Open Your Eyes

Onderwerp: Open Your Eyes di 2 maa 2021 - 9:21

Om de één of andere reden trok deze plaats haar aan. De vissige geur stonk niet zo hard als sommigen zeiden dat het stonk - ze vond het ergens wel een warme, huiselijke geur. Was dat raar? Waarschijnlijk was dat raar. Tidepaw wist niet of ze het erg vond dat dat raar was. Het deed haar goed voelen, en was dat niet het enige wat telde? De jonge kattin zat op de grens, voetjes braaf binnen Shadowclan gebied, staart rond haar brede poten geplooid. Haar blauwgroene blik was afwezig op het gebied aan de overkant gericht. Zo anders leek het niet. Ze vroeg zich af wat het nut was van een grens als ze toch allemaal katten waren; desondanks kon ze zich niet inbeelden dat ze een Riverclanner gewoon in hun gebied binnen zou laten. Dit stukje land was van ons, niet van hen.

+ Arcticwolf eerst

Onderwerp: Re: Open Your Eyes di 16 maa 2021 - 22:38

Soms vroeg hij zich af waarom ze nog rondvraag deden naar wie zichzelf wilde opgeven voor deze klus, ondertussen moest het wel opgevallen zijn dat hij dit dagelijks deed. Maar goed, iemand moest het doen, dus waarom niet hij? Hij maakte zijn naam de laatste tijd absoluut waar. Wanneer een wolf een geur beet heeft laat hij deze voor een goud op de wereld los. Gestuurd door een bovennatuurlijke drang om deze jacht te vervullen zou het blijven cirkelen om een doorgang te vinden. En soms was het einddoel zelf naar je toegelopen, net zoals haar zus dit was. Twee zusjes. Twee dochters. Hij had een zoon en drie- nee vier dochters. Maar drie daarvan levend. En twee nog aan de verkeerde kant van deze grens. Kalm naderde hij de ander terwijl hij deze bekeek. De grote hoeveelheid wit zou zeker van hem zijn gekomen, met het bruin een mix van haar moeders en zijn bruintinten. Allemaal te verklaren. Allemaal gegrond in de waarheid die hij koos om na te leven. Deze kinderen behoorde Riverclan toe. Deze kinderen zouden nooit in de situatie moeten komen dat ze tegen hun moeder of siblings moeten vechten. Goed. Het was tijd. “Tidepaw?” Sprak hij rustig, maar liet de emoties erin doorvloeien. “Wat gaat de tijd zo snel… maar ik ben blij dat ik nu de kans krijg je te zien in plaats van enkel over je te horen” Hij schudde hierna zijn hoofd. “Och… waar zijn mijn manieren…”

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

Onderwerp: Re: Open Your Eyes di 16 maa 2021 - 22:50

Een oudere kater die ze nog niet eerder had gezien liep doelbewust op haar af. Tidepaw bleef zitten op de grens maar schuifelde wel een beetje naar achteren, zodat ze braaf in haar eigen clan bleef. Een deel van haar was bang dat hij boos was omdat ze te dichtbij kwam, dat hij dit een goed moment vond om aan te vallen - hun clans waren immers op het randje van oorlog en ze was jong en een makkelijk slachtoffer. Maar er was geen vijandigheid in zijn houding, enkel een soort herkenning waar ze meteen jaloers op was. Hij sprak haar aan met haar naam zonder erom te vragen, mauwde dat het fijn was om haar eindelijk te zien in plaats van enkel over haar te horen. Tidepaw fronste, kantelde haar kopje vragend scheef. Zat ze zo vaak aan de grens dat Riverclanners over haar spraken, dat ze bekend was in hun clan? En kwam hij echt helemaal om haar te zien naar hier? Die gedachte maakte haar wel warm. Ze voelde zich speciaal, gewild. Een voorzichtige glimlach gleed over haar snuitje. "U-uhm, h-h-hallo?", mauwde ze zachtjes, niet per se verlegen maar eerder onzeker over wat te zeggen, wat hij van haar verwachtte. Hij leek zich te gedragen alsof hij al heel lang uitkeek naar haar ontmoeten, iets dat ze zich niet echt kon inbeelden maar wat wel heel fijn voelde, en ze wou hem niet teleurstellen - hoe raar dat ook mocht klinken.

Onderwerp: Re: Open Your Eyes di 16 maa 2021 - 23:11

Heel anders dan haar zus, kon hij meteen opmerken. Maar hij zou dit spel met evenveel voorzichtige zorg moeten spelen. Hij moest dit goed doen. Hij moest zijn eigen kinderen immers niet meteen tekortkomen of teleurstellen. Echter vond hij spreken moeilijk, in tegenstelling tot zijn eigen vader. Hij was meer een man van bedachtzame stiltes. Van rust en van observeren. Maar je moest soms buiten je eigen comfort stappen voor degene waarvan je hielt. En hoewel hij nog niet van zijn verloren kinderen hielt, zo te zeggen, was dit wel waarnaar hij streefde. Zijn kind leek zijn vage praat echter niet vreemd te vinden. Of beter gezegt, niet erg te vinden. Misschien juist het tegendeel? Was ze onzeker? Was aandacht iets wat ze als prettig ervaarde? Och net als Amberpaw… nog een dochter om hem vervroegt nog verder grijs te maken. Dus besloot hij zijn blik zodanig warm te houden terwijl hij zichzelf verlaagde tot een liggende positie. “Mijn naam is Arcticwolf” Ze zou zo zijn ogen kunnen hebben als het groen grijs was geweest. “Excuses voor mijn ongemakkelijke begroeting, maar ik ervaar het als lastig om nu de juiste woorden te vinden.. in de meest positieve zin van het woord, natuurlijk” Een gecharmeerde, alniet zachte en ongemakkelijk grinnik, een die gevuld was met de vaderlijke warmte die hij had gevonden in zijn andere kinderen. Misschien nu nog half nep, maar het zou oprecht worden over tijd. Hij wilde dit perfect doen. De perfecte vader zijn. Een waarvoor het waard was je clan te verlaten.

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

Onderwerp: Re: Open Your Eyes di 16 maa 2021 - 23:40

De kater excuseerde zich voor zijn manieren en stelde zich voor als Arcticwolf. Hij was heel beleefd, maar Tidepaw kon niet echt begrijpen wat hij wou, waarom hij zich gedroeg zoals hij zich gedroeg en dat maakte haar licht ongemakkelijk. De rosse kattin schuifelde even met haar witte pootjes en richtte haar blik naar beneden, weg van zijn intrigerende blik. Arcticwolf leek ook ongemakkelijk te zijn, maar gedroeg zich met een rare warme nervositeit. Alsof ze veel voor hem betekende. Tidepaw wou niets anders dan veel te betekenen voor iemand, geliefd worden en nooit alleen te hoeven zijn, maar ze kende hem helemaal niet en ze had het vage idee dat het leek alsof hij iets van haar wou. "Uhm, h-hoe ken je-je mij?", besloot ze te vragen na een korte stilte. Ze kon maar moeilijk geloven dat haar naam nu al de ronde zou doen binnen Riverclan, zo lang was ze nog geen apprentice en zo veel Riverclanners had ze nog niet ontmoet. Tenzij ze een indruk had nagelaten op iemand, misschien? Haar gedachten gingen terug naar de knappe tabby die ze nog niet zo lang geleden ontmoet had. Brackenpaw. Ze voelde haar snuitje warm worden toen ze terugdacht aan zijn warme blik. Ergens had hij wel iets weg van de veel oudere kater die nu voor haar neus stond.