An ode to two foolish lovers

Gisteren  was het nieuws veel te laat op de de dag aan hem bekend gemaakt om deze nog te laten controleren. Waar eerder de kater daar erg nijdig om geweest was, was het achteraf wellicht beter geweest. Had hij tijd gevonden om iets van een geruststelling van zijn beste vriend te kunnen krijgen. Woorden waarmee hij nu met een iet wat sterkere ruggengraat naast zijn mate stond, hopelijk haar de geruststelling kon schenken die ze verdiende. De kleine tom slikte de brok uit zijn keel weg toen hij de medicine cat den in stapte. Wierp kort een blik over zijn schouder om zijn geliefde Fawnleap zacht aan te kijken. Probeerde hard zijn best te doen er te staan als de man die ze er verwachtte te staan, hij zou niet weggaan. Nu was het daar. Het moment van de waarheid, met alle gemixte gevoelens van dien. Waaronder ergens een hoop, waarop? De kater zou het nog niet weten.

"Routnose, heb je even?"

De waterige glimlach op Fawnleaps gezicht was waarvoor hij hier stond, sterker op zijn pootjes dan ervoor. Hij stond hier voor haar, om haar zorgen wat te doen vervagen. Duidelijk te maken dat haar eerdere beschuldigingen, hoewel niet al te ver gezocht, foutief waren. De kleine tom slikte toen Routnose hen om reden vroeg, keek kort zijn mate aan. Iets in hem hoopte dat zij het voortouw zou nemen, iets in hem wilde nog steeds niet toegeven. Maar hij was de man een deputy daarbij, Fawnleap had haar wensen maar al te goed duidelijk gemaakt. "We vermoeden" begon de kater, blik kort die van Fawnleap kruisende voor deze de medicine cat weer vond "We vermoeden dat Fawnleap in verwachting is." Van mijn kittens. Het was er uit, zijn mondhoekjes krulde ietwat naar boven terwijl hij nog altijd stevig op zijn pootjes stond. Zwanger van zijn kittens. Het klonk nog altijd zo Alien, zo vreemd en eng, maar waar dit eerst erg bitter was geweest, was het zoeter dan hij voorzien had. Stond hij daar, glimlachend.

De kater hield zijn blik rustig op de twee damens voor hem, beet ietwat op zijn wang om deze rust op het gezicht te bewaren. Waarheid was dat angst hem opvrat, zoals ze daar stonden. Zoals hij daar stond op het punt wellicht vader te worden. Nou het zou geen leugen zijn als hij vertelde zichzelf eerder als deputy te hebben gezien dan als vader. Vaderschap was een vreemd concept voor hem, had nooit een goed voorbeeld gehad in zijn eigen vader. Maar, met Shadefeather als voorbeeld, kleurde zijn kansen iets rooskleurderiger. Bovendien had hij Fawnleap aan zijn zijden en samen zouden ze als team klaar staan voor de kleine aapjes. Onhandig wellicht, maar samen. En dat was genoeg om hem hier staande te houden. Om geen zucht te laten horen toen bleek dat ze inderdaad in verwachting was. Zijn blik schoot van Routnose naar Fawnleap, probeerde een brok in zijn keel weg te slikken terwijl hij naar voren stapte op Routnose haar uitnodiging.  "O-oh ja, natuurlijk" hij knikte. Moest zichzelf even herpakken voor hij zachtjes zijn pootje op de buik van zijn mate drukte, een schaapachtige glimlach op zijn koppie. Oogjes verwondert, hij zou een vader worden. Wie had het ooit gedacht? Zijn orotjes draaide naar voren toen hij iets meende te voelen, en kleine grinnik ontsnapte hem. "Oh wow" glimlachend keerde hij zijn blik naar zijn mate en knikte, ze werden ouders. Hij kon de woorden niet vinden om te spreken, kon enkel schaapachtig glimlachen.