. Ze leek niet op een shadowclanner, en vaak voelde ze zich al evenmin een. Haar figuur was te sierlijk, te licht en te slank. Alsof een riverclanner en een windclanner elkaar hadden gevonden en zij daaruit was gekomen. De poes zuchtte, rechtte haar rug en sloop tussen het gewas door, even stil als de nacht waar ze zich in bevond. Ze wist beter dan dit soort nachtelijke uitstapjes te begaan. Hoewel ze zich voorbeeldig had gedragen de afgelopen paar moons, wist ze dat niemand ooit echt vergat. Haar zondes hingen als een donkere mantel over haar heen, zichtbaar voor iedere shadowclanner. Ze deden relatief normaal tegen haar nu, maar ze wist dat als woord uit kwam dat ze in het donker buiten rondsloop ze weer terug bij af was. Maar ze werd gek daar, gek van alle blikken en alle woorden die ze altijd zo braafjes moest inslikken. Ja meneer, sorry mevrouw, het zal nooit meer gebeuren. Het was walgelijk, werkelijk waar, maar ze kon niets anders. Gelukkig deed ze haar naam eer aan, en hoewel ze het vroeger had vervloekt dat ze zo anders was - was ze nu dankbaar. Ze kon verdwijnen in de lucht, wegsluipen als de stilte zelf. Niemand zou haar missen of doorhebben, en deze ene nacht zou ze zichzelf toe-eigenen. Voor één keer.

De poes keek op en tikte zichzelf op de vingers. De nacht was nooit van één iemand alleen. "Ah, gezellig, nog een nachtelijke dwaler," haar stem was zoetjes en ze draaide zich met een felle blik om naar de riverclanner. Tegenover buitenstaanders had ze geen act om vol te houden, dus waarom zou ze.

&Arcticwolf

Arcticwolf had zichzelf met zware passen richting de Fourtrees gebracht, zijn gedachtes nog altijd bij de nacht waar hij net te laat was gearriveerd. Zelfs toen had hij alles laten vallen om haar te zoeken, had hij de ware en kloppende angst gevoeld om haar te verliezen. Zijn blik gleed over de platgedrukte aarde die nooit de kans kreeg genoeg te bekomen voor de volgende gathering. In zijn gedachtes ging hij terug naar die ochtend waarin alles veranderd was. Waarin hij vader was geworden. Hij was beklampt geweest om de zorgen over zijn partner en had in stilte de rouw van een verloren kind wat hij nooit had mogen ontmoeten. Ergens hier lag Morningkit begraven. En nu was het allemaal duidelijk waarom Seamist, zo uiterst verzwakt, dit had kunnen doen. Ze was niet alleen geweest. De Shadowclan deputy had zíjn kind begraven en hierna nog twee meer met hem mee geroofd. Hij slikte de bitterheid in zijn keel weg. Het was onacceptabel dat twee kinderen van hem zo ontnomen waren op dezelfde manier hoe hij nooit zijn overleden kind had mogen kennen. Hij vroeg zich af hóe de deputy het geflikt had. Wat voor verhaal hang je op als je ineens met twee pasgeboren jongen het kamp in kwam wandelen? Hij zou onmogelijk hebben toegegeven dat ze van een riverclanner waren, toch?

De zilverwitte kater brak er zijn hoofd nog verder over tot een zoete stem en felle blik hem hieruit trok. Zijn eigen koudgekleurde ogen keerde zich tot haar. Shadowclan, maar haar lichaam vertoonde dit niet. Zoals altijd was de kater compleet onleesbaar, compleet neutraal in zijn doen. Niet vijandig maar ook niet vriendelijk. Het was hoe hij bekend stond. Deze poes, echter, kende hij niet. En hoewel hij vaak de namen van de warriors wist, daar waren immers gatherings goed voor, kon hij deze niet voor de geest halen. Vreemd, vond hij het zelf. Deze poes had een uitstraling die hij niet zou vergeten als hij het eerder had gezien. “De fourtrees hun charme is hun kracht andere samen te brengen” Benoemde hij terwijl hij omhoog keek naar de takken. “Ironisch, aangezien ik het idee krijg dat we hier beiden zijn gekomen alleen te zijn” Er zat een hint van humor in zijn stem, een die zachtgesproken was. Bijna een mompeling.

