[Rainpaw] Even THIS is frozen?

Een kleine kater spurtte het Riverclan kamp uit, zijn poten trommelden op de bevroren grond terwijl hij voortrende. Zijn staart golfde als een vaandel achter hem aan. Verdomde pestkoppen! Hij kon het niet helpen dat hij Gravepaw heette, hij kon niet helpen dat hij naar iets doods vernoemd was door zijn moeder. Hij kon het niet helpen dat ze geestesziek was toen hij geboren werd! Hij kon het allemaal niet helpen. Ze geloofden niet in hem? Dan zou hij ze eens laten zien wat hij allemaal wel niet kon. Hij zou het ze bewijzen dat hij van alles kon. Hij zou zelf wel uit jagen gaan. Hij had de anderen niet nodig, en al helemaal hun opmerkingen niet.

Hij kwam echter tot een halt toen hij de waterval bereikt had, met hijgende geluiden werd de adem uit zijn longen geperst. Voorzichtig keek hij op met zijn turquoise gekleurde ogen. Een fel geschitter kwam hem tegemoet terwijl hij dat deed. Meteen waren de zorgen vergeten, meteen kwam er verwondering in zijn ogen. Zelfs... de waterval... was bevroren? "Zelfs dit?" Ademde hij verwonderd terwijl hij rondkeek. Voorzichtig zette hij een paar stapjes dichterbij, maar ergens durfde hij het ook niet aan te raken, alsof het iets onwerkelijks was. Hij hield zijn kop eventjes scheef, maar de trance werd gebroken toen hij pootstappen hoorde. Meteen werden zijn oren weer in zijn nek gelegd en keek hij om, zijn nekharen overeind. "Wie is daar?!" Snauwde hij, "Laat me met rust!"

Rainpaw sloop met haar staart tussen haar poten door het woud. Vandaag was ze door haar mentor op jacht gestuurd. Maar het was al zonhoog en ze had nog niets gevonden! Zo zal ze vast nog minder snel Warrior worden. Rainpaw zuchttte en rilde even. Wat was het toch koud! Gelukkig was er nog geen sneeuw gevallen. Plotseling zag ze een bruine flits tussen de struiken. Soepel liet ze zich in jachthouding zakken. Met kleine stapjes kwam ze dichterbij, totdat ze nog maar een vossenlengte van haar prooi af was. Rainpaw`s witte staart zwiepte heen en weer. Met een krachtige sprong kwam ze op de muis terecht en doodde hem met een snelle beet. De muis was mager, zoals alle prooi in deze tijd van het jaar. Toch was Rainpaw tevreden en ze snorde tevreden. De leerling nam haar buit in de mond en ging verder. Nog even, hield ze zich voor. Dan ga ik terug naar het kamp. Even later ving Rainpaw een zwak geurspoor op. Een stem zei verwonderd: 'Zelfs dit?' Ze had geen idee wat die daar mee bedoelde. Het was een jonge leerling. Ze wilde hem net begroeten, tot hij snauwde: 'Wie is daar? Laat me met rust!' Rainpaw schrok even. Dan zag ze dat het Gravepaw was. 'Hallo, jij bent Gravepaw, toch? Wie heeft je zo pissig gemaakt dat iedereen je met rust moet laten?' Vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Rainpaw keek even rond. Dan zag ze devwaterval. Ze had geen idee dat ze al zo ver was gekomen. Normaal gezien hoorde je de rivier van ver bulderen. Maar vandaag was die helemaal bevroren. Daarom was Gravepaw zo verwonderd geweest. Het benam haar de adem. 'Zo ... mooi...' kon ze nog uitbrengen.

[Rainpaw] Even THIS is frozen? C1761924-137690764145868large

Met grote ogen staarde Gravepaw naar de bewegende, bevroren struiken. Het kon niet missen dat daar iemand was. Een sterke Riverclan geur dreef hem tegemoet terwijl hij naar de struiken staarde. Zijn staart was ondertussen twee keer zo dik geworden en zwiepte vervaarlijk door de lucht heen. Hij hield niet van dit afwachten, maar uiteindelijk gleed er een witte poes tussen de struiken vandaan. Oeps.. ze was nog groter dan hij ook. Met een frons en zijn bovenlip verdedigend iets opgetrokken zette hij een stap achteruit. Het was Rainpaw. Zij had nog nooit gemeen tegen hem gedaan, maar ééns moest de eerste keer zijn, dus hij was alert en nog steeds in de verdediging. Hij ging het risico niet nemen. "Hallo, jij bent Gravepaw, toch? Wie heeft je zo pissig gemaakt dat iedereen je met rust moet laten?" Vroeg Rainpaw aan hem, eerder nieuwsgierig dan gemeen. Eventjes liet hij de boosheid en de verdediging zakken, het maakte plaats voor een verwonderde blik, maar dat verdween al snel weer. "Ja natuurlijk.. alsof je dat niet weet.." Mompelde hij, met een diepe frons in zijn voorhoofd gekerfd. In zijn hoofd was het haast onmogelijk dat iemand niet wist dat hij getreiterd werd, of hem niet treiterde.

