Shame to catch you here

Met lome passen wandelde de grijze kater door een maar al te bekend gebied. Het Rogue terrein zat nog beter in zijn geheugen dan dat van de Elite zelf. Als een soort onzichtbare wereld tussen ShadowClan en de Elite in was dat de plaats waar hij zijn laatste dagen als Clankat weg sleet. Nu dat het Elitekamp tijdelijk zo ontaard was kwam het bijna als van nature voor hem om in alle vrije uren die hij had hier rond te zwerven. Het had iets vertrouwds gekregen. De schemering brak net aan en dus zou het niet lang meer duren voordat hij in alle rust op jacht kon gaan. Bleaktail spitste zijn oren. Een bekende geur was een zijn neus binnen geslopen. Een waar hij beslist niet op zat te wachten. Met een ruk draaide hij zich om. Daar, tussen het hoge gras, keken een paar diepblauwe ogen zijn richting uit. Hij wierp een koude blik terug. Maar zocht wel contact, wilde er zeker van zijn dat hij haar blik te pakken zou hebben. “Mapleshade.” Bromde hij. Wat deed zij in hemelsnaam hier? Ze zou toch niet naar hem opzoek zijn gegaan? Ietwat geërgerd stapte hij op haar af. “Maak dat je wegkomt.” Zei hij kortaf. Maar zeker wel gemeend. Bleak had geen tijd voor praatjes. En zeker niet met oude bekende.  

- eerste post voor Mapleshade

Het was grappig, hoe het lot twee katten in omgekeerde wegen duwde, om ze later te laten overlappen. Alsof het niet meer was dan een ziek experiment. "Ik ga helemaal nergens heen," klonk haar stem koud en leeg, als een toendra in de winter. Ze ontmoette zijn snijdende ogen zonder angst. Ze had ook niks om bang voor te zijn. Verzekerde ze haarzelf. Hij mocht nu dan wel bij de Elite horen, maar ze waren nog altijd even op elkaar afgestemd. Dankzij de vergelijkbaar jeugd die ze deelde. "Het past veel beter bij jouw karakter om de benen te nemen, Bleaktail." Ze spuugde zijn naam bijna uit, niet eens wetend of hij nog wel zo door het leven ging. Maar het maakte haar niks uit, hij kon 10 namen aannemen als hij wilde. Maar voor haar zou de grijze kater altijd Bleaktail, de verrader zijn.

“Ik ga helemaal nergens heen,” Klonk het. Bleak fronste. Hij keek haar recht in de ogen aan, probeerde aan haar af te lezen wat ze hier deed. Was ze hem op komen zoeken? Was het toeval? Maar hij kon het niet… Slecht met emoties en lichaamstaal zoals hij dat altijd al was geweest. Ergens deed het hem pijn haar zo te zien. Waarom moest hij dan ook uit alle mogelijke katten Mapleshade tegen het lijf lopen?! Mapleshade… een van de weinige die hem echt had begrepen. Zijn beste jeugdvriendin. En hij had haar gezamenlijk met de rest van ShadowClan verraden. Maar het had niet anders gekund. “Het past veel beter bij jouw karakter om de benen te nemen, Bleaktail.” Zei ze. Bleaktails blik zocht de hare weer op. Echter leek het nu gehaast en fel. Ze wist precies waar ze hem moest steken om reactie uit te lokken. En hij haatte het. Hij haatte goed ze hem kende. Hoe goed ze hem had laten kennen. “Je begrijpt het niet!” Siste hij nijdig terwijl zijn klauwen uit hun hulzen schoten. “Ik had gedaan wat ik moest doen! Ik kon hier niet langer blijven.” Hij wilde niet meer zeggen dan dat maar de woorden ontglipte hem. Ze wist hem zo gemakkelijk te emotioneren. Het was frustrerend. Pijnlijk. Juist om haar zo weer te zien. Was dit de manier waarop ze afscheid van elkaar zouden nemen? Was dit het werkelijk? Hadden ze elkaar niet gewoon veel beter nooit meer in de ogen kunnen kijken? “Ik heb je gespaard tijdens de overname maar dat geluk heb je niet nog eens dus verdwijn uit mijn ogen.” Snauwde hij.