Birds falling from the rooftop

Een koude blik lag in zijn ogen terwijl hij van het territorium terug naar het kamp liep. De avond begon langzaamaan te vallen en hoewel het steeds langer licht bleef buiten zag Thawrage ook wel dat hij vrij laat was om terug te keren naar het kamp. Dat deed hij natuurlijk met een reden: hoe minder tijd hij met al die dwazen moest spenderen, hoe beter. De kater liep het kamp binnen toen dat een oranjekleurige gloed zich begon te mengen met het blauw boven zijn kopje en hij gooide de twee konijnen die hij had weten te vangen achteloos op de prooistapel neer. Hij zonderde zich wat af en wachtte af tot de zwakkeren eerst hadden gegeten, waarna hij naar voren liep en ook een prooi voor zichzelf er van af pakte. Hij draaide zich om, enkel en alleen om een klein pluizenballetje vlak voor zijn poten te zien. Het mormel zag eruit alsof het nog maar net kon wandelen en Thawrage vroeg zich af waarom zijn moeder niet meer oplettend was. “Ga terug naar de nursery,” zei hij op een koude toon tegen het katertje, zijn gouden ogen strak gericht op de kitten. Moest hij nu ook nog werkelijk wachten tot het mormel terug in de nursery was?

De kou liet Sparrowkit rillen terwijl hij langzaam de nursery uit kroop. Het was zeldzaam dat hij zonder de steun van zijn moeder het nest verliet. De kleine kater was nou eenmaal fan van bij zijn familie zijn en een stuk minder fan van alleen zijn. Dezelfde reden dat hij zich nu tegen de (in zijn ogen) gigantische warrior drukte. Zijn donkere vacht was warmer dan de koude wind terwijl Sparrowkit tegen zijn grote poten aan kroop met een tevreden zuchtje. Dat was veel beter. De norse uitdrukking ontging hem compleet. Tenslotte was Thawrage een windclanner en alle windclanners waren aardig! Zijn kleine staartje wikkelde hij om zich heen voor nog wat meer warmte. Zijn grote blauwe oogjes richtte hij omhoog, een bepaalde verwondering erin. "Ik wilde de nacht zien," piepte hij dapper zijn uitleg terug. Zijn woordenschat begon ook langzaam te verbreden en hij struikelde minder en minder over lettergrepen. Een nieuwe rilling ging door zijn kleine lichaampje heen en met een klagerig geluid schoof hij zich verder tegen Thawrage aan.

Nee. Nee. Néé. Hij zat hier niet midden in het kamp waar iedereen hem kon zien met een irritant klein mormel dat verdomme ook nog eens gedeeltelijk op hem leek tegen zijn poten aangekropen terwijl deze hem aankeek alsof hij één of andere afgevaardigde van die dode katten in de hemel was waar iedereen zo sterk in leek te geloven. Dwazen. Een kwade blik verscheen in zijn ogen toen de kitten zijn uitleg piepte en daarna dichter tegen hem aan kroop. “Wel, die heb je nu gezien. Oprotten,” sprak Thawrage op een koude toon. “Ga terug naar je moeder en kruip maar lekker tegen haar aan.” Hij bewoog met zijn poot naar voren zodat hij het kleintje hopelijk van zich af kon schudden en deed expres een stap naar achteren. Zijn Clanmates mochten niet denken dat hij ging smelten voor de smekende oogjes van zo’n klein mormel, want het deed hem helemaal niks. En nu moest het mormel oprotten of anders kreeg hij problemen.