Gravepaw keek echter verwonderd op toen Rainpaw's aandacht naar de waterval verplaatste. Hij was dus niet de enige die het was opgevallen. Eventjes keek hij mee met Rainpaw, maar vervolgens zette hij weer een stap achteruit, weg van haar. Domme fout, het gras was glad en ijzig onder zijn poten, en al snel slipte hij weg. Met een geschrokken geluid gleed hij weg van de rand. Snel en verwoed begroef hij zijn klauwen in het gras, proberend zichzelf weer omhoog te klauwen, met alleen als resultaat dat hij nog verder weg gleed van de rand. "H-help.."

Gravepaw keek verwonderd. 'Ja hoor, alsof jij dat niet weet..' Mompelde hij. Rainpaw verstond dit niet. Hoe moest ze dit nu weer weten? Gravepaw deed een stap naar achter. Net wilde Rainpaw hem waarschuwen voor de rand, toen hij wegslipte. Met een geschrokken geluidje ging hij over de rand. Rainpaw bleef enkele seconden verstijfd staan, maar Gravepaw probeerde zich omhoog te trekken. Rainpaw schudde het van zich af en sprong op hem af. Ze nam zijn nekvel tussen haar tanden en probeerde hem op te trekken. Rainpaw zorgde ervoor dat ze niet te dicht bij de rand stond. Langzaam maar zeker lukte het haar om Gravepaw wat over de rand te slepen. Rainpaw's nek deed pijn en haar poten hadden slechte houvast op de bevroren grond. Met haar laatste krachtinspanningen bracht ze Gravepaw in veiligheid. Rainpaw viel uitgeput neer. Hijgend hief ze haar kop op en zei een beetje boos: 'Waarom moest je nou zo dicht bij de rand gaan staan?'

De nagels van Gravepaw's achterpoten krasten hopeloos in de zanderige substantie van de rand van de afgrond. Hij kon echter geen grip vinden, hij gleed alleen maar weg. Zijn ogen waren wijd open gesperd en angstige geluidjes staarde hij Rainpaw aan, die een paar seconde naar hem zat te staren. Waarom deed ze niks? Wou zij hem óók al dood hebben? Bleef ze daarom staan op diezelfde plek? Starend naar hem? "Is het leuk om te kijken?" Siste hij, nog feller dan ooit door de doodsangst. In die paar seconden schoot er zoveel door zijn kop heen, zijn gedachten raceten met topsnelheid. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde zich met een grote krachtinspanning weer omhoog te trekken, het lukte echter niet. Hij kneep zijn ogen dicht van vermoeidheid, zou hij het gewoon moeten opgeven? Was het gewoon verloren? Misschien hadden ze wel gewonnen...

Hij was ondertussen zover teruggetrokken in zijn eigen gedachten, dat hij niet doorhad dat Rainpaw op hem afgesprongen kwam. Geschrokken hapte hij naar adem toen hij ineens tanden in zijn nekvel voelde, en zijn ogen sloegen weer open. Was dat Rainpaw? Probeerde ze hem te helpen? Ongeloof verscheen in zijn ogen terwijl hij erover na dacht. Ach ja, wie weet ging ze hem wel in de afgrond gooien (Omg xD... Niets persoonlijksxD). Uiteindelijk stond hij alsnog met alle vier de poten weer stevig op de grond. "Bedankt..." Mompelde hij vlug, zijn oren achteruit gelegd. Maar meteen schrok hij weer op, zijn hele vacht overeind, toen Rainpaw hem toe begon te spreken, met boosheid in haar stem. "Waarom moest je nou zo dicht bij de rand gaan staan?" Sprak ze hem toe. Meteen draaide Gravepaw zijn kop weer nukkig weg, meteen schoot de kater weer in de verdediging. "Jij liet me schrikken," Sprak hij nukkig, zonder Rainpaw aan te kijken. Hij staarde naar de bevroren grond naast hem, alsof het vreselijk interessant was.

Rainpaw bleef enkele seconden verstijfd staan, maar Gravepaw probeerde zich omhoog te trekken. "Is het leuk om te kijken?" Siste Gravepaw. Rainpaw schudde het van zich af en sprong op hem af. Ze nam zijn nekvel tussen haar tanden en probeerde hem op te trekken. Rainpaw zorgde ervoor dat ze niet te dicht bij de rand stond. Langzaam maar zeker lukte het haar om Gravepaw wat over de rand te slepen. Rainpaw's nek deed pijn en haar poten hadden slechte houvast op de bevroren grond. Met haar laatste krachtinspanningen bracht ze Gravepaw in veiligheid. Rainpaw viel uitgeput neer. "Bedankt..." Mompelde hij vlug. Hijgend hief ze haar kop op en zei een beetje boos: 'Waarom moest je nou zo dicht bij de rand gaan staan?' Gravepaw schoot meteen weer in de verdediging. "Jij liet me schrikken." Rainpaw was weer op adem. Haar boosheid was weer verdwenen. Ze likte de haren op haar rug, zodat hij niet zou zien dat ze overeind stonden van angst. 'Als ik niet beter wist dacht ik dat je met opzet naar beneden viel. Maar hoe kon ik je nu laten schrikken? Je had me toch al gezien?' Er lag een nieuwsgierige ondertoon in haar stem. Ze kon er niets aan doen, ze wilde echt alles weten. 'Sorry... Dat gaat me niets aan, ik weet het' Zuchtte ze. Stiekem hoopte ze toch dat hij een verklaring ging geven.