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

Even leek hij in gedachte verzonken te zijn, maar toen hij opkeek werd zijn figuur een blanke pagina. Dit liet haar enkel opmerkzaam met haar oor trekken. In het voorbij gaan was hij niets meer dan een knappe warrior met een rustige blik. Maar goed, in het voorbij gaan was zij niets anders dan een slank achtergrond figuur. Iets in zijn aanwezigheid bracht een bepaald onderbuikgevoel teweeg, enkel was Airwisp er nog niet uit of dit positief of negatief was. Hij leek echter niet van plan te zijn haar te verjagen of uit te kaffen, dus allicht zou ze er nog achter komen. De slanke poes zette zichzelf neer op de grond, keek hem met haar gele ogen aan. "Oh nee, ik was hier eigenlijk voor een geheime feest-gathering, maar ik denk dat ik te vroeg ben," haar stem was droogjes, maar er was een schuine glimlach op haar gelaat getekend. "Maar als je liever alleen gelaten wordt, zal ik de andere kant op gaan," Ze wilde weten waarom hij de eenzaamheid opzocht, wat het was dat een schijnbaar kalme kater er toe bracht om in het duister de toevlucht van de vier bomen op te zoeken. Maar Aiswisp wist beter dan een vreemdeling daar na middernacht nog naar te vragen. Ze droeg al genoeg geheimen rond, die van een vreemde hoefde ze daar ondanks haar nieuwsgierigheid niet nog bij te hebben.

Hier zijn voelde als het net alsof hij een minuut te laat een oorlog kwam binnenlopen. Alsof hij net de punchline van de grap had gemist. Hij voelde zich net een moment achterstallig. Maar als hij zo rondkeek kon hij de scene voor zijn ogen uitspelen. De kater had geweten dat er iets niet had geklopt en nu was dat mysterie opgelost. En toch... Toch waren er nog zo veel geheimen in dit spel. Nog zo veel onbekende factors. Met welk excuus kon je kittens van buitenaf mee naar binnen brengen? Met welke kracht of macht overtuigde je daarna nog je onschuld? Of liet je iemand anders de klappen vangen? Dat was wat hij had gedaan voor Seamist. Was er nog een martyr in het spel? Wie had de kittens gezoogd? Arcticwolf wist niet dat de deur, hoewel gesloten, net aan hem gepresenteerd was in de vorm van een aantrekkelijke jonge kattin. De shadowclanner nam plaats en na nog een laatste blik met zucht op de plek waar hij zijn partner gevonden had, manen terug, deed hij hetzelfde. Het was de moeite niet waard hier nog langer op te zitten. De antwoorden zouden niet door de bladeren heen komen gevallen. Vandaar dat hij inging op het antwoord van de ander, zijn onleesbaarheid niet brekend. Dit was simpelweg hoe hij was van aard. "Daar ga je de fout in. Zoals je kan zien ben ik al gearriveerd, dus het feest is werkelijk al begonnen" In plaats van te lachen liet hij zijn gezicht iets zachter worden, bracht hij een heldere vonk in zijn ogen. Het duurde nooit lang, maar deze zachtheid sprak altijd duizendmaal meer dan een glimlach deed bij hem. Het had iets oprechts. "Nee, het is goed. De nacht geeft toch weinig aan me vrij. Ik sta open om mijn alleen zijn te delen" En met deze woorden legde Arcticwolf zich letterlijk en figuurlijk neer bij de situatie. Hij had gevraagd om helderheid en hij had deze grijze marter gekregen. Het minste wat hij kon was zien waarom. "Wat heeft jou tot de bomen getrokken?" opperde hij met een zekere beleefdheid, een die de mogelijkheid gaf de vraag te ontwijken mocht deze ongepast zijn.

