Puzzle piece

Het was altijd leuk om te gokken of de uil er wel of niet zou zijn als je deze boom zou bezoeken. Silver liep er regelmatig langs en elke keer checkte ze even of de uil thuis was. Meestal was het dier aan het slapen overdag, en 's nachts kwam ze hier niet. Niet vaak, in ieder geval. Ze had het soms wel is laat gemaakt, waardoor ze de uil toch een keer had zien uitvliegen. Dat was een leuk moment geweest. Nu keek ze weer omhoog, proberend te bepalen of hij thuis was of niet, en of het het waard was om ook echt naar boven te gaan om te checken. Ze wilde het ook niet onnodig storen.

Clover

Cloverpaw trippelde lichtvoetig door het woud, haar slanke gelaat slingerde tussen het kale struikgewas door alsof ze een slang was. Dat was één van de weinige dingen die ze goed kon, die haar meezaten, en dat was geruisloos lopen. Het maakte het jagen een stuk makkelijker, moest ze zelf toegeven. Als ze zo groot en log was geweest als haar mentor, was ze waarschijnlijk elke dag thuisgekomen met lege klauwen. Ze liep juist langs de owltree, eigenlijk een beetje doelloos op zoek naar prooi die toch al schaars was, toen ze de geur van haar moeder oppikte. Eén die ze herkende uit duizenden. Het duurde ook maar een luttele seconde voordat ze haar moeder op haar netvlies vond. ‘Hoi mama!’ kirde ze vrolijk. Oh, het was welkome afleiding om even bij te kletsen met haar moeder.

Langer nadenken of ze de uil wel of niet zou storen, zou blijven wachten om het te zien of niet, dat kon niet. Een heldere, vrolijke stem klonk achter haar en een brede glimlach verscheen op haar gelaat. 'Heyy, Clover,' snorde ze liefdevol naar haar dochter. Ze gaf haar een kopje en een lik tussen de oren. Ze keek even goed naar haar dochter. Oh, wat was ze toch alweer groot geworden. 'Oh, wat zie je er goed uit lieverd,' miauwde ze snorrend. 'Gaat alles goed met je? Ook met je trainingen?'

Cloverpaw moest een beetje giechelen toen haar moeder haar begroette met een lik en lieve woordjes. Ze hield er wel een beetje van om vertroeteld te worden. Ze bleef zo verschrikkelijk zacht van binnen, gemaakt voor bloemetjes en glitters. Niet vechten en de beste willen zijn. Haar moeder vroeg hoe het met haar trainingen ging, en ze haalde haar schouders wat op. ‘Oh ja, je weet wel,’ miauwde ze wat achteloos. Ze had het er liever niet echt over, want ze vond trainen eigenlijk helemaal niet zo leuk. Het was omdat het moest, maar ze kon gewoon niet datzelfde enthousiasme opwekken als Frostpaw en Eggpaw. ‘Ardentheart is aardig,’ miauwde ze daarna ook maar vlug, om het onderwerp een beetje te verschuiven naar haar mentor. Ze wist dat hij een vriend was van haar moeder.

Het zachte gegiechel van Cloverpaw verwarmde haar hart. Toch haalde ze een beetje onverschillig haar schouders op bij haar vraag hoe het ging met de trainingen. 'Oh ja, je weet wel,' miauwde ze. Silver keek haar met een licht opgetrokken wenkbrauw aan. Ze wist het niet echt, daarom vroeg ze het. Ze wilde al doorvragen toen Clover haar voor was. 'Ardentheart is aardig.' Silver glimlachte en knikte. 'Goed zo. Als hij iets stoms doet moet je het gewoon zeggen hoor,' snorde ze. Ze dacht niet dat Ardentheart ook maar iets fout zou doen- niet opzettelijk in ieder geval. Maar het was ook wel belangrijk dat, mocht er iets gebeuren, Clover wist dat ze het gewoon mocht zeggen. 'Wat heeft hij je allemaal al geleerd?'

Hard to find, lucky to have

Was dit liegen? Ze vertelde gewoon niet allen aan haar moeder, maar dat was niet heel erg, toch? Mama hoefde zich er niet te druk over te maken, ze zou vanzelf wel warrior worden. En misschien kon ze daarna wat anders doen, kon ze meer helpen met dingetjes in het kamp, ofzo. En jagen was niet zo erg. Ze had gewoon zachte pootjes. ‘Nee, mama, hij doet niet stom,’ miauwde ze na een gemeend glimlachje. Echt niet. Hij was eigenlijk heel erg geduldig met haar. Toen ze vroeg wat ze allemaal al had geleerd, ging ze weer terug naar het begin. ‘Uuuhm. Nou, het gebied, de geuren, jagen en allemaal trucjes, een klein beetje vechten.’ Dat laatste was ze eigenlijk zelf nog een beetje bang voor. Als ze soms al zag hoe ruig Frost en Egg konden spelen. Nee, daar was ze absoluut niet van!

Cloverpaw verzekerde haar dat Ardent niet stom deed. Silver grinnikte zachtjes en knikte. Mooi zo, dat hoorde ze graag natuurlijk. Ze vroeg wat haar dochter allemaal al geleerd had. 'Uuuhm. Nou, het gebied, de geuren, jagen en allemaal trucjes, een klein beetje vechten,' vertelde ze haar. Silverwish knikte. 'Mooi, mooi,' miauwde ze. 'Gaat het allemaal goed? Heb je ook al geleerd om in bomen te klimmen? En om te sluipen?' Clover was inmiddels wel op een leeftijd aangekomen dat ze dat soort dingen ook moest leren. Misschien was ze een beetje bescheiden, of was Ardent er nog niet aan toe gekomen. Kon allemaal, was allemaal niet erg.