Window to the world

Soms was men verbaasd dat ze kon jagen, met haar gedachtegang en wat kinderlijke gedrag. Softpatch zelf was echter nergens over verbaasd als het om de jacht ging, want ze deed het gewoon. Natuurlijk, het duurde misschien langer voordat ze snapte hoe de verschillende technieken werkte, waar ze op moest letten en in het begin had ze zelf zielig gevonden om zo'n klein onschuldig diertje te doden. Al dat was er uiteindelijk toch ingewerkt of in het laatste geval uitgewerkt. Het was nu een soort van automatisme geworden, ze wist wel dier het was en ging bijna uit zichzelf in de juiste houding. Samen met haar mentor had ze er een spel van gemaakt en bij alles wat ze ving telde ze punten. Kleine prooien waren één punt waard en grotere konden twee of drie waard zijn. Ze wou zoveel mogelijk punten halen en als ze boven een bepaald aantal had beloonde ze zichzelf met haar lievelingsprooi als die er was of iets anders leuks. Dat bepaalde aantal was nu lager, maar vijf punten, omdat er minder prooi was. Zeker nu, want de prooistapel zag er erg leeg uit tegenwoordig. Daarom wou Stagstine, die nu opeens leidde, de Sunning Rocks terughebben. Dat vond Softpatch wel prima, ze mistte de stapel stenen. Thornstar had die zomaar weggegeven, misschien om vriendjes te maken met Crystalstar. Zij zou ook iets geven aan een andere als dat kon helpen voor hun vriendschap, maar helaas wou Crystalstar geen vriendjes worden. Bovendien was Thornstar weg, hij was gegrepen door Twolegs zeiden ze. De calico wist het niet allemaal precies, enkel dat niet iedereen heel vrolijk was nu en dat vond ze wel jammer. Misschien dat iemand het wou wagen om het uit te leggen, maar het was niet leuk en ze kon er niks mee. Dus lieten ze haar vrolijk doorgaan met wat ze deed, wat nu dus jagen was. Ondanks de kou en sneeuw had ze toch twee muisjes kunnen vangen, al zat er veel tijd tussen de twee en ze was bang dat er niet meer zou zijn. Dus maar twee puntjes vandaag. Dat was jammer. Niet zin hebbend om naar het Camp te gaan, begroef ze haar prooi snel onder de sneeuw en keek eens omhoog naar de grote boom. Daar woonde de uil die hun kon tonen waar ze prooi konden vinden, dat was vriendelijk. Alleen volgens de anderen was de uil zeker geen vriend en moesten ze in het donker voorzichtig zijn. Dat was jammer. Misschien kon ze wel wat van hem zien. Ze strekte haar nek eens uit en keek langs de stam omhoog in de kruin. Natuurlijk kon ze niks zien, dus met een pijnlijke nek keek ze weer vooruit. Er was beweging in haar ooghoek, een andere kat en blij met het mogelijk gezelschap keek ze opzij. "Windblade, ben je aan het jagen?''begroette ze de poes, naar haar toe lopend want dat was gezelliger. Haar sierlijke staart stak in de lucht met een mooie krul erin, want ze was blij om Windblade te zien. Het was namelijk een andere poes en ze begon zich net wat eenzaam te voelen. "Ik heb twee muisjes kunnen vangen, het is niet veel maar het is iets''ratelde ze door, Windblade niet veel kans gevend voor een antwoord.

-Windblade

_{Het was de woordenstroom van Softpatch die de ijzige stilte waarin ze gezonken was verbrak. Maar dankbaak was ze niet. De calico was juist blij geweest, dat haar hoofd voor even op een kalm moment stond. Dat het even rustig was daarboven. Hoe vluchtig het ook mocht zijn. Ze schonk haar clan-genoot dan ook een koude blik. "Ik zal ze dan maar snel terug naar het kamp brengen." Windblade deed totaal geen moeite om de minachting in haar stem te verdoezelen. Ze was niet van plan om de irritatie die de oudere kattin bij haar had gekweekt te verbergen, inplaats daar van liet ze het doorschemeren. Hopend dat ze de hint zou krijgen en haar met rust zou laten, al had ze waarschijnlijk alles al verpest.}

Softpatch hoorde niks van de minachting in Windblade's stem en zag het enkel als een complimentje of een kleine reminder misschien. In elk geval begreep ze niet dat het iets negatief was en dat de andere niet op haar zat te wachten. "Geen zorgen! Ik vergeet mijn prooi niet hoor''zei ze dan ook gewoon vrolijk. Ze hield haar kop scheef, Windblade met een onschuldige glimlach aankijkend. ''Ben jij wel eens je prooi vergeten?''vroeg ze benieuwd. Want stiekem gezegd, soms als ze afgeleid raakte vergat ze dat ze ergens prooi had liggen of waar ze het had liggen. Net als een eehoorn die vergat waar hij zijn nootjes begraven had, alleen groeide er geen bomen uit prooi.

_{Het feit dat de andere kattin haar waarschuwingen gewoon negeerde en veder sprak over alles en nog wat maakte Windblade alleen nog maar bozer. Haar irritatie spilde dan ook heel snel over naar ware haat. Winblade blies naar haar clangenoot. "Hou je mond gewoon tuthola, ik heb geen zin om een dom gesprek met je voeren. Waarom heb je dat niet door jij..." haar stem stierf af. Maar ze had nog niet alle woede uit haar lichaam kunnen krijgen. Dus sloeg begon ze als een wilde met haar voor poten op de grond te slaan. Zoals een gorilla, alleen was zulk gedrag voor een kat alles behalve natuurlijk.}

Softpatch was een simpele ziel, als je er een benaming voor wou hebben. Ze was wat anders dan de rest en zag niet zo vlug in wat anderen van haar vonden. Ze was wel gevoelig voor eng gedrag, als ze tegen haar schreeuwde. Dat was wat Windblade deed, opeens uit het niks. Ze noemde Softpatch zelfs een gemeen woord. Tranen sprongen in de calico's ogen terwijl voor haar Windblade op de grond sloeg, woedend en wild met haar poten. Softpatch staarde bang naar haar met grote tranende ogen, al werd haar zicht vertroebeld, ze zag nog duidelijk die enge poes. "Hou op!''gilde ze wanhopig, in een hoogstwaarschijnlijke nutteloze poging om de andere op te laten houden. Softpatch vond haar heel eng en gemeen en ze voelde hoe ze gespannen werd.