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

Zijn woorden brachten een lach naar boven die dichter bij oprecht kwam dan ze zou willen. Even voelde ze zich betrapt, alsof er een woedende leider in de bosjes zou zitten om als laatste nog Adderkit van haar af te pakken. De shadowclanner ademde diep in, wetend dat Acornstar hier niet was, dat hij waarschijnlijk diep aan het slapen was in een nest dat nog vaag naar Lovebird rook - in zijn eentje. Ze zou het warm kunnen hebben gehouden, in ruil voor zijn bescherming en zachtheid, maar ook zij had nog iets van eer. Zelfs wanneer de clan dat misschien niet geloofde, ze wilde niet iemand zijn nest vullen wanneer deze haar enkel als een mooi speelding zag. Dat was een fout die ze niet nogmaals probeerde te maken en een gedachte die haar altijd een bittere smaak in de mond gaf. Dus probeerde ze haar aandacht op hem te focussen. Het was lang geleden dat ze iemand van een andere clan had gesproken, Acornstar nam haar zeker niet mee naar Gatherings en ze wilde niet te ver afdwalen, wetend dat ieder contact met een vreemde de paranoia van haar leader zou vullen. Het was verfrissend met een onbekende te praten. Op dit soort momenten voelde ze pas hoe zwaar het was om telkens op haar tenen te lopen. Niet dat ze zou klagen, ze deed het met liefde voor hem. Voor kleine Adderpaw, als het zijn toekomst ook maar iets zachter zou maken, zou ze nog honderd keer door het slijk gaan. "Hm, ik zou je niet direct bestempelen als een feestbeest, maar dan heb ik het graag fout," ze dacht erover om hem ten dans te vragen, maar ze had geen zin om flirterig over te komen. Met een vreemde flirten in het holst van de nacht op een plek zo beschut, dat was niet de soort poes die ze was."Ik had vooral wat behoefde aan de frisse avondlucht denk ik, ik wist niet dat ik dat zo erg zou kunnen missen als moeder," of als paria van een clan. "Airwisp, trouwens," haar gele ogen vonden die van hem, die nu iets zachter leken dan eerst. De klemtoon lag op iets. "Wat zou de nacht jou vrij moeten geven..?" haar stem was luchtig, zacht.

Arcticwolf was nooit iemand geweest die geweldig was in andere lezen. Nee, hij was juist iemand die zag wat er zichtbaar was. Precies waarom hijzelf zo ondoorgrond baar leek. Hij las het oppervlak, maar wat er in dit oppervlak aan hem geschonken werd wist hij altijd perfect te benoemen. Iets wat hij van zijn vader had geleerd over de manen heen. Bij haar opmerking liet hij zijn oren naar voren kantelen om te delen dat het hem amuseerde. Ze had gelijk, hij was niet bepaald een sociaal middenpunt en laat staan hoogtepunt te noemen. Hij was meer iemand die makkelijk op de achtergrond verdween. Tijdens feestelijke samenkomsten zichzelf wegwerkend waar het praten onverstaanbaar werd. En hier met iemand in het privé een dieper gesprek delende. Voor hem was de diepgang van een gesprek vele malen belangrijker dan met hoeveel hij deze hielt. Maar voor een grapje kon hij er wel een wit leugentje van maken. Zolang er maar geen gevolgen van kwamen. De ander begon te spreken over een onderwerp dat hem aansprak: ouderschap. Ze was nog zo jong, bedacht hij in zekere zinnen hypocriet. Maar hij had niet voor het vaderschap gekozen. Goed, misschien zij evenmin. “Met die gevoelens ben ik bekend, zelf ben ik namelijk ook vader” Hij liet iets van zijn facade breken waarin de affectie die hij voelde voor zijn gezin te merken was. “Het zijn er maar twee en toch heb ik het gevoel dat ik al in geen zes manen heb geslapen” Zijn blik gleed naar de maan, wetende dat er geen schande was openlijk te delen dat je als vader om je kinderen gaf. “Maar goed, wanneer ze apprentice worden ben ik er zeker van ze te missen” Hij mistte ze nu al bij het idee alleen. Die twee kleintjes hadden zijn hart absoluut beroofd. Dieven waren het. Schurken. En genadeloos in hun roof tot zijn liefde. “Arcticwolf, aangenaam kennis te maken” Sprak hij weer op zijn normale wijze, beleefd een knik gevende met zijn kop. “Antwoorden, of het ontnemen van zorgen. Echter heeft de nacht mij gezelschap geschonken” Hij vroeg zichzelf af hoe veel waarde dit geschenk had.